Verbazingwekkend

 Terwijl voor- en tegenstanders van de intensieve (Melk)veehouderij over elkaar heen buitelen; terwijl onze democratie kraakt onder het geweld van de boerenberoepsgroep, stond vanmorgen pront op de voorpagina van de Trouw een foto waarin "onze vorst" met een glas melk proost met een tweetal hotemetoten van een firma die apparatuur levert voor de melkindustrie; lust je nog peultjes. Mede de enorme investeringen die gepaard gaan met de toenemende intensiviteit van de landbouw vormen de  oorzaak van de problematiek.
Ik spreek zeker geen waarde oordeel uit over het boerenbedrijf; van kinds af aan is dat mij zeer dierbaar geweest. Ik heb na mijn werkzaam leven de gelegenheid ook aangegrepen om gedurende twee winters in de stal van onze lokale zuivelboerderij te helpen met vrijwilligerswerk; heerlijk die stallucht; fijn tussen de koeien!
De twee hoogtij dagen in mijn jeugd waren de bezoeken aan de boerderij van oom Aart, destijds veehouder met landbouw, kippen en een paar varkens, wat we destijds gemengd bedrijf noemden en tegenwoordig waarschijnlijk "keuterboertje". Een zandweg verbond de boerderij in de omgeving van Nijkerk met het wegennet; een beek herinner ik mij nog, braamstruiken, lisdodden en vooral natuurlijk de inpandige koeienstal, het kippenhok, het varkenshok, kalfjes, een paard op stal en die heerlijke landlucht. Naarmate ik ouder werd bleef het buitengebied, het boerenland me trekken; ik was gek met de natuur; eendennesten zoeken, in de heldere slootjes kijken op je buik liggend naar de visjes, torren en de schoonheid van de onderwaterplanten. In mijn tienerjaren met Lien achterop de brommer het Noord Hollandse boerenland verkennen en vaak lopend weer terug omdat de brommer het niet meer deed. Lammetjes, huppelend in het voorjaar, weidevogels, luidruchtig om je heen vliegend. Nog later met vriend Dick aan de wandel, niet alleen in de Alpen, maar ook en vooral in Nederland. Ik herinner mij nog goed een wandeling bij Alphen aan de Rijn; we staken een dijk over en daar achter was een weiland en een enorme herrie van weidevogels, grutto's, kieviten, tureluurs en wat er zoal verder vloog en piepte. 
Maar allengs werd dat allemaal minder; geen bloemen meer in de velden en heel weinig vogels meer en minder insecten. Zelfs geen koeien meer in de weilanden maar gemaaide weilanden als biljart-lakens; de koeien werden op stal gevoerd met vers gemaaid gras. Schaalvergroting alom, grote investeringen als melkrobots, enorme stallen en daarmee ook de weg terug versperrend. Hoe ons voorheen zo mppoie platteland is verworden tot een onaangenaam, saai en emissie producerend industriegebied wordt op ironische wijze beschreven in dit pamflet.
En nu zijn we dan als maatschappij behoorlijk vastgelopen; een altijd betrouwbare bevolkingsgroep loopt te hoop tegen de door ons zelf gekozen volksvertegenwoordigers en doet dat door de haar inmiddels beschikbare technische middelen gewelddadig in te zetten; dit loopt volledig uit de hand. Ik hoop van harte dat we er als gemeenschap uit gaan komen, maar ik vraag me af welke kant de weegschaal uit zal slaan. Ik wens de betrokkenen veel wijsheid.
En met onze koning zou ik willen zeggen: "Proost!", of was dit gebaar van heden in de krant weer "een beetje dom?".