 |
| Dat smaakte toch wel |
Mijn eerste ervaring op het gebied van huilende kinderen heb ik opgedaan tijdens een bezoek aan een bestuurslid/huisarts van het Huisartsenlab Utrecht waar ik destijds hoofd lab was. Op weg naar ons vakantieadres in Frankrijk deden wij het artsenechtpaar ergens in Noord Limburg aan; ze hadden een zevental kinderen die ergens in de tuin rustig aan het spelen waren terwijl moeder een enorme pan gehaktballen stond te braden, herinner ik mij nog. We dronken koffie en plotseling een enorm gehuil van een van de kinderen, waarop vader en moeder doodgemoedereerd verder gingen met het gesprek. De vader/huisarts zei dat hij aan het huilen direct hoorde dat er niets aan de hand was; slechts de schrik van het vallen was de oorzaak van het ongerief.
Vandaag gingen Roos en ik op bezoek bij Jessica; nog in het kader van de afloop van de housewarming party waar wij door onze vakantieweek geen deel van hadden kunnen uitmaken. Jessica had ons al gewaarschuwd dat Joris moeilijk te hanteren was; hij huilde maar en ze dacht al dat er heel wat aan de hand was. Roos en ik ontmoetten elkaar in Utrecht CS rond half elf en namen daar de snelbus naar Sliedrecht station Baanhoek; vanaf daar is het een half uur lopen naar waar Peter en Jessica nu al enkele weken wonen; ze zijn er in geslaagd om een leuke eengezinswoning te kopen, tegenwoordig geen sinecure; proficiat kids! Aangekomen in Baanhoek liepen we op geleide van - hoe kan het anders - Komoot naar de nieuwe behuizing; tot onze verbazing liep de door deze onovertroffen App aangegeven wandeling door een ontzettend fraai stuk Zuid Hollands polderlandschap; slootjes met eendenkroos, watervogels, rietsigaren, het kon niet op en uiteindelijk terug op de rivierdijk naar Papendrecht, naar de relatief nieuwe wijk waar onze kinderen en Joris nu wonen.
Jessica stond ons al op te wachten en Joris verwelkomde ons inderdaad met luidruchtig gejammer; hij was ook niet van Jessica's schoot te verdrijven en wilde hooguit een paar minuten bij "opa" zitten. Volgens Roos en mij was er weinig aan de hand; het leek meer op algemeen onbehagen dan op daadwerkelijk iets mankeren. Ik opperde dan ook dat hem wellicht een stevige drol dwars zou zitten. Gelukkig viel hij in slaap op Jessica's schoot; ze bracht hem naar z'n bedje zodat wij in alle rust wat met elkaar konden praten tijdens de lunch. Ik had als gewoonlijk een paar sneden rozijnen-notenbrood meegenomen. We bewaarden daarvan een stuk voor Joris; hij lust dat zo graag.
Na een uurtje werd meneer weer wakker en was iets beter aanspreekbaar, maar zette het af en toe weer op een jammeren. Wij gingen er weer vandoor en kregen een app van Jessica dat hij op de valreep nog "dag opa" had gezegd; ook een foto later dat hij aan het krentenbrood zat te knagen met het bericht dat hij ook stevig had gescheten, zij het geen harde drol. Viel allemaal gelukkig nogal mee.
Onderweg stelde ik voor dat ik met Roos mee zou gaan naar Wijhe; helaas had Jessy de afspraak voor morgen moeten afzeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten