Een sterk verschillende houding tegenover "de dood"

 In de 18e eeuw, althans in de tijd dat Johann Sebastian Bach leefde werd het leven als een aards tranendal beschouwd en werd de toestand na het sterven als een groots perspectief beschouwd. Merkwaardig genoeg heeft deze ongeëvenaarde componist zijn mooiste liederen geschreven - althans naar mijn bescheiden mening - wanneer hij het over het sterven heeft. Een bijzonder wonderlijke en voor mij niet invoelbare tekst: "Ich freue mich auf meinem Tod", is geplaatst op een vrolijk dansante driekwartsmaat met een prachtige, vrolijke melodie. BWV 82, Ich habe Genug is de cantate waarin deze aria ten gehore wordt gebracht.
Overigens was het leven in die tijd ook zeker geen pretje vergeleken bij hoe we in deze contreien tegenwoordig leven; in de negentiende eeuw, als beschreven door Auke van der Woud en Geert Mak was armoede, kindersterfte en een buitengewoon zwaar arbeidzaam leven toch wel de gangbare wijze waarop onze soort, de homo sapiens zich boven water moest zien te houden. 
Wat mij dan ook treft is het gemak waarmee in de 20e eeuw tientallen miljoenen jonge mannen werden vermorzeld in die krankzinnige oorlogen; een mensenleven telde nauwelijks.
Toch wel een enorm verschil met hoe we nu omgaan met de Corona epidemie; alles moet wijken om maar te voorkomen dat met name "de kwetsbaren"  het loodje moeten leggen; het openbare leven wordt voor een belangrijk deel stil gelegd en of dat wat uit zal halen is maar de vraag; wat gebeurt er als je de beperkingen opheft; keert de epidemie dan niet weer gewoon terug. Nu alles los laten en het individueel overlaten aan het immuunsysteem en de conditie is niet aan de orde. Dat was in vroeger tijden wel het geval; denk maar aan de pest-, cholera-, en pokken epidemieën uit vroeger eeuwen, een tijd zonder adequate geneesmiddelen. In "Narziss en Goldmund" van Hermann Hesse wordt beschreven hoe een stad en het platteland er aan toe waren na een epidemie van de builenpest; geen prettig vooruitzicht.