Beetje verward

 

Zo'n trein met nieuwe auto's verwart mij

Vanavond rond een uur of acht zat ik op een bankje bij het korenveld wat voor me uit te peinzen. Op de vraag die ik vandaag kreeg "hoe het met me gaat" heb ik naar waarheid geantwoord: "ik ben een tevreden en dankbaar mens"; inderdaad kijk ik met tevredenheid naar mijn leven van heden en verleden; en op 74 jarige leeftijd heb je niet zo gek veel toekomst meer en daar zit ik ook niet mee.
Waar ik wel mee zit is toch wel de rare instabiele situatie in de wereld; zowel internationaal als nationaal is het zo onrustig om het maar eens eufemistisch te zeggen. Ondanks de aankomende klimaatellende, die toch ons aller zorg zou moeten zijn (al meer dan 50 jaar overigens) wordt er oorlog gevoerd, rijden er steeds meer auto's op de weg met meestal slechts 1 persoon met 500 kg ijzer om zich heen, vliegt men meer dan ooit en neemt vrijwel niemand een persoonlijk besluit om het eens wat minder te doen. Daarnaast lijkt ons politiek stelsel ook in crisis; anarchie alom zowel vanuit de Corona opstandigen als de boeren voelen zich zodanig in de hoek gezet dat er een onwaarschijnlijke spanning is opgebouwd. Tja, dat zit me allemaal niet lekker.
En dan schiet me altijd een lied te binnen, nu "misschien wordt het morgen beter, maar het wordt toch nooit goed", en ik heb geen idee van wie dat is. Even kijken of het op Youtube staat. CornelisVreeswijk dus!