Ons eigen favoriete Savelsbos

Roos fotografeert de daslook

Al sinds vele jaren kom ik regelmatig in het Savelsbos in Limburg, ons eigen favoriete bos kunnen we wel zeggen. Vooral in het voorjaar is het een heel bijzonder stukje Nederland. Meestal liep ik de laatste jaren vanuit Eijsden naar het noorden en nam in Cadier weer de bus terug; dan liep je wel een groot deel van het bos door, maar ik liep wel elke keer het zelfde traject. Maar ja, dat is met Roos erbij nooit het geval en dus besloten we om helemaal in het zuiden te beginnen; namen bus 57 vanuit Maastricht tot St Geertruid en liepen naar het beginpunt, althans daar waar Roos had gepland dat we zouden beginnen in het zuidelijkste puntje van het Savelsbos. Daar was geen parkeerplek, maar wel een bushalte zag ik tot mijn genoegen; daar rijdt door de week en op zaterdag ieder uur een buurtbusje van Eijsden naar Margraten en door naar Valkenburg. Dat is voor mij handig en zal ik in het vervolg nemen als ik 's-morgens vroeg een "Saveltje" wil gaan lopen.
Dat eerste stuk was nieuw voor mij en van een wonderbaarlijke schoonheid en zo te zien weinig belopen. Roos was het helemaal met mij eens dat dit bos in het voorjaar wel heel erg mooi is en ze begrijpt dat ik hier zo vaak naar toe ga in deze tijd van het jaar. De daslook stond in enorme velden te bloeien en heerlijk te ruiken; de paardenbloemen met bladeren zo groot als een struik andijvie. We plukten vast wat daslook voor door de rauwkost thuis. Aangekomen bij de bovenkant van "de trap" - de toegang tot het Savelsbos die ik tot nu toe meestal heb genomen - zat een dame op het bankje bezweet uit te puffen: "een hele klim hè", kon ik niet laten te zeggen; en dat beaamde ze. Wij liepen genietend verder. Het was nog heel stil in het bos. We kwamen bij de voormalige vuursteenmijn waar - hou je vast - 1000 jaar lang vuursteen is gedolven; over heel Europa zijn stukken vuursteen gevonden die uit dit gebied afkomstig waren. 1000 jaar, vergelijk dat eens met de 19e eeuw waarin de meeste van de fundamentele uitvindingen over elkaar heen buitelden in enkele decennia. Hier niet, hier heeft de tijd stil gestaan. We genoten uitbundig. Roos had een track gepland die zo lang mogelijk door het bos voerde en uiteindelijk namen we in Cadier de bus, die ongewoon lang op zich liet wachten; zeker 10 minuten har har.
In Valkenburg hebben we een heerlijk ijsje weg gelikt. 's-Avonds lekker gebridged en de handdoeken die we gisteren bleken te hebben gewonnen in ontvangst genomen. Moeten we wel nog een plekje voor vinden in onze rugzakken.