Van Schin naar Valkenburg

Kudde "Rode Geuzen"

Voor vandaag hadden we gepland om van Valkenburg naar Schin te lopen en wel via een nieuw door Roos ontworpen track. We gingen op weg en voor de zekerheid keek ik nog even of we misschien de trein naar Schin konden halen en die bleek 4 minuten later te vertrekken; dat zat dus snor en werd het omgekeerd van Schin naar Valkenburg. Aangekomen op het stationnetje van Schin stelde ik voor om dan koffie met vlaai te gaan nuttigen aldaar op het oergezellige terrasje met al die treinerfarnalia. Ontzettend leuk zoals de verzamelaar van treinspullen eenieder laat meegenieten door zijn spullen buiten en ook binnen uit te stallen. Graag geeft hij toelichting en stelt het duidelijk op prijs als je belangstelling toont voor de fascinerende stukken ooit functioneel ijzer.
We liepen inderdaad over paden die we voor een zeker deel niet eerder hadden betreden. Bij Wijlre, langs de Geul zagen we weer die schitterende kudde "Rode Geuzen", enorme koebeesten (en stieren) die kalm van het leven genieten in dit schitterend oord. Wij genoten ook zo van deze altijd weer zo prachtige omgeving. We noemen deze weekend-uitjes met Dekker wel onze bridge weekends, maar eigenlijk gaan we toch voor het wandelen door dit mooiste wandelgebied van ons landje. Onderweg bij het Gerendal stond een bankje; daar zat een stel fietsers waarmee we aan de praat kwamen. Hij was buitengewoon goed van de tongriem gesneden en had bovendien een intrigerend verhaal te vertellen met name over zijn vader. Deze had als Poolse soldaat Nederland helpen bevrijden van de Duitse bezetter. Uit verhalen had ik begrepen dat de Poolse soldaten in Zeeuws Vlaanderen hadden gevochten en inderdaad bleek dat zijn vader daar zijn mannetje had gestaan. Maar hij vertelde ook dat zijn vader bij de landing op Normandië was geweest; allemachtig, wat een held! Hij bleef maar doorpraten over zijn vader en ik kon het dan ook niet laten om te vertellen dat de overgrootvader van mijn overgrootvader met Napoleon naar Moskou was geweest en uiteraard was terug gekomen, anders had ik hem dit niet kunnen vertellen. Ik moest wel lachen om zijn laconieke antwoord: "die Amsterdammers moeten het altijd weer beter weten!", of zoiets zei hij. Maar iemand die Normandië heeft meegemaakt dat vind ik echt het summum. Wij weekten ons los en wandelden verder door het Gerendal richting Valkenburg waar wij uiteindelijk met veel moeite om dat "Toverbos", een uitgebreide kinderkermis annex speeltuin heen moesten zien te komen. 
Morgen gaan de boeren "het land platleggen", tegenwoordig de kennelijk de moderne manier om je gelijk te halen daar waar we in een democratie leven waar afgevaardigden afwegen wat voor de hele bevolking de juiste weg zou moeten zijn. Waar dit naar toe moet vraag ik wenkbrauwen fronsend wel af hoor. Dit is nog maar het begin van wat ons nog allemaal te wachten staat met de energie transitie. 
Nou ja, Roos heeft dinsdag een zo belangrijke afspraak dat ze geen risico kan nemen om niet thuis te komen en misschien wordt het treinverkeer ook wel belemmerd. In ieder geval vertrekt ze vanavond na het eten bij de Schaepkens. Ik hoef niet zo nodig te bridgen en we hebben ons daarvoor afgemeld. 
Ik bracht Roos naar de trein van 19.10 naar Maastricht en ging op het terras de Trouw lezen op mijn smartphone. Nog wat in bed gelezen en lekker in slaap gevallen.
Voor morgen maar zien wat het gaat worden; als het verkeer wordt verstoord dan rijden de bussen ook niet, dus maar weer de etappe die we vandaag hebben gedaan in het uiterste geval. Maar even zien hoe ver de boeren kunnen gaan; het lijkt wel een volksopstand met die tractoren zo groot als militaire tanks. Wie had zoiets ooit kunnen denken; Sicco Mansholt zeker niet toen hij het nieuwe landbouwbeleid inzette met zelfvoorziening als doel. Dat het beleid nu helemaal is doorgeschoten en het boerenbedrijf zich heeft ontwikkeld tot pure industrie en ontwrichting van het milieu, heeft Mansholt aan het eind van zijn leven dan ook diep betreurd. Maar inmiddels zitten wij collectief in - en met de stront.