 |
| Leesadvies |
Dat is de titel van het boek, geschreven door Alice Bell; het gaat over de voorgeschiedenis, beginnend bij de ontdekking dat onze atmosfeer, de lucht, bestaat uit verschillende onderdelen, verschillende gassen als zuurstof en stikstof en een klein beetje van andere gassen als het spoortje CO2; misschien een spoortje, maar van het grootste belang waar het de temperatuur van de planeet betreft. Het begint dus werkelijk in de tijd behoorlijk ver voor de industriële revolutie. En dan begint het met een serie ontdekkingen die samenhangen met de toenemende concentratie van dat spoortje CO2 en al ras de waarneming dat dit gas van invloed is op de temperatuur van de atmosfeer; een dame die een eenvoudig experiment deed met glazen, gevuld met de verschillende gassen en ontdekte dat degene die met CO2 gevuld was warmer werd wanneer deze in de zon werd gezet dan glazen met andere gassen. Het boek meldt ook dat al snel daarna stemmen opgingen in de wetenschappelijke wereld dat we voorzichtig moesten zijn met het beïnvloeden van de samenstelling van de atmosfeer; we kunnen dus niet zeggen dat "we het niet hebben geweten?!". In die sfeer heb ik lang gedacht, totdat ik in dit boek las dat de waarschuwingen eigenlijk al bij de opkomst van de industriële revolutie werden afgegeven vanuit de wetenschappelijke wereld.
Zelf werd ik mij "pas" in de zeventiger jaren van de vorige eeuw bewust van dit effect en heb toen in volle verwachting naar een omslag in ons energie gedrag gekeken. Die omslag kwam maar niet, in tegendeel, we gingen steeds meer energie gebruiken en de ontwikkeling van alternatieve energie kwam niet of nauwelijks op gang. Ik voelde een zekere urgentie om zelf een steentje bij te dragen en heb me toen een heel klein beetje actief betoond door een nota te schrijven met wat gedachten daaromtrent. Werd binnen de afdeling van D66 waar ik toen lid van was zonder enthousiasme feitelijk ter zijde gelegd waarop ik het er verder bij liet zitten. Daar heb ik mij in de latere decennia, tot op heden voor geschaamd. Maar nu ik dit boek van Alice Bell heb gelezen voel ik mij helemaal gerust gesteld; er zijn buitengewoon veel groter geesten dan ik die zich decennia lang, al ver voor die door mij genoemde 70-er jaren van zich hebben laten horen en zij hebben vooral tegenwerking ondervonden; lobby groepen om al die "wetenschappelijke fuzz" van die milieu freaks - zoals de deskundige wetenschappers werden weggezet - voor het publiek te ontkennen, als onzin terzijde schoven. En nog steeds zie ik tot mijn verbazing uitbreiding van het wegennet, aanschaf van SUV's door het publiek, rijen bij Schiphol etc. Het is nog steeds niet doorgedrongen dat onze planeet in gevaar is, althans dat er grote veranderingen qua klimaat zijn begonnen en nog veel ernstiger gaan worden; stormen, overstromingen, droogte; we zijn als soort echt in gevaar daar waar we al veel van onze mede-bewoners van deze aarde het leven onmogelijk hebben gemaakt, c.q. ecocide.
Vanmorgen heb ik de laatste hoofdstukken van dit - vaak wel erg gedetailleerde - boek gelezen en me gerealiseerd dat we - als enige denkende - soort niet in staat zullen zijn om het schip op tijd te keren; dat zal uiteindelijk de wal dan wel doen en keert de aarde terug naar het pré-industriële tijdperk, de overige dan nog levende soorten opgelucht achter latend, terwijl moeder Gaia gewoon verder gaat; platentectoniek, vulkanisme en uiteindelijk uitdoving en de zon uitgebrand raakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten