Veel publiek

 

Daar stond ik dan

Inmiddels had ik het programma, mijn aantekeningen en mijn gedachten omtrent de verbindende tekst tussen de verschillende blokjes goed in m'n hoofd geprent, ik zag de dag dan ook met alle vertrouwen tegemoet. Roos had inderdaad geen stem en kon niet eens praten, laat staan mee zingen. Ze ging wel mee met mij om dat aan de dirigente en haar mede koorleden te vertellen. De dames waren zo lief en hartelijk en hadden zo met haar te doen. Inmiddels liepen de voorbereidingen voor het concert als een fluitje. Een scherm werd opgezet voor de projectie van foto beelden uit de musicals en films waaruit liederen werden gezongen, de vleugel werd op z'n plek gezet, de muzikanten, bassist, percussionist zetten hun spullen gereed en stemden. De stoelen werden op hun plek gezet en uiteindelijk werden nog wat liederen even opnieuw doorgenomen voor de aansluiting van koor en musici, kortom de puntjes op de i. Het klonk allemaal prima en toen ging iedereen wat eten. Voor de musici, dirigent, fotograaf en degene die de lichtbeelden had verzorgd werd apart gezorgd voor lunch, ook ik als sprekerd mocht van dit voorrecht gebruik maken en liet me de broodjes goed smaken. 
Intussen kwam het publiek binnen en tot ieders grote plezier liep de kerk helemaal vol. Slechts de plekken achteraan waar je niets kon zien van het koor bleven onbezet. Ik geloof niet dat ik in al die jaren dat ik heb gezongen voor zo veel publiek heb mogen zingen, fantastisch. Ik kreeg de microfoon uitgereikt van de koster van de kerk en zo langzaam maar zeker begon het programma. Daarvoor gaf ik allereerst als afgesproken de microfoon aan de voorzitter van het koor. Daarna leidde ik de eerste medley in met wat details over Londen van begin 20e eeuw waarin Mayfair Lady, My fair Lady zoals de film heet speelt. 

Daar gaan we!

Heerlijk zo enthousiast als er gezongen werd en hoe enthousiast het publiek hier op reageerde. Zo werd blokje na blokje gezongen en door mij enigszins toegelicht. Ik moest wel beter met de microfoon omgaan, die moest ik zo ongewoon dicht tegen m'n mond houden voordat het goed in de zaal doorklonk. 
Roos had een soort ere plekje vlak vooraan in de zaal en zat er wat triest bij; ik had echt met haar te doen. 
Het koor zong naar hartenlust en werd daarbij uitstekend begeleid door het trio dat met de dirigent goed op elkaar was ingespeeld merkte ik. Bij het laatste blokje gaf ik het publiek aan dat als ze enthousiast zouden klappen er wellicht nog een toegift zou komen. Dat pakte de dirigent heel goed op, gaf niet direct de toegift maar pas nadat de voorzitter had afgesloten.

De zaal zat goed vol!

Baf, daar kwam nog het opwindende lied uit "Les misérables", klonk perfect als afsluiter. Roos en ik gingen nog even mee met de koorleden naar het Langhuus waar een afzakkertje genomen werd en iedereen z'n enthousiasme kon uiten. Ik vond het reuze gezellig om nog met wat koorleden en anderen te spreken. Tot slot ging ik ook naar huis, Roos was al eerder vertrokken, ze kon zonder stem toch niet deelnemen aan de gesprekken en dat is uiterst frustrerend. Met de bos bloemen die ik voor de moeite had gekregen toog ik naar Roos en dronk thee en koffie in de tuin. We hebben 's-avonds heerlijk de allerlaatste boerenkool uit de vriezer maar afkomstig uit de tuin van Elly gegeten, met worst van de slager uit Wijhe. Was een heel fijne dag geweest.