Hubert Lampo

Het is alweer lang geleden dat ik wat van hem heb gelezen; wel heb ik het vaak over zijn werken waarvan ik altijd onder de indruk was; Hubert Lampo, een favoriet van me sinds de eerste keer dat ik wat van hem had gelezen ergens in mijn twintiger jaren. Magisch realistische liefdesverhalen moet ik nu in mijn 70er jaren erkennen.
Gisteravond zat ik wat te "zappen" in mijn e-reader en vond een verzameling van zijn verhalen en ja hoor, zo lang de slaap nog geen vat op mij kreeg heb ik er zelfs eentje proberen te lezen. Vanmorgen bij het wakker worden vond ik dan ook de genoemde reader nog openstaand omdat ik al lezend onder de kracht van Morpheus was bezweken. Na zo'n lange wandeling in de zon en de lange treinreis was ik door slaap overmand ook al lag ik er al om 22 uur in.
Met een aantal sonates van Bach op de oren heb ik vanmorgen Lampo weer bij zijn "taas" gepakt en heb nog een paar verhalen gelezen. Het is weergaloos hoe hij de gevoelens die bij ware liefde door een mens spelen uit te kristalliseren in vlot Vlaamse bewoordingen; met warmte en met (misschien soms wat te) veel woorden. Moeiteloos kun je de soms wat al te uitvoerige beschrijvingen van het weer of de straten die doordrenteld worden overslaan; het verhaal kun je blijvend volgen tenzij de eigen gedachten verder zeulen langs de beschreven literaire paden. Bij een verhaal dat gepresenteerd wordt - een wel vaker door hem gebruikte spelfiguur - als een moderne versie met pure gelijkenis op een oeroude mythe van twee geliefden die elkaar door een onverwachte dood uit elkaar gedreven worden, sprongen de tranen me in de ogen. Dat kan Lampo!