Geen angst voor het sterven

 In de Trouw las ik een opmerkelijke bijdrage over Jeroen van Merwijk, cabaretier en heden in het terminale stadium van darmkanker. Hij heeft een punt gezet achter de (chemo)therapie onder het motto: "de minste bijwerking daarvan is dat je haar uitvalt", oftewel deze behandeling is zo ondermijnend dat het je laatste levensvreugde onmogelijk maakt; een in mijn ogen bijzonder verstandige houding. Nu ik deze blog schrijf heb ik het artikel opnieuw en opnieuw met instemming gelezen. Maar het kan ook heel anders; ik heb leeftijdsgenoten - in de bridgeclub uiteraard - gezien die zich gordden voor het gevecht tegen de kanker, maar ook iemand die bij het horen van het overlijden van iemand mij bekende dat ze wel zo bang was om dood te gaan. Mijns inziens - en dat zegt van Merwijk ook - hoort het sterven er net zo bij als het geboren worden. Je moet het ook niet erg vinden; een leven duurt een leven en probeer er wat van te maken.
Nu in deze Coronatijd worden we maatschappelijk met het probleem van het doodgaan geconfronteerd en merken we collectief wat het betekent de dreiging van een "dodelijke" infectieziekte, hoewel? is deze nou echt zo dodelijk dat je het hele maatschappelijk circuit ervoor moet lam leggen? Wie neemt de beslissingen over de aanpak? Wat zijn de maatschappelijke consequenties? Wie heeft de economische nadelen, maar ook zijn er geen lieden en/of organisaties die baat hebben bij de huidige aanpak? Zo langzamerhand lijkt ook in de regering het besef door te dringen dat er meerdere kanten aan de zaak zitten dan de bezetting van de ziekenhuisbedden. De "witte jassen" hebben een wel erg zware stem in het kapittel, maar misschien ook wel belang? In ieder geval wordt het medisch industrieel complex er niet slechter van laten we dat vaststellen; de verpleging zal het bijzonder zwaar hebben, dat wel!