Ergens in 1971, ik meen op 24 juni ben ik afgestudeerd als chemicus, daarmee waren mijn lessen in chemie wel zo'n beetje afgelopen. Desalniettemin kreeg ik dit boek van Roos voor mijn verjaardag met een opmerking: "als je het niks vindt dan geef je het maar door hoor". Ze was bang dat ik het boek na de eerste hoofdstukken waarin een uiterst akelige confrontatie met verkrachting speelde mij ervan zou weerhouden om verder te lezen; dat zijn inderdaad zaken waar ik zo ontzettend boos om kan worden dat verder lezen een onmogelijkheid voor me wordt. Maar dit boek is anders; het behandelt allerlei misstanden uit de jaren vijftig van de vorige eeuw aangaande de maatschappelijke ongelijkheid van vrouwen in samenhang met cultuur en religie. En wel op zodanige bizarre wijze dat het gewoon komisch aandoet waarbij echter onverlet de ernst van de ongelijkheid in macht en behandeling bijzonder goed uit de doeken wordt gedaan. Het beschrijft een bizarre tocht door het leven van de hoofdpersoon, Elisabeth Zott, chemicus die aan alle kanten wordt tegen gewerkt in haar carrière door mannen en de tweede hoofdpersoon Evans, weeskind en geniaal chemicus.
Het draait niet om de gekkigheid, maar om de maatschappijkritiek is mijn indruk van het boek; spreekt mij bijzonder aan en ik vind het dan ook een echte aanbeveling en dank Roos voor de keuze van dit boek voor mijn verjaardag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten