Vroeg bezoek

 

Enorm stuk meloen
voor Peter

Vanmorgen vroeg ging de buitenbel, ik was nog in nachtkledij; zoon Peter die vroeger dan afgesproken aankwam omdat hij eerst even stoel moest gaan; kan gebeuren nietwaar. Hij heeft nog steeds zijn tandarts hier in de Bilt terwijl hij in Papendrecht woont; bij de bezoeken aan de tandarts neemt hij een dag vrij en legt verschillende bezoeken af in zijn voormalige woonplaats, de Bilt-Bilthoven. En wanneer zich de gelegenheid voordoet komt hij dan gezellig bij zijn ouwe vader langs. Voor vandaag had hij gepland om na het tandartsbezoek nog even aan te keutelen hier in het dorp en dan naar zijn vriend Orlan te gaan, maar fysiologische behoefte deed hem keutelen bij zijn vader (har har). Dus bleef hij nog even hier hangen en ging toen door naar Orlan. In die tussentijd deed ik wat boodschappen en perste de sinaasappelen uit waarom hij gevraagd had; hij is dol op vers sinaasappelsap en wat doe je dan als vader hè.
Behalve perssinaasappels had ik ook een enorm stuk watermeloen voor hem gekocht; ook daar was hij vanouds dol op en nog steeds. Ik kan het niet laten maar moet m'n kinderen altijd verwennen met dingen die zij lekker vinden.
In de loop van de ochtend kwam hij dus voor de tweede keer boven en hebben we niet alleen geluncht maar ook uitgebreid met elkaar gesproken over tal van zaken waaronder natuurlijk zijn werkzaamheden. Maar ook over de sporen die de jaren op mij nalaten. Hij merkte op: "pap, wat zie je er slecht uit". Was ik wat verbaasd over, want ik voel wel dat de jaartjes beginnen te tellen, maar ik ben nog best vitaal. Hij vond dat ik van die dunne armen heb en daar heeft hij gelijk in. Ik merk ook dat mijn horloge steeds ruimer gaat zitten. Komt waarschijnlijk doordat je als oudere je armspieren niet intensief gebruikt wellicht. "Tja jongen, ik ben inmiddels 74 jaar hoor en de jaartjes gaan dan echt tellen!", voegde ik hem toe. Hij gaf toe dat in de ogen van de kinderen de ouders gewoon niet ouder worden en eeuwig blijven wie ze zijn, maar vadertje tijd haalt je in. "Ach pap, je bent niet mager in je gezicht", en dat is inderdaad waar en ik loop nog best m'n 15 - 20 kilometer wat ook niet iedere 74-jarige mij nadoet; het leven is geen wedstrijd maar een kostbaar geschenk waar je zuinig mee om moet gaan.
Zo kabbelde het gesprek voort. Even later kwam Roos ook binnen; ze had onderweg al gevraagd of Peter er nog zou zijn, hetgeen het geval was. Na een hartelijke begroeting praatten we met z'n drietjes gezellig door. Koppie thee en toen moest hij toch echt huiswaarts. We pakten de meloen zorgvuldig in zodat hij die voor een deel kon meenemen om ook Jessica en Joris een stukje te kunnen geven en daar ging hij. Was gezellig geweest!