Tot voor enkele jaren terug had ik nog zo'n heerlijke muzikale hobby: koor zingen. Zo'n 12 jaar geleden was ik het piano spelen een beetje zat. Ik wilde wel begeleiden maar ook wel eens een ander instrument gaan spelen. Ik was de piano al eens ontrouw geweest in mijn tienerjaren en had een blauwe maandag klarinet gespeeld. Leuk, maar het was toch niets geworden in die "Sturm und Drang" periode. Maar ergens in de negentiger jaren kreeg ik van een huisvriendin een inschrijvingsformulier voor "de Matthaeus" van mijn zo geliefde Johann Sebastian. "Dat ik daar nooit aan gedacht heb", schoot het door mij heen. Dus meegedaan met het projectkoor van Madeleine Ingenhousz, een ambitieuze dame die op wat antroposofische leest was geschoeid. Was een heerlijke belevenis. Over de uitvoeringen hoorde ik van een professional die in het orkest had meegespeeld, dat het erbarmelijk slecht was allemaal. Maar ik had genoten.
Daarna ben ik bij Maarten Kooij gaan zingen. Een merkwaardige man, een soort brommende chagrijn met buitengewoon muzikaal talent. Als hij een wat aangenamer karakter zou hebben gehad had hij een perfecte positie kunnen verwerven in muziek minnend NL, vergelijkbaar met iemand als Ton Koopmans. Nu was het toch altijd maar hangen en wurgen om iets financieel rond te krijgen.
De kwaliteit van de uitvoeringen was perfect! Ik heb ervan genoten en aan erg fraaie stukken mogen deelnemen zoals de Johannes Passion van JS Bach.
Maar vanaf een zeker moment werd ik gewoon niet meer opgeroepen; zo deed "ons Maarten" dat. Zo deed hij dat zelfs bij mensen die al vele jarenlang bij hem hadden gezonden; merkwaardige man. Ik heb en had geen geweldige stem, dus ik heb alle begrip dat hij voor mij een ander nam, maar een woordje van afscheid is dan toch wel op z'n plaats. Toch kijk ik met veel genoegen terug op die tijd met Kooij en zeker niet in wrok. Maar ik weet niet of dat voor iedereen zal gelden die bij hem heeft gezongen.
Voor the record: zijn genialiteit is wel doorgegeven. Janine Jansen, de bekende NLse violiste is een kleindochter van hem.
Maar vanaf een zeker moment werd ik gewoon niet meer opgeroepen; zo deed "ons Maarten" dat. Zo deed hij dat zelfs bij mensen die al vele jarenlang bij hem hadden gezonden; merkwaardige man. Ik heb en had geen geweldige stem, dus ik heb alle begrip dat hij voor mij een ander nam, maar een woordje van afscheid is dan toch wel op z'n plaats. Toch kijk ik met veel genoegen terug op die tijd met Kooij en zeker niet in wrok. Maar ik weet niet of dat voor iedereen zal gelden die bij hem heeft gezongen.
Voor the record: zijn genialiteit is wel doorgegeven. Janine Jansen, de bekende NLse violiste is een kleindochter van hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten