Goed afgelopen

 Ging ik vanmorgen goed voorbereid op voor mijn dagelijkse 10 kilometer daar liep het allemaal wat wonderlijk af. Ik had gepland om na de wandeling direct door te gaan naar Boom en Bosch om melk te halen. Rond half elf ging ik van huis en een klein uurtje later zat ik op het bankje bij het heideveldje; niet omdat ik aan rust toe was, maar gewoon om even te mijmeren. Daar bij dat heideveldje kom ik vanouds om mijn overpeinzingen een beetje te overdenken en soms ook hoorbaar - maar zachtjes voor me uit - te prevelen. De eerste keer was in juni 1981 op de ochtend van de dag dat ik promoveerde aan de UvA. Ik moest dat aan mijn heideveldje vertellen. Sinds een jaar of twee staat er zelfs een bankje ter nagedachtenis van iemand wiens naam is aangebracht op een messing bordje.
Ik zat daar nog maar kort toen een wat amechtig ademende dame mij vroeg of ik er bezwaar tegen had dat zij bij mij kwam aanschuiven; natuurlijk vond ik dat prima en we raakten stevig aan de praat. Na geruime tijd braken we op en liep ik door terug naar m'n fiets om naar de zuivelboerderij te gaan. Maar ik was zo stom geweest om mijn fietssleuteltje niet op te bergen maar in de zelfde broekzak mee te nemen als waar mijn smartphone altijd in zit en die heeft een magneetje dat ongetwijfeld het sleuteltje heeft meegetrokken. Ik voelde me zo'n ongehoorde sukkel. Ik liep naar huis en zocht naar de reservesleutel die ik tot mijn opluchting kon vinden. Daarna melk halen; ik moest wel opschieten want Anna zou om 16.00 uur langs komen met door haar van mijn wildernisvlees bereide Rendang langs te brengen. Ze had al gemeld dat ze onder de indruk was van de kwaliteit van dit vlees en toen ik van haar kookkunst kon proeven van de rendang was ik op mijn beurt onder de indruk.
Wat was ik opgelucht toen ik het reservesleuteltje in het slot deed en het nog werkte ook. Nu voortaan beter op sleutels passen!