Gewoon in de berm

 

Natuur in Wijhe

Vorige week, tijdens een van onze wandelingen in de buurt van Kempten in Beieren hebben we van die fraaie plekken gezien waar nog een keur aan verschillende planten stond te midden van die steriele, door de landbouw gedomineerde landerijen. Vaak  aan de rand van de weg in een berm die niet vergiftigd of begraasd was, maar gewoon z'n biologische gang had kunnen gaan. De natuur is feitelijk heel veerkrachtig als ze de gelegenheid krijgt; zo zag ik dat ook op het universiteitsterrein hier in de buurt van Bilthoven; op een terrein dat was geëgaliseerd voor verdere bebouwing ontstond feitelijk een ruderaal stuk land dat direct werd begroeid door een keur van bloeiende pionier soorten; voor een deel met ingewaaide zaden maar waarschijnlijk ook met zaden die op een gelegenheid lagen te wachten om te ontkiemen zoals de klaprozen.
Roos stelde mij voor om een avondwandelingetje te maken in een nieuw deel van de wijk in Wijhe waar zij woont. Grappig begon dat in een stuk dat je als bos kunt omschrijven; eikenbomen van zeker meer dan honderd jaar oud en verderop zo'n ruderaal stuk, al dan niet ingezaaid met wilde planten waarvan een groot deel in bloei stond. Ik was er behoorlijk van onder de indruk; de gemeente Wijhe heeft een stel progressieve natuurbewuste beleidsambtenaren aan het werk; ook de stadsarchitectuur acht ik, binnen mijn beperkte kennis daarvan progressief en heeft Wijhe tot een bijzonder aangenaam dorp weten te maken. Maar ook hier; al die auto's; is dat nou echt nodig? Ze staan er vooral erg lelijk te wezen in dit mooie dorpje.
Ik was opnieuw verrast door de snelheid waarop de natuur zich weet te herstellen. Ik heb dat ook op de Stabrechtse heide gezien waar een "alles verwoestende" brand juist een schitterend herstelde natuur mogelijk heeft gemaakt.
Wellicht dat de aarde zich uiteindelijk ook zal herstellen als de mensheid haar destructief gedrag weet in te tomen of als soort verdwijnt.