Mijn lijst van publicaties

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/sites/entrez?cmd=search&db=pubmed&term=Van%20Elven%20EH%5Bau%5D&dispmax=50


Planten:
Bochtige smele
Heide spurrie
Brunel
Hengel
De gewone wederik, lijkt op St Janskruid zonder perforaties en geen bloed in de bloem

Een mandoline, zonder Lien.

 

Op de voorgrond de mandoline

Kent u dat gekke liedje nog lezer?; Jo met de banjo en Lien met de Mandolien van Jasperina de Jong? Ik wist niet beter dan dat een mandoline een instrument was, een wat lullig instrument (excusez le mot), maar een muziekinstrument. Nou, kennelijk ook een instrument voor in de keuken zo zou Melle mij vandaag laten zien. Melle had mij deze herfst ingewijd in de eetbare paddenstoelen. We hadden in een paar uurtjes een respectabel aantal verschillende soorten verzameld en Melle had zelfs een reiskeukentje bij zich en van alles als vers brood en we hebben ergens op de stoep zitten smullen. Ik dacht dat ik aardig m'n weg kende in het culinair gebeuren maar vergeleken bij Melle ben ik maar een heel kleintje. 
We hadden voor vandaag afgesproken bij hem thuis. Ik had nog een paar stukken reebout liggen en had zo het idee dat Melle en zijn vrouw Ria daar wel raad mee zouden weten. Verder wonen zij sinds enkele jaren in Zutphen, lekker bij Roos in de buurt.
Gezellige ontvangst; Ria stond in de keuken en ik vroeg haar of ze naast alle kookkunsten van Melle zelf ook nog aan het koken was. Lachend zei ze: "ik sta af te wassen!", geestig en inderdaad stond ze tot haar ellebogen in het sop. Dat was lachen. Lekker aan de koffie en toen kwam Melle helemaal los. Hij heeft ontzettend veel ingrediënten om de smaak van het eten te verhogen. Ai ai, wat een feest om dat allemaal te zien en te ruiken. Ook had hij het - in nu komt de mandolien weer aan de orde - over een mandoline, een keukenapparaat waarmee je van alles klein kunt snijden. Toen ik het zag realiseerde ik mij dat we iets dergelijks heel vroeger ook wel eens hebben gekocht op de markt. Een apparaatje dat je met de nodige voorzichtigheid moet hanteren anders veroorzaakt het een bloedbad.
Melle had tevens een advies om van hun huis uit een leuke wandeling te maken en aan dat advies gaf ik natuurlijk gehoor. Ik was weer lekker bijtijds bij Roos die nu een prak boerenkool serveerde!
En op deze laatste dag van het jaar zaten we gezellig bij elkaar en spraken over van alles wat er dit jaar is gebeurd en dat is nogal wat. Met name op het gebied van de kinderen. Zo tegen het middernachtelijk uur trokken we een fles champagne open die Roos had staan en hebben die soldaat gemaakt. Het was, zoals de regering had verzocht een bijzonder rustig einde jaar feest; weinig knallen daar in Wijhe; in de straat waar Roos woont, geen enkele knal zelfs; allemaal ouderen. We konden dan ook rustig slapen. 
PS Ik zag dat het niet Lien, maar Mien met de Mandolien was in dat gekke liedje van Jasperien.

Wunderbach, pluimstaart en rijstebrij

 

Het magisch voedsel wordt gekeurd

Gisteren de dag beëindigd met een paar cantates; ben inmiddels de 90 ruimschoots gepasseerd. En vanmorgen weer verder; ik ervaar het luisteren naar deze cantates als het auditief analyseren van een ingewikkeld weefwerk; ik geniet er ontzettend van. Neemt niet weg dat ik af en toe gewoon verbijsterd ben hoe een mens dit heeft kunnen uitdenken; Bach moet deze lijnen in zijn hoofd gehoord hebben en vervolgens genoteerd. Mijn vriend Dick noemt Johann Sebastian "Wunderbach", en terecht.
Maar vanmorgen heb ik uiteraard ook nog een heerlijk stuk kunnen wandelen; ik had met zoon Peter afgesproken dat hij niet voor twaalven bij mij zou komen. Ik had graag een beetje bijtijds naar Roos gegaan, maar Peter had een ingewikkeld verhaal dat inhield dat hij liever wat later kwam. Ik liep het bekende pad door "mijn oude bos", het deel van het Houdringhebos waar ik inmiddels al ruim veertig jaar mijn voetstappen heb gezet. En nu - was me heel lang niet gebeurd - kruiste een prachtige eekhoorn mijn pad. Ik bleef kijken wat hij zou gaan doen; hij klom in een boom tot iets boven ooghoogte en keek telkens waar ik mij bevond. Kennelijk wilde hij verder het bos in, want hij ging weer naar beneden waarbij hij de achterkant van de boom gebruikte zodat ik hem niet kon zien en ik zag hem wegsprinten en even verderop weer in een boom klimmen; een prachtgezicht. Een pluimstaart, grappig genoeg een koosnaampje dat Roos voor mij gebruikt, maar ook de naam waaronder de kinderen van Mariska mij kennen: "Opa Pluimstaart". Bij eerste kennismaking met de dametjes kregen ze een knuffel van mij, een eekhoorn en die noemde ik uiteraard "Pluimstaart". Zo is het gekomen, zou Wim Sonneveld zeggen.
Ik was iets over twaalven weer op de flat; Peter had een WhatsApp bericht gestuurd met daarbij een extensie zodat ik kon zien waar hij zich bevond; grappig, ik kon precies zien langs welke route hij mijn richting op kwam. Uiteindelijk ervoer ik zijn belletje toch als onverwacht; hij was er sneller dan ik had gedacht. Ouwe kletsmajoors als we beiden zijn zaten we gezellig te praten op de bank; Peter moest om 16.00 uur ongeveer in Zoetermeer zijn. "Nou, breng me dan op de heenweg naar het station en dan kunnen we ruimschoots bij elkaar zijn", stelde ik voor. Keurig op tijd vertrokken we; ik maakte een foto van Peter met de drie bakken "magisch voedsel" voor het feestje met z'n vrienden; zij eten deze rijstebrij, volgens het recept van Opa traditioneel op 1 januari als ontbijt. Ik was wat uitgeschoten met de rijst; het was zeer ruim twee liter geworden, bijna 3 zelfs terwijl ik er toch ook zelf maar een kleine portie van had gegeten. We namen afscheid in de auto en ik spoedde mij naar het station.
Het was wel heel erg rustig in de trein, net als bij de eerste lock-down in maart; wat zat ik toen in m'n stinkerd dat het hele OV zou worden opgeheven voor langere tijd; is gelukkig niet gebeurd; wat moet je als je geen auto hebt of zelfs maar rijdt?! Roos had lekker twee groentes; ik mocht kiezen tussen groenlof en sugersnaps, whatever that may be, maar smaakte voortreflio.

Vlees!

 Bij een vorig bezoek had ik Jessy gevraagd wat ze wilde eten; daar was ze heel duidelijk in: "Vlees", dus geen vegetarische dochter zal ik maar zeggen. Vandaag zou ze komen lunchen; er lag nog vlees in de vriezer dat ik voor de gelegenheid had ingeslagen; wat aged dry vlees uit Ruuslo en een tweetal ribeyes van de marktslager Ultee.
We stonden weer eens laat op; ontbijten op bed en de late dageraad zijn daar debet aan. Maar om tien uur razend snel de voorbereidingen getroffen voor het bezoek vandaag. Gelukkig kon ik nog appen dat we erop rekenden dat ze rond 11 uur zou komen. Ik bereidde de zuurkoolschotel voor en Roos de fruitsalade; toen de bel ging was het zo'n beetje klaar allemaal en gingen we aan de koffie met krenten/kerstbrood; de laatste sneetjes.
En ach muze, wat hebben we toch altijd veel met elkaar te praten. Het was weer zo ontzettend genoeglijk. Het gaat goed met haar studie; sommige dingen vindt ze eigenlijk te eenvoudig en andere heeft ze meer moeite mee. Van alles passeerde de revue.
We gingen aan tafel en lieten het ons goed smaken. Moest wel een beetje om mezelf lachen hoor; had me enigszins druk gemaakt hoe dat nou moest met vlees vooraf en dan ook nog zuurkool met spek en kaas en die fruitsalade; maar het paste uiteraard en we lieten het ons weer goed smaken. Eerst nog even aan tafel, maar later weer met een kop koffie gingen de gesprekken tot wederzijds genoegen door. Ik opperde nog om een wandeling te maken; het weer werkte tegen en we vonden het ook wel best zo. Het begon al een beetje te schemeren toen ze om een uur of 4 weer naar huis ging. Was heel gezellig geweest.
En dat wandelen gaan we zeker doen en dan vragen we of Mariska ook van de partij wil zijn.

Des Pudels Kern: Magisch voedsel

Voormalig terras van de Fazantehof

Na zo veel dagen stil zitten en mezelf volproppen had ik vandaag echt behoefte om eens flink aan de wandel te gaan. Ik wilde proberen om een rondje van 20 km te lopen. Het was prachtig weer; desondanks stonden we weer eens laat op - dat heb je nou eenmaal in de winter - maar om half twaalf ging ik toch echt de deur uit. Roos zou boodschappen doen voor het nagerecht van morgen; dan komt de afsluiting van alle kerstbijeenkomsten; dan komt Jessy bij ons lunchen en bijpraten.
Ik liep via Groenekan naar Nieuwe Wetering en door naar de Hollandsche Radingh. Daar had ik de 10 km nog niet achter de hielen, maar dat is wel een natuurlijk keerpunt, dus via het overbekende pad langs de voormalige Fazantenhof, helaas afgebrand en niet herbouwd; nu staan er fantasieloze optrekjes?! De bekende afslag van de Karnemlksteeg en via de Mauritshoeve en de Eyckensteijnse steeg en Leyense bos naar de flat. Voor de deur bleek dat ik precies 19 km had afgelegd. Op dat moment ging ook mijn telefoon met een WhatsApp bericht van Peter. Hoe het met mij ging. Natuurlijk berichtte ik hem dat ik moe was na 19 km lopen; had hij wel respect voor.  Maar 's Avonds ging het appen maar door; ik snapte niet goed wat hij nou wilde vertellen tot hij zei: "by the way", oudejaarsavond gaan we weer dungeons and dragons spelen; heb je nog gedacht aan magisch voedsel. Waarop ik epte: "A, das ist des Pudels Kern (Goethe)"; het ging om de rijstebrij die ik zou maken voor de vrienden. "Natuurlijk zorg ik daarvoor; kom het woensdag maar halen", antwoordde ik hem. Geen seconde meer aan gedacht. Beetje lastig was wel dat Jessy morgen komt, dus moest ik het direct maken en had natuurlijk geen melk in huis.
Tot verbazing van Roos ging ik met gezwinde spoed naar AH voor melk en donkere basterd suiker. Ik ben het bij thuiskomst ook direct gaan toebereiden. Natuurlijk maak ik dat; vind het veel te leuk dat ze dat aan mij vragen! Uiteindelijk werd het bijna 3 liter; ben benieuwd of ze het op zullen krijgen. 

Wat een weer

 

Oude foto van mezelf voor Asbjörn

Toen we gisteravond weer naar de flat gingen begon het al aardig had te waaien; de storm Bella zou vandaag helemaal krachtig opsteken en werd geflankeerd door een vrijwel voortdurende regenbui; geen gezellig weer. Dit was de dag waarop ik in vroeger jaren wel met de jongens naar Kalterherberg ging; naar de Hoge Venen om een paar dagen te wandelen door de sneeuw en om lekker met z'n drietjes te verblijven in dat vertrouwde hotel. Het was dus echt een binnen zitdag waarbij ik oude foto's ging zitten doorkijken om te kunnen voldoen aan de vraag van Asbjörn om wat foto's van mezelf aan hem te tonen. Erg leuk deze belangstelling voor het verleden. Ik heb hem ook attent gemaakt op verschillende voor hem mogelijk interessante blogs in my daily blog. Op zijn beurt stuurde hij een bijzondere foto van de kerst waarbij hij zijn vriendin officieel ten huwelijk had gevraagd met als geschenk een fraaie ring; vanaf nu is ze zijn verloofde. Dat heb ik in geen decennia meer gehoord, maar wellicht is dat een Angelsaksische gewoonte die wij hier in NL hebben vergeten; jammer, want dat zijn wel de leuke dingen!
Maar bij het zoeken van foto's kwam ik ook foto's tegen van zo'n bezoek aan Kalterherberg met Hugo en Peter; die keer dat we ons helemaal ongans hebben gegeten aan ganzenpoten die over waren gebleven van het kerstdiner van het hotel; was heerlijk! Misschien was dat ook wel die keer dat ik in slaap was gevallen dat de twee zoons aan het kaarten waren. "Sssst, pappa slaapt", zei Peter toen; ik hoorde dat zo in m'n halfslaap en zei: "ga maar door hoor jongens". En toen ik weer wakker werd voor het eten zei hij verbaasd: "pap, en je sliep directweer!". Inderdaad, ik kan als ik moe ben op commando in slaap vallen; powernaps van enkele minuten en ik ben weer boven Jan. Dat heb ik nog steeds.

Schnitzel

Marjorie, keurig met kerstkleding

 In de blog van gisteren noemde ik al dat we deze week een heel familiefestijn hadden; voor vandaag waren we uitgenodigd bij Marjorie en Hugo. Het was zowaar droog vandaag en dus besloten we om naar Lunetten te gaan wandelen; is iets minder dan 2 uur lopen. Keurig op de afgesproken tijd van half drie stonden we bij hen voor de deur. Ze waren beiden nog druk met de voorbereiding van het kerstmaal. Marjorie was bezig met een taart en Hugo met de voorbereiding van de eerste gang die zou bestaan uit een vers gebakken broodje met pulled pork die ik voor hen had meegenomen van slager van Loo, de hofleverancier van Hugo.
Ze hadden inmiddels een poes, of beter gezegd, een kater met de grappige naam: "Schnitzel". Een grappig, levendig jong katertje dat binnenkort wel "geholpen" zal worden (Wim Sonneveld zou zeggen: "of ie erom gevraagd heeft?!"). Alsof het om een pasgeboren baby ging konden ze er niet over uit wat een bijzonder beestje hun aanwinst wel niet was. Grappig hoor die behoefte aan een levende knuffel; hebben Roos en ik geen behoefte meer aan.
Lekker aan de thee en even later dat inderdaad overheerlijke knapperige broodje met vlees en saus; een heerlijk voorgerechtje. Ondertussen stond de taart, waarvan Marjorie vreesde dat hij zou mislukken heerlijk te geuren vanuit de oven. Was bedoeld als nagerecht en zou niemand teleur stellen; was heerlijk.

En de kleine Schnitzel

We babbelden wat zoals dat gaat met dit soort familiebijeenkomsten. Het ging goed met Marjorie, dat was duidelijk te zien; ze liep zonder kruk en zag er goed uit! Ze had het maar druk met het eten; een macaronischotel op Amerikaanse leest geschoeid zou het hoofdgerecht moeten vormen. Maar eerst een tweede broodje, nu met een overheerlijke Angus burger; allemachtig wat was die lekker. Gelukkig kregen we nog even tijd om die te laten zakken en toen kwam er toch een enorme pasta schotel uit de oven. We hebben er alle vier iets van genomen en ik vond het heerlijk; met name de krokante bovenlaag vond ik heel bijzonder en daarover moet ik navraag doen. En toen ook nog de taart die er ook mocht wezen. De maaltijd was veel meer dan overvloedig; volgens mij kunnen ze er samen nog zeker drie dagen van eten, maar het was lekker. Na afloop bleek dat we met vrijwel direct vertrek een bijzonder goede aansluiting met trein en bus zouden hebben en zo geschiedde.Was weer een heel gezellige dag geweest! 

Lekker draadjesvlees

 Deze kerstweek wordt een heel familiefestijn; waren we afgelopen maandag bij Mariska en gezin, daar kwamen vandaag de twee zonen van Roos bij ons dineren in de Bilt. Keurig om half vier, als afgesproken meldden zij zich en zaten we aan de thee. Was heel gezellig; we zaten geanimeerd met elkaar te praten over tal van zaken; het gesprek liep van werkzaamheden via vroegere gebeurtenissen en onze donorkinderwaardigheden naar onze gezamenlijke geschiedenis. Zo wist Tycho mij te wijzen op mijn paedagogisch, zij het misschien wel ruw onderbreken van die eeuwige computerspelletjes in plaats van lekker buiten spelen, zoals ik had verordonneerd, toen de twee broers bij ons logeerden. Wat moest ik lachen; had dat natuurlijk helemaal vergeten. Ook Douwe wist zich nog goed mijn zogenaamde woede uitbarstingen te herinneren. Ach, boos was ik niet, maar dat die twee van Roos zo'n pesthekel hadden aan buiten spelen en daarmee ook die twee jongens van mij paralyseerden wekte wel mijn verbazing. Maar war moest ik daar nu om lachen. 
Het was een heel warme bijeenkomst; de twee broers en hun moeder zien elkaar niet zo gek vaak in deze samenstelling; ik genoot er van om te zien hoe zij het naar hun zin hadden en ondertussen zorgde ik voor het eten. Zo had ik het ook afgesproken met Roos; zij hoefde zich nergens mee te bemoeien; ik zorgde voor alles. Wel had ik haar natuurlijk gevraagd wat de heren zoal lekker vonden en dat bleek tot mijn genoegen: draadjesvlees. Een simpel, doch voedzaam onderdeel van de maaltijd. Ik had nog een ferme lap rundvlees liggen, onlangs gekocht bij de slager in Ruurlo omdat hij er zo lekker uitzag; kwam nu goed van pas. Ik had hem gebakken en te sudderen gezet; veel werk is het niet; ik deed het volgens de methode die ik via mijn tante Alda had gehoord als de wijze waarop mijn oma Sientje altijd haar vlees klaar stoofde.
Maar ik had ook een pan groentesoep met vermicelli als voorgerecht en een schotel met macaroni overdekt met een mengsel van gehakt, ui, knoflook en snijbiet, overdekt met gegrillde kaas. En voor toe had ik voor Tycho magisch voedsel, oftewel rijstebrij met rozijnen. Hij vond dat zo lekker dat hij de pan vrijwel leeg heeft gegeten; ik had de volgende dag nog een heel klein ontbijtje aan het restant.
Tycho vertrok weer op tijd; Douwe bleef nog even gezellig zitten waarbij we nog zelfs een paar glaasjes "Everts' Roem" hebben soldaat gemaakt.
Roos en ik hebben nog heel even na zitten snorren over deze gezellige dag.

Het yogi bear huisje

Met z'n viertjes in het yogi bear huisje

 De eerste (kerst)vakantie met Anneke was in december 1978; we hadden een appartementje gehuurd in Noorbeek en verkenden de omgeving. In een café te Epen stond een groot aquarium en daarin zwommen zoenvissen. Anneke vond dat zo'n leuk gezicht; zij wilde ook een aquarium met zoenvissen. Toen we dan ook op 1 augustus 1980 neerstreken in Bilthoven ontkwam ik er niet aan om een aquarium met toebehoren te organiseren. Ik had in vroeger jaren toen ik nog met Lien in de Jan Hanzenstraat in Amsterdam woonde ook een aquarium gehouden; dat had ik toen zelfs, uitgaande van een stalen frame en lossen glasplaten waterdicht in elkaar weten te zetten. Een kennis van ons was bevriend met een aquariumwinkel en had mij daartoe geïnspireerd. Apistogramma Ramirezi, een cychlide uit het Victoriameer was mijn favorietje. Maar nu op voor de zoenvissen.
Eerst maar eens een kastje timmeren. Dat was ook niet voor het eerst dat ik iets in elkaar timmerde. Dit keer ging ik uit van oud hout dat ik van mijn toenmalige werkgever had meegenomen na een verbouwing aldaar: "komt altijd van pas", was mijn credo. Alles met de hand gezaagd van oud hout, opgeschuurd, netjes afgewerkt tot bewondering van mijn schoonvader Willem en geschilderd. En toen het aquarium. 
Anneke had toen net een miskraam gehad en was enkele weken niet in goede doen. Het had niets met dat aquarium te maken, maar toen ik thuis kwam met dat aquarium deed zij de deur open en enthousiast, zoals ik haar kende stond zij te zwaaien toen ik de oprit opliep. "Ze is weer de ouwe", dacht ik terecht, want over was de malaise.
Het aquarium gevuld, van bodem en planten voorzien. Ik had ook een lichtbak geconstrueerd, een pompje voor de lucht en filter voor het water. Tot slot de vissen natuurlijk; nergens zoenvissen te krijgen. Ik weet me dat overigens niet meer te herinneren. Het grootste probleem was de algengroei op de ruiten van het aquarium. Het stond in één van de kamers op het zuiden en kreeg daarbij zo veel zon dat algengroei geen verrassing had mogen zijn. Maar met enige handigheid kreeg ik het wel schoon. Joke werd geboren in 1982. Toen ze begon te praten liep ze vaak naar het aquarium en riep enthousiast: "Isjes", visjes voor de goede verstaander. Ze hing aan het kastje, maar dat hield het natuurlijk wel met 60 kilogram water en misschien wel meer, maar lekker zat het me niet. 

Geen aquarium, geen kindertjes meer, maar
een echte Kenwood keukenmachine

Maar de tijd schreed voort en in het voorjaar van 1984 gingen we op vakantie naar Frankrijk, met z'n drietjes, Anneke hoogzwanger van wat later Hugo zou worden. Inmiddels was Joke's naam al verbasterd tot Yogi bear, en in Frankrijk zou dat evolueren tot Yogi ourse, afgekort met "ourse", nog steeds de naam waarmee ik haar aanroep. Als we heden telefoneren dan is het: "Ha die ouwe!", en dan "Ha die ourse". U voelt het al aankomen lezer, Yogi bear is de basis voor de naam van het kastje geworden; de kinderen gebruikten het om in te spelen; we hebben een foto met een slapend kind in het huisje en deze blog wordt gesierd door een foto die ik onlangs bij toeval tegenkwam toen ik op zoek was naar foto's van mijzelf op jongere leeftijd op verzoek van Asbjörn. Leuk om dat weer te zien; een hele stapel oude foto's met "m'n viertal" toen ze nog klein waren. 
En het leuke is dat ik dit kastje nog steeds heb; het staat in het halletje met daarop de keukenmachine waarmee ik het brood kneed, destijds door Arja helemaal beplakt met stickers. 

Over eilanden

 Daar waar Indonesië, destijds Nederlands-Indië een groot eilandenrijk is en daarbij een aantal van de grootste eilanden ter wereld betreft, kennen wij Urk, Schokland en niet te vergeten Marken, stipjes op de kaart en inmiddels ook geen eilanden meer, maar opgenomen in, of minstens verbonden met het vaste land. Afgelopen dagen heb ik uitgebreid gelezen over voormalig Indië in het boek "Revolusi" van David van Reybrouck, maar nu ook over Urk, in het boek "De Ontdekking van Urk". van de Belgische schrijver Matthias de Clerq, die als voorbereiding een jaar in deze uithoek is gaan wonen. Overigens ben ik tot twee keer toe op Urk geweest en maakte het weinig indruk op me.
Beide boeken heb ik met stijgende verbazing gelezen; wist ik van de wreedheden die NL in 350 jaar overheersing het eilandenrijk Indonesië heeft aangedaan, daar wist ik van Urk niet veel meer dan dat het een vissersdorp was met een zeer zwaar christelijke levenswijze en dat je er lekker vis kon eten. Na lezing van deze twee boeken bekruipt mij toch vooral een gevoel van verwondering waarom de mens toch zo gedreven wordt door hebzucht en daarbij alle grenzen van beschaafd gedrag overschrijdt.
Maar terugdenkend aan wat ik zoal gelezen heb in Livius over de Romeinse tijd en de Europese geschiedenis van de afgelopen eeuwen is het nooit anders geweest; hebzucht drijft de mens en wellicht is het ook de pervertering van de biologische eigenschap tot zelfbehoud van de soort, waarbij de relatief unieke eigenschappen van de mens tot deze "uitwas" komen. Ik blijf toch vooral zitten met een ongemakkelijk gevoel na lezing van deze werken.

7th extension of Half 11

Asbjörn en Laura bij een obstakelrace

 Opnieuw belde Nathalie mij afgelopen week op met de boodschap dat ik er weer een zoon bij had. En natuurlijk had deze boodschap al eerder Mariska en Martijn bereikt die dan ook direct op zoek waren gegaan naar namen en sites op de diverse social media. Ik kreeg dan ook direct e.e.a. op m'n bord; ook dat hij de zoektocht  in handen had gelegd van een professional, één van de gerenommeerde zgn. donor-detectives, Els L. Het duurde echter een paar dagen voordat hij contact op kon nemen met mij; wel had ik contact met Els die mij vroeg of ik misschien een Canadese vader kon hebben gehad. Ik moest daarom natuurlijk lachen, mijn ouders kennende en mijn duidelijke familiaire kenmerken. Het bleek ook niet het geval te zijn; de Canadese link van Asbjörn kwam vanuit moeders kant. Via Nathalie werd hij direct aan mij gelinkt. 
Gisteravond moest ik echt nog even wat cantates beluisteren; om 00.15 uur, dus echt vandaag ging ik slapen maar keek voor de zekerheid of ik misschien al bericht van Asbjörn had gekregen; ondanks dat het al mijn 7e donorkind is dat nu mijn pad kruist blijft het spannend hoor! En ja hoor, daar was het; lag al enige uren op me te wachten, maar Bach had mij bezig gehouden. Ik stuurde het bericht van hem door naar de andere donorkinderen via de mail.

En vanmorgen begon over ons besloten WhatsApp groepje met de naam "Half 11" een enthousiast welkom voor Asbjörn en ontwikkelde zich een uitwisseling over het proces van "weten dat je donorkind bent" en de zoektocht naar donor en halfjes, zoals dat wordt genoemd. Wat mij opvalt is dat de zoektocht naar halfjes vaak nog belangrijker wordt gevonden dan het vinden van de donorvader. Grappig vind ik dat, want daarin kan ik inmiddels ruimschoots voorzien. Ook kreeg ik een tweetal leuke foto's van Asbjörn; die mocht ik in deze blog plaatsen. Op een daarvan staat hij in actie bij een zgn. obstakelrace waarbij hij, samen met zijn partner Laura over een vuurplaats heen moet springen; pracht gezicht.

Ons eerste kerstdiner dit jaar

!00 stukjes

 Vroegen we ons in oktober al af wat kerst voor ons in gedachten had, daar hadden we niet verwacht dat we zouden worden uitgenodigd, maar dat was buiten de waard gerekend. Maris ka was er het eerst bij en nodigde ons uit voor vandaag om te komen dineren. Ook Marjorie nodigde ons uit en daar gaan we tweede kerstdag eten. Zelf hebben we ook twee kerstdiners met onze kinderen in gedachten. Maar vandaag dus op naar Heesch, Roos vanuit Wijhe en ik vanuit de Bilt. Afstemming is wat lastig met OV dus hadden we afgesproken dat we onafhankelijk vanuit Oss met de bus naar Heesch zouden reizen. Onderweg hadden we contact via WhatsApp; leek het er aanvankelijk op dat ik als eerste zou arriveren daar had Roos zo veel geluk met aansluitingen met iets vertraagde treinen die ze net op tijd haalde dat ze een half uur eerder in Heesch was dan ik.
Ik stond voor de deur, zonder bel en appte maar dat ik voor de deur stond; was niet nodig want Guusje had me al opgemerkt en opende de deur voor me en was duidelijk blij om me te zien. In het piepkleine halletje trok ik m'n jas en schoenen uit en haalde m'n pantoffels tevoorschijn die ik tot verbazing van de kleindochters bij me had. Lieva, Guusje en Mariska waren echt in feestkleding. Ik had ook op uitdaging van Mariska overhemd met stropdas en het colbert van mijn trouwpak aangetrokken; heb ik de laatste drie keren aangehad bij de plechtigheden van Hugo, Peter en Martijn, vandaar "trouwpak".
Ook haalde ik e.e.a. uit mijn rugzak wat ik had meegenomen voor eenieder, vooral in de notige sfeer. Viel in goede aarde. En daar zaten we dan; Roos had zich ook voor de gelegenheid in het sjiek gestoken; haar prachtig cobaltkleurige jasje dat we ooit in Oostenrijk hebben gekocht omdat we het zo mooi vonden.
Was toch gezellig in die janboel van luidruchtige kinderen die voortdurend, en terecht aandacht vragen terwijl de ouderen natuurlijk met elkaar willen babbelen. Thee en lekkers - zoals dat hoort met de kerst - omzoomden de gezelligheid. Mariska liet zich, ondanks dat ze zich de laatste maanden keurig gedisciplineerd aan het gewichtsverlies heeft gewerkt weer helemaal gaan en snaaide van de noten, de droge worst en al dies meer. 

Op zeker moment ging de kleine Guusje aan het puzzelen; een puzzle met 100 stukjes legde ze geconcentreerd uit: "opa, zullen we samen puzzelen", en natuurlijk ging ik op de knieën en keek niet alleen toe, maar hielp haar ook; was niet nodig, maar wel gezellig. Ik heb het gevoel dat niet ieder kind van 4 jaar een puzzle met 100 stukjes aan kan, maar voor "Guus" was het geen probleem. Intussen toonde haar zus Lieva haar balletkunsten; zij is meer lichamelijk ingesteld.
Hoogtepunt was natuurlijk de culinaire kunst van Mariska. Gideon had op haar aanwijzing een prachtige menukaart opgesteld en - in kleur - uitgeprint. En die beloofde wat zeg: zwezerik met puree van pastinaak als eerste gang, eendenborst met geroosterde truffelaardappel en biet asl tweede gang en kaas voor toe. Gideon toverde nog een paar flessen heerlijke Duitse wijnen tevoorschijn en het werd smullen. Een portsausje over de eendenborst maakte het helemaal af en smaakte zo goed dat ik me heb misdragen en uit het sauskannetje een teugje heb genomen en zelfs mijn bord buiten zicht van de anderen heb afgelikt (zoals ik thuis in mijn flat altijd doe har har).
Na een ontzettend genoeglijk samenzijn bracht Mariska ons naar station Oss alwaar Roos en ik weer ieder zijns/haars weg ging. Thuis gekomen kreeg ik een alarm-appje van Roos: ze kon haar sleutels niet vinde. "Kan niet waar zijn", bedacht ik mij en inderdaad even later een opwekkend berichtje dat ze de sleutels had gevonden in de door haar meegenomen pantoffels.

Revolusi

 

Wat heeft die David van Reybrouck weer een fantastisch boek doen verschijnen; van het boek over de Congo was ik sterk onder de indruk, maar nu "Revolusi" over de koloniale geschiedenis van Indonesië dat stijgt ver boven mijn verwachtingen uit. Gisteravond ben ik eraan begonnen en ben ik met alle lichten aan in de slaapkamer in slaap gevallen en ben ik middenin de nacht weer verder gaan lezen. Aangesterkt met een ontbijtje en koffie heb ik - niet te geloven - tot 14.00 liggen lezen en kostte het me moeite om me van het boek los te wrikken. Maar ik moest mezelf toch echt even uitlaten.
Was ik hierin geïnteresseerd? Misschien wel een beetje, maar ik was niet zo bewust bezig met politiek; de natuur was meer mijn interesse gebied in mijn jonge jaren. Ik wist door mijn kennis en interesse in dierkunde (door het Leerboek der dierkunde, dat ik ooit van mijn tante had gekregen) wat de oude- en de nieuwe wereld waren, maar pas ergens in mijn studententijd hoorde ik van de "derde wereld", ik bedoel maar. En ook onze nationale geschiedenis omtrent Indonesië was mij ontgaan totdat ik goed bevriend raakte met één van mijn dispuuts-genoten die alles wist over Che Guevara, het imperialisme en allerlei revolutionaire zaken, die mij volstrekt onbekend waren. Hij was ook een van degenen die destijds het van Heutsz monument te lijf gingen; hij had één van de messing letters van het monument in zijn kamer hangen. Ik kende dat monument natuurlijk maar had geen flauw idee voor wie of wat het was opgericht. 
Aan van Heutsz ben ik nog niet toegekomen, maar ben inmiddels aangeland in het tijdsgewricht dat WO II net is afgelopen en dat de westerse landen weer proberen om greep te krijgen op de voormalige koloniën waar de Japanners nog verblijven, zij het niet meer in oorlog, maar nog niet afgevoerd. In dat vacuüm is een van de eerste dingen die de zichzelf vrij verklaarde Indonesiërs hebben gedaan, het neerhalen van het monument van Jan Pietersz. Coen; en naar ik nu nog beter begrijp, volkomen terecht. Wij moeten dat hier in NL, in Hoorn om precies te zijn ook maar eens gaan doen. Het is meer dan schande wat NL de mensen aldaar heeft aangedaan en dat eeuwenlang en ten faveure van het vaderland.

Gewicht van het mondkapje

Daar hangt het mondkapje

 Van Dissel had aanvankelijk gezegd dat het al dan niet dragen van een mondkapje niet relevant was in het voorkomen van overdracht van het virus dat ik nu toch moet noemen: Covid-19. Maar onder druk van de publieke opinie werd het uiteindelijk, zelfs vrijwel overal in de niet vrije ruimte verplicht. Een gewichtig instrument, zo leek het, in de bestrijding van het virus, althans in het beperken van de overdracht van virusdragers naar onbesmetten. Overigens krijg ik zo langzamerhand, helaas, de indruk dat we het niet meer in de hand kunnen houden; niet alleen in NL maar ook in Duitsland en naar ik hoorde in Japan en vast nog meer staten neemt het aantal besmetten en zieken toe alsmede het aantal mensen dat mede door het virus overlijdt en dat ondanks al die maatregelen. Het betreft veelal (hoog)bejaarden en chronisch zieken, dus mensen die - zoals je het in het Duits zo mooi kunt zeggen - "mit einem Fusz im Grabe stehen". 
Dit weekend stond ik bij Roos op de weegschaal; niet zomaar een weegschaal, maar zo'n ouderwetse apothekersweegschaal met gewichten op een "waag" met een schaalverdeling die je kunt aflezen. Tot mijn grote genoegen, maar even grote verbazing bleek ik slechts 76 kg te wegen, terwijl ik iets rond de 78 had verwacht. Ik testte nog even of ik de gewichtjes wel goed had gezet, maar dat was het geval. Even later riep Roos mij terug. Naar bleek had zij de avond tevoren haar mondkapje gewassen en aan het uiteinde van de waag te drogen gehangen.. Ook zij woog aanzienlijk minder dan ze had verwacht en voelde dat er iets niet klopte (dat gevoel had ik ook hoor). Bij nadere beschouwing zag ze dat mondkapje hangen. Wat zal dat nou wegen; enkele tientallen grammen, maar ja, het hing wel helemaal aan het einde van de waag en dat telt op. Uiteindelijk was het helaas echt 78 kg; ik ga het binnenkort afleggen tegen Mariska, die mij telkens verheugd meldt hoeveel ze nu weer in een paar weken is afgevallen.
Maar gewichtig kan een mondkapje dus wel degelijk lijken!

Hutspot en bruinebonensoep

Met trilzwam

 Afgelopen woensdag, twee dagen geleden dus vroeg Ab of ik zin had om vandaag met hem aan de wandel te gaan. Kwam me niet zo heel gelukkig uit; ik vermoedde dat Roos eigenlijk had gepland om vandaag met me te gaan wandelen en ik wilde nog boodschappen doen op de markt. Maar nadat ik even overdacht had stemde ik in met het voorstel - altijd gezellig met Ab aan de wandel -  en toen stelde hij voor om ook te blijven eten 's avonds. Prima, maar dan moest hij niet om 8 uur al voor de deur staan, als gebruikelijk, maar om 11 uur. Dan had ik nog tijd om naar de markt te gaan; verder bleek Roos nog helemaal niet te weten of ze vrijdag wel langs zou komen. Uiteindelijk bleek dat ze helemaal niet wilde wandelen en gewoon in de loop van de middag zou komen en natuurlijk wel zou blijven eten. "Tja, wat moet ik dan met het eten", bedacht ik mij en heb vervolgens wat lopen rommelen met de ui en bonen die ik al had gekookt en heb er naast hutspot ook bruine bonensoep van gemaakt. Als toetje zou het dan griesmeelpap worden.
En inderdaad, keurig om 11 uur kwam Ab en na de gebruikelijk thee en koffie gingen we op stap. Ik stelde voor om in de buurt van de Lage Vuursche te gaan lopen. Ab wilde wel weer eens de plekken zien waar hij had geïnventariseerd bij het Nonnenveld en bij de Stulp. We reden richting Lage Vuursche maar konden bij Berg en Bosch niet verder. Daar hebben we de auto neergezet op het parkeerterrein en hebben door de herfstbossen van de Lage Vuursche gezworven waarbij zowel de Stulp als het Nonnenveld als de Vijverhof werden aangedaan. Een verrassend rondje in het gebied waar ik zo graag loop.
We waren nog maar net terug op de flat of daar kwam Roos ook binnen; gezellie! Nog wat gebabbeld bij een kop chocolademelk en vervolgens met z'n drietjes gegeten. Het ging er goed in. Na een gezellige avond ging Ab weer huiswaarts en namen Roos en ik nog een glaasje. Ik had weer Gewürztraminer kunnen inslaan bij Wijnvoordeel en die smaakte weer best. Nootje van de Notenshop erbij en lekker geslapen.

Aan de wandel met Capelli

Peter C. aan de wandel

 Eerst aan de koffie natuurlijk, met een sneetje krentenbrood; daar begonnen we mee. We hadden elkaar lang niet ontmoet mijn oude klasgenoot van de middelbare school, Peter C. En dan zet je het gesprek gewoon weer voort. Inmiddels waren we beiden weer een aantal kleinkinderen opgeschoten en ik zelfs een aantal (donor)kinderen. Maar dat vormde toch niet de hoofdlijn van ons als twee oudere heren. Dat was natuurlijk de grote grijze wolk, veroorzaakt door zo'n piepklein "organisme", dat het zonder gastheer niet eens kan redden: het Covid. Het heeft met name voor Peter, die voor zijn welbevinden erg afhankelijk blijkt van regelmatig gestructureerd contact in de vorm van werkvergaderingen en anderszins een zodanig groot gemis dat hij er depressief van wordt. Een ontmoeting was dan ook in zekere, zij geringe mate een therapeuticum. In ieder geval erg genoeglijk.
Peter is bepaald geen wandelaar maar realiseert zich wel degelijk dat lichaamsbeweging belangrijk is; ben ik het niet, dan is het wel zijn dochter die hem dat regelmatig inpepert. Maar we gingen toch even aan de wandel. We gingen naar de ingang die ik meer dan 25 jaar als zodanig heb bewandeld. de ingang bij de Houdringhelaan, vlakbij de Hoflaan waar ik zo lang tot mijn plezier heb gewoond en waar mijn kinderen zijn opgegroeid. We liepen een klein rondje; dat vond Peter gezien zijn conditie wel genoeg en we namen afscheid bij de auto. Peter vertrok weer en ik liep nog even een stevig stuk door het bos en aansluitend nam ik de fiets en ging ik bij de zuivelboerderij e.e.a. inslaan. Ik kwam boer Dirk nog tegen op het erf en vertelde hem dat ik zijn vee er zo prachtig bij vond staan. Het blijkt dat kennelijk door het buitenleven de melk van de koeien een hoog vet- en eiwitgehalte hebben; de smaak vind ik dan ook onovertroffen; Dirk zei nog met een grap dat je er een lepel in rechtop kunt laten staan. Dat is natuurlijk niet het geval voor de melk maar wel bijna voor de yoghurt en zeker de kwark. Die hele zuivel reeks van Dirk is van ultieme kwaliteit. En aangezien ik graag rauwe melk drink neem ik dan ook de moeite om 2 keer in de week langs te gaan met mijn twee emmertjes. En ook voor dochter Joke en buurvrouw haal ik zuivel. Voor Roos haal ik vaak kwark.

Wat een prachtig vee Dirk!

 Gisteren heb ik een wandeling vanuit huis gemaakt volgens een vrij nieuwe route, gewoon vanuit huis en via het Houdringhe bos en het dorp, langs de vijver en de begraafplaats. Daarbij kwam ik over het veldje waarover enkele jaren geleden de begrafenisstoet van mijn oude vriend Paul, voorafgegaan door  omfloerst tromgeluid zijn laatste gang maakte. Verderop kwam ik door nog niet eerder door mij belopen stukken van het bos. Via de Eikensteynse steeg en Maartensdijk dan weer via het Prinsenlaantje terug. Daar nam ik verder de bekende route die ik altijd fiets vanuit de zuivelboerderij "Boom en Bosch" maar sloeg af over de wandelpaden die langs de weilanden van boer Dirk gaan en daar zag ik het vee lopen; ja u leest het goed; midden december lopen de koeien lekker buiten; niks meer de hele winter op stal, maar lekker buiten. Je kunt dit ook niet echt een winter noemen. Het was een graad of 10 en het gras groeit zelfs nog steeds, zij het niet uitbundig. Ik zag het vee van relatief dichtbij en tot mijn voldoening zagen de koeien er schitterend uit; volle schoften en lekker schoon. "Wat een prachtig vee, Dirk", dacht ik bij mezelf. Dat zal ik hem bij de eerste gelegenheid vertellen; zal hij beamen.

Zuurkool met vette jus

 Kent u dat maffe liedje van Wim T. Schippers nog? Gezongen door Dolf Brouwers als Sjef van Oekel. Daar moest ik vanavond aan denken toen ik mijn zelf bedachte, maar vast niet unieke recept van zuurkool aan het maken was. Lekker van dat vette gerookte spek van Veldvarkens in kleine stukjes snijden, zuurkool kort in water koken, afgieten en laten stoven in het gebakken spek met spekvet. Aardappelpuree gemaakt. En toen gewoon op een bord wat van de zuurkool, overdekken met de aardappelpuree en daarover flink wat geraspte kaas en even grillen tot er een korstje ontstond. En dat was toch weer lekker. 
Als ik na een paar dagen weer in mijn eigen keuken ben moet ik altijd koken. En zo maakte ik vandaag ook een krentenbrood met spijs en een heerlijke quiche Lorraine. 
En tussendoor een wandeling in het Houdringhebos gemaakt. Maar ook even naar de boer om melk en boter in te slaan en yoghurt voor de buurvrouw; die yoghurt is wel heel bijzonder evenals de kwark.
En uiteindelijk al m'n bloggies weer eens bijgewerkt. Pfff, dat was het dan voor vandaag. 

Lockdown revisited

 Je zag het aantal positief geteste lieden alsmede het aantal opgenomen Covid patiënten stijgen. Ik heb sterk het vermoeden dat de grip op het proces is verloren geraakt; het komt op mij over dat je probeert om de vloed tegen te houden zoals ik al eens in deze blog schreef over kinderen die een zandkasteel op het strand bouwen en bij vloed proberen om zo lang mogelijk stand te houden. Alle hoop is gevestigd op de tijdige komst van een werkzaam vaccin; de drijfveer is toch vooral om de zgn. "kwetsbaren" te ontzien door het besmettingsgevaar zoveel mogelijk te beteugelen door de intermenselijke contacten te beperken. Of dat wat uit zal halen lijkt mij de vraag gezien de huidige ontwikkelingen. Uiteindelijk zullen we het wellicht als frontsoldaten, zelf, individueel moeten uitvechten met het virus. 
Maar goed, hedenmorgen ben ik vroeg op stap gegaan naar de slager in Zelhem. Leek mij de slager waar Veldvarkens het verwerkingsproces van hun slachtdieren doet uitvoeren; het spek dat ik van hen verkrijg is wel zo ongehoord lekker gerookt. Dus eerst naar Ruurlo en daar de bus naar Zelhem. Bij de slgerij werd ik door een allervriendelijkste dame geholpen. Ik kocht rookworsten, droge worsten, een flink stuk spek en nog wat rundvlees om draadjesvlees te maken als de zonen van Roos eerste kerstdag bij ons komen eten in de Bilt. Daarna weer door naar Doetinchem en verder met de intercity naar Utrecht. Roos epte mij nog dat er per direct een lock down werd ingevoerd; die zou vanavond om 24.00 uur ingaan. Alle niet essentiële winkels moeten sluiten evenals sportscholen, bibliotheken en musea. Daar gaat ie weer; nog meer beperkingen dan nu al sprake van is. De lol van deze tijd gaat er wel helemaal van af. Het gekke is, bij mij althans, dat ik ook gewoon geen zin meer heb in bijvoorbeeld museumbezoek; de spontaniteit is er van af. Ik heb mijn lidmaatschap van de Rembrandt Vereniging dan ook maar beëindigd evenals het vrien zijn van het Rijks. Het hoeft allemaal niet meer voor mij. Overigens ook bezoek aan het buitenland; ik vind het wel rustig dat er niet meer gevlogen kan worden; hoeft ook niet meer van mij. Kan ook aan de leeftijd liggen hoor.

Alweer 10 jaar

 Ja ja, vandaag, 13 december 2020 is het precies 10 jaar geleden dat ik 'smorgens vroeg werd gebeld door dochter Arja dat ze moeder was geworden van Gijs. Dat zou natuurlijk gevierd moeten worden zo'n kroonjaar, maar dat zat er niet in aldus een appje van Arja. Zij vroeg of de familie een kaartje zou willen sturen; langs komen was niet aan de orde. Die tien jaar geleden waren we op bezoek bij Roos' zuster Anneke en haar man Pieter; we hebben daar toen zelfs gelogeerd weet ik nog want het was daar dat Arja mij aan de telefoon kreeg. En nu waren we er weer want ook Anneke vierde een kroonjaar, zij werd gisteren 70 jaar en dat heeft ze gevierd met "de kinderen en kleinkinderen". Gezien het beperkte aantal bezoekers waren wij er vandaag en kon ik zelfs slechts meekomen omdat Roos' andere zus en haar partner Paul hadden af moeten zeggen omdat zij ziek was. Dus nu met twee bezoekers waren wij binnen de Corona regels bezoek.
Was lang geleden dat ik bij hen was geweest; maar niet veranderd vlotte het gesprek snel. Ach, als ouderen heb je altijd de (klein)kinderen waarover je het gesprek kunt laten gaan, maar we spraken ook zeker over andere zaken.
Het was wel een hele onderneming om van Wijhe naar Breda te gaan; ook al is het een directe verbinding, zonder overstap is het wel ruim twee uur met de trein en dan nog een stuk met de bus. Voor mijn gevoel hadden we dan ook de hele dag in het OV gezeten. Aangezien ik echt elke dag - Roos ook trouwens - een stuk moet lopen hebben we de wachttijd doorgebracht met heen en weer lopen op de zeer lange perrons van zowel busstation als treinstation.
Op de heenweg had ik nog even de telefoon gehanteerd om Gijs op de echte verjaardag te feliciteren. Grappig want direct heb je dan het hele circus aan de lijn. Allemaal moeten ze iets vertellen en afhankelijk van de leeftijd kun je al dan niet begrijpen wat er wordt gezegd. Gijs en Evi was duidelijk en of Sjoerd wat heeft gezegd weet ik niet, maar ook de driejarige Morris wilde natuurlijk zijn partijtje meeblazen. Alleen Sam, 8 maanden oud was niet van de partij. Heerlijk al dat kleine spul.

Krenten halen in Deventer

 Het was een wat druilerige dag; niet echt een dag om eropuit te gaan om te wandelen. Ik stelde voor om naar de markt in Deventer te gaan. Gisteren had ik bij Hans krenten willen kopen, maar Hans stond er niet met zijn Reformkraam. Ik wil een echt krentenbrood bakken met krenten en niet met rozijnen. En dan vanwege de kerst ook spijs erin. En verder is Deventer gewoon leuk om even te bezoeken, zelfs in Corona tijd. En zo gezegd, zo gedaan. Het grootste probleem is het plasprobleem. Maar toen Roos ergens bij een juwelier bezig was kon ik het echt niet langer houden en had ik het geluk dat ik bij een restaurant dat in het kader van "je moet wat in Corona tijd" kerstartikelen verkocht, maar wel over een toilet beschikte, even mocht plassen. Ook Roos kon zichzelf daar wat verlichten en toen gingen we opgelucht naar de markt. Het is wat hoor dat gelazer, zeker in een stad; heb je in een bos geen last van.
Ik kocht van alles in daar bij die notenkraam. waaronder krenten, maar ook heerlijke dadels en van die grote rozijnen voor door de paprijst. 
Best een gezellige stad, maar wel een erg klein centrum, net als Utrecht. Nou ja, wat vind je van zo'n chauvinistische Amsterdammer die al 40 jaar in De Bilt/Bilthoven woont, een plaats dat helemaal geen centrum heeft, maar alleen een station waar alles omheen werd gebouwd zo'n honderd jaar geleden.

Keurig met lepel en vork eten

 

Ronja

Vanmorgen eerst naar de markt. Bij John haalde ik aardappelen en wortelen. Uien en zuurkool had ik nog liggen van vorige week. Bij Johan haalde ik een grote zak perssinaasappelen en een wat mandarijntjes; die had ik gisteren bij Mariska gegeten en vond ze zo lekker dat ik me afvroeg waarom ik die nooit insloeg. Nou dat is dan nu goed gemaakt. Toen de rugzak ingepakt met yoghurt en boter van boer Dirk en gebakken kippenvleugeltjes want ik ging naar Joke en de kids. Ik had afgesproken dat ik in de loop van de middag zou komen en dat ik zou blijven eten. Terwijl ik bijna bij hun huis was aangekomen ging mijn telefoon: zoon Peter, helemaal enthousiast over aanbiedingen die hij had gekregen. Helaas moest ik hem in zijn enthousiasme afkappen want de kinderen hadden mij in het oog gekregen en stonden voor het keukenraam enthousiast te zwaaien naar "opa Eef". Ik kreeg nauwelijks de gelegenheid om m'n jas uit te doen; ze wilden me van alles vertellen en natuurlijk moest ik ze even optillen en knuffelen; heerlijk hoor al die kleinkinderen.
Was gezellig; beetje voorlezen, altijd prijs met de kinderen van Joke, met Joke kletsen terwijl ze het maal voor de avond klaar maakte. Pieter kwam beneden lunchen; hij werkt al maanden voornamelijk thuis. Het is wat hoor die Corona. 's-Avonds ij het eten viel het me op dat die kleine Ronja met haar nog geen 3 jaartjes al zo zelfstandig kon eten. Leuk gezicht zo'n kleintje dat geconcentreerd met de lepel aan de gang is. Heb ook nog een oude foto van mezelf waarop ik een boterham zit te "messen"; zo noemde mijn broer "snijden".
Na het eten nam ik de bus bij hen voor de deur; die sluit prachtig aan op de Intercity naar Groningen zodat ik nog redelijk op tijd bij Roos kon zijn. Die trein was tot mijn genoegen behoorlijk vol; zeker 50% van de plaatsen was bezet; dat was wel anders toen de lock down in maart was ingezet;toen zat ik soms in m'n eentje in een coupé en had gewoon te doen met het personeel op de trein. Het zijn wel heel rare  tijden en het is voor mij de vraag hoe dit af moet gaan lopen nu de cijfers weer de verkeerde kant op gaan.

Naar Bever Sport in Den Bosch

 Gisteren kwam ik tijdens de wandeling met Mariska aan de ep. Zij meldde dat Guusje ziek was maar zeker wel de volgende dag weer naar school toe wilde, vandaag dus. Ik stuurde een foto van die prachtige omgeving van Leuvenum en ze vroeg of ze een keer mee mocht wandelen. "Gezellie", dacht ik, maar antwoordde wel direct: "dan gaan we eerst een paar echte wandelschoenen voor je kopen". Vind ik nou echt een leuk geschenk aan iemand van je intimi en dat is Mariska zeker geworden in die paar jaar dat we elkaar kennen. Het is grappig hoe een donorkind bij mij snel als verwant voelt. Anderen vinden dat "raar", maar het is toch echt zo. 
Maar over die wandelschoenen moesten we natuurlijk een afspraak maken en dat werd vandaag, één dag later dus: "even het gas erop", was Mariska's reactie. En zo stonden we vanmorgen iets na tienen voor de deur bij Bever Sport in Den Bosch. Ik hoopte dat er iemand zou zijn bij de schoenenhoek die ons kon helpen en inderdaad was dat het geval. Die mevrouw kwam aanlopen met een stel Lowa's, beetje blauw en ik hoopte maar dat die haar zouden passen; zulke mooie dames schoenen. Paste inderdaad, maar de verkoopster drong erop aan om nog een ander paar, Meindle's te passen, eigenlijk mijn merk waar ik zeer tevreden over ben. Gelukkig zaten die haar minder lekker en koos ze voor de Lowa's. Ik kocht voor mezelf twee paar wandelsokken en voor Mariska ook een paar echte wandelsokken en toen waren we klaar. Ik ging nog even mee naar Heesch, het was ook niet meer de moeite om nog te gaan wandelen. Lekker nog wat zitten kletsen en daarna met OV naar huis.

Wat had ik het koud

Tak met zwammenijs. Dus koud!

 Vanmorgen door de mist naar het station gefietst en met de trein naar Harderwijk en door met de bus naar Leuvenum; voor de zoveelste keer dit Corona jaar mijn favorietje gewandeld. Ik had mij gewapend tegen het lawaai van de snelweg door de Böse koptelefoon met noise cancelling mee te nemen. In de trein had ik wat zitten eppen met Martijn en Roos, maar ik was nog niet uitgestapt in Leuvenum of daar meldde Mariska zich: Lieva toonde zich helemaal enthousiast voor het lezen en kleine Guusje was ziek. Toen ik haar meldde, vergezeld van een foto van de mistige omgeving vroeg ze of ik ook een keer met haar zou willen wandelen. En aangezien ze geen echte wandelschoenen heeft gaan we die morgen eerst maar eens bij Bever Sport inslaan. En daar wandelde ik verder. Overal van die witte takken met van die ijsvlaggetjes, veroorzaakt door een zwam meen ik. Ab heeft het een keer uitgezocht hoe dat grappige verschijnsel wordt veroorzaakt. Daaruit bleek in ieder geval dat het wel flink koud was; nul graden minimaal want er was nog veel ijs. Toen had ik er nog geen last van, maar tegen het eind van de wandeling die deze keer afsloeg nar het eerste zand en richting Elspeet voerde, had ik het behoorlijk koud gekregen. Moes ik op de halte van de bus ook nog eens een klein half uur wachten op de bus naar Nunspeet daar was ik door en door koud in de trein die niet warmer was dan 15 graden. Op de fiets was het ook niet echt warm, maar op de flat stond binnen de kortst mogelijke tijd warme thee en een warme prak die ik de afgelopen dagen heb toebereid: "Leve de magnetron!"
En daarna lekker met de koptelefoon op muziek geluisterd: een prachtig viool concert van Tsjaikofsky, zowel muzikaal als technisch v.w.b. de registratie, chaconne van Bach van Hillary Hahn en de Brandenburger concerten, uitgevoerd in de zaal van het kasteel waar 250 jaar geleden Johann Sebastian werkte als cantor. En tot slot een prachtige concertante Orfeo.

Evident

Wie kent Maarten van Rossem niet? Is het niet van zijn colleges of van zijn boeken dan is het van de TV waar deze geleerde begon als deskundige op het gebied van Amerika maar langzamerhand vanwege zijn komieke inslag in allerlei gremia verscheen. Ik kende hem eigenlijk vooral van zijn colleges; ik volgde daarvan verscheidene in het kader van Studium Generale van de UvU maar ook een aantal die op CD waren uitgegeven. Ik was daar zeer van onder de indruk. Ik aarzelde dan ook niet toen mij een studiereis onder de omineuze naam "Duister Duitsland" onder ogen kwam waarin hij als mede-reisleider/deskundige zou deelnemen. Die reis vond ik bijzonder, maar de inbreng van Maarten nogal teleurstellend; hij maakte een uitgebluste indruk.
Maar nu kwam ik op mijn e-reader een paar boeken van Maarten tegen waaronder "Het einde van het Romeinse rijk", en daar was ik zeer van onder de indruk. Het was een bijzonder leerzaam boekje waarin Maarten heel origineel voortborduurde op de feitelijkheden daarbij door de zeer uitgebreide literatuur  over dit onderwerp gleed en kritisch logica destilleerde uit de conclusies en gegevenheden. Een tweede boek dat ik ter hand nam ging over Amerika en opnieuw dat heldere waarbij zijn "onderstrepingswoordje", "evident" telkenmale ten tonele verscheen. Grappig woord dat niet zo gek veel wordt gebruikt en, net als woorden als adequaat en maximaal, geen overtreffende trap kent.
Mijn respect en bewondering voor deze hooggeleerde zijn opnieuw gestaafd ondanks zijn vermoeide indruk bij de genoemde reis.

Naar de slager in Ruurlo

 Vandaag zouden we een wandeling gaan maken langs het IJsselpad, van Baak naar Zutphen, aldus stelde Roos voor. Echter, zij had verzuimd om het weerbericht nog eens na te gaan en dat gaf aan - evenals eventjes naar buiten kijken - dat het vandaag geen wandeldag zou worden. Maar daar om niet getreurd maar plan B uitvoeren: klimaat gerijpt vlees en bloedworst inslaan bij de slager in Ruurlo. Dus stond ik al om 12.00 uur voor de deur bij de slager maar die was helaas vanwege de maandagmorgen tot 13.30 nog gesloten. Dus, ondanks het natte weer een ommetje gemaakt rond Ruurlo op geleide van Komoot uiteraard. Was niet bijzonder, maar wel goed voor de broodnodige beweging. 
Leuke winkel, zoals Roos al had geconstateerd. Ik kocht twee stukken entrecote en twee stukken ribeye, beide uit de klimaatkast. Maarer lag nog veel meer lekkers uitgestald zoals een stuk bakbloedworst maar ook Naegelholt en gedroogde, turfgerookte worst. Een fraaie riblap completeerde het geheel en ik toog weer huiswaarts. 
In de keuken stond nog een pan met halfproduct van hutspot; ik ging lekker aan de gang en uiteindelijk had ik voorbereidingen getroffen voor een smakelijke bruine bonensoep, hutspot en een pan met Fuhrmannskost, oftewel een mengsel van aardappel, ui en bloedworst met elkaar gebakken en gaar gestoofd. Daar heb ik meerdere dagen van gesmuld uiteindelijk. O, ja, als nagerecht had ik nog boekweitegrutjes in karnemelk gekookt.

Een ballon in de lucht

Een wat mistige dag vandaag; we zaten op het station te wachten op de trein naar Den DOlder om naar het concert van de Vrienden van het Lied (VvhL) te gaan. Tot mijn verbazing zag ik een luchtballon hoog in de lucht. Dat verwacht je op zomerse windloze dagen maar niet in de late herfst in de mist. Roos zag zelfs het af en toe opflakkerende licht van de vlam die de hete lucht verzorgde om op hoogte te blijven. Al turend zag ik dat ook tot mijn opluchting - mijn ogen zijn zo best niet meer helaas - en maakte een foto die deze blog dan ook siert.

Aangekomen in Den Dolder vonden we de ruimte waarin het recital van bariton Vincent Kusters en zijn pianist Charlie zou gaan plaatsvinden. Natuurlijk alle maatregelen vanwege de pandemie zoals mondkapjes en afstand houden en de bijbehorende blikken of je een misdaad voorbereidt als je elkaar in de ogen kunt zien. Met de jassen over de stoelen en ver uit elkaar zaten we te wachten op het duo. En dat stelde niet teleur; voor de pauze mij zeer aansprekende liederen van Brahms, Schumann en Schubert. Daarbij hoorde ik voor het eerst het lied "Die zwei Grenadiere", van Schumann in het echt. 
De al eerder genoemde heer Barbé, leraar muziek op de middelbare school had mij als eerste - realiseer ik me heden ten dage - kennis doen maken met "het lied"; dat was met de beroemde bariton Dietrich Fisher Dieskau; van hem werd het beroemde "Erlkönig" van Schubert tijdens de les ten gehore gebracht. Ik was daar zo van onder de indruk dat het plaatje met dit lied werd aangeschaft door mijn ouders. En op de achterkant van dit plaatje stonden die twee Franse Grenadieren die de oorlog in Rusland hadden verloren hun verdriet uit te brullen, even prachtig gecomponeerd door Robert Schumann als de Erlkönig door Franz Schubert.
Het programma na de pauze sprak me helemaal niet aan. Desondanks een heel bijzonder recital van hoge kwaliteit. Fijn om weer eens een echte uitvoering bij te kunnen wonen in Corona tijd. 

Sinterklaas 2020

Roos is gek op het Sinterklaasfeest; het maken van surprises en gedichten is voor haar het grote onderdeel van het feest, maar tot haar spijt is ze wel de enige in de hele uitgebreide familie. Ook ik heb helemaal niks met het Sinterklaasfeest. In de eerste plaats omdat ik echt alles wat m'n hartje begeert ook rond mij heb verzameld. Het ontspullen is me nader dan het verzamelen, afgezien van heerlijke ingrediënten voor de maaltijd.
Dit jaar had ze iets heel toepasselijks op de kop getikt voor Jessy. Zij is afgelopen jaar een studie begonnen voor chemisch laborante en moet - zo liet ze mij onlangs weten - de afkortingen voor de elementen leren. En nu vond Roos een T-shirt met daarop alle elementen. Dat pakte ze in en stuurde ze anoniem, met gedicht naar Jessy met de waarschuwing dat ze het pas op 5 december mocht open maken.

Vanmorgen liep ik in het bos te wandelen en daar ging de telefoon voor een WhatsApp van Jessy. Ze voelde wel dat het geschenk van "ons" afkomstig was. Ik meldde haar uiteraard dat de eer geheel voor Roos was. Nog terwijl ik met Jessy aan het eppen was kwam Marjorie er tussendoor met een uitnodiging voor de kerst, maar ook Peter met een leuk filmpje van de kleine Joris en Mariska met het vreugdevolle bericht dat haar lijn pogingen succes hadden; ze was 6 kilo afgevallen en ging onversaagd door. Ook Joke epte me nog.
Wat voelde ik me rijk bedeeld met zo veel aandacht van m'n kinderen.  

's-Avonds vroeg Roos me omstandig of ik chocolademelk voor haar wilde maken en toen ik haar dat serveerde lag er ook een pakje voor mij met gedicht klaar. De lieverd had een wandelboekje met een leuk gedicht voor deze mopperpot gemaakt.

Toch nog een Amsterdammer

 Na al die jaren ben ik nog steeds trouw bezoeker van de markt hier in de Bilt. Ik probeer de vrijdagmorgen vrij te houden om even bij "Hans", "John" en vaak nog anderen langs te gaan om resp. meel, aardappelen e.d. te halen. Vandaag stond de echtgenote van John in de kraam en hielp me met wortelen, knoflook en zuurkool; aardappelen en uien had ik nog voldoende in de koelkast. In onvervalst Amsterdamse tongval - net als John - staat ze de klanten te woord; dat vind ik zo heerlijk; voel ik me gewoon bij thuis, dat losse dat je als volbloed Amsterdammer gewoon houdt. Het lijkt ook wel of het sterker wordt naarmate ik ouder word. Moet er ook wel eens om lachen dat ik het van mezelf hoor. Ook van die echte Amsterdamse woorden uit het jiddisch vallen regelmatig uit m'n mond, zoals gannef, mesjogge en misjpoge; blijf eraf met je jatten.
En nu hoorde ik zelfs onvervalst: "schat", tegen me zeggen; Amsterdamser kan het echt niet en dat nog wel tegen zo'n keurige Biltse meneer met een Lodenfrei groene jas aan. Heerlijk om te horen!

En weer zo'n kleine kleinzoon

 

Dat gaat er wel in!

Was ik maandag nog bij Arja en haar vijftal daar gingen Roos en ik vandaag naar Peter en Jessica met de kleine Joris, 8 dagen ouder dan Sam; twee kleinzonen, neefjes van elkaar die vrijwel even oud zijn; toch wel een voorrecht hoor om opa te zijn; ik vind het zo genoeglijk zo'n kleintje te zien en te horen en vooral lekker op de arm te hebben.
Een hele rit met de bus naar Papendrecht; eerst naar Utrecht en dan met de SnelBuzz verder; een prachtige OV verbinding waar nauwelijks gebruik van werd gemaakt. We belden reeds om kwart voor elf aan bij de flat. We werden open gedaan door Jessica die Joris op de arm had; hij keek ons met z'n kraaloogjes nieuwsgierig aan. Lekker aan de koffie, met zelfgemaakte boterkoek: "moest eigenlijk afkoelen", aldus Peter, maar die tijd had hij niet genomen en was ook niet nodig want warm was het al heerlijk. Had ik gisteren al zeer uitgebreid gesnaaid met al dat lekkers van bakker Bril, daar had ik ontbeten met een gekookt eitje en verder niets en om moeilijkheden te voorkomen voor de lange rit had ik ook niets gedronken. De koffie en de boterkoek gingen er dan ook naar genoegen in terwijl Joris van hand tot hand ging. Roos heeft hem zelfs een hapje avocado gevoerd dat hij naar genoegen al knorrend naar binnen liet glijden. Grappig joch dat lekker bij ons op schoot zat. Eenmaal bij z'n vader op schoot viel hij prompt in slaap; leuk gezicht.
In de middag vertrokken we weer; Peter bracht ons met zijn nieuwe auto naar station Dordrecht waar we direct aansluiting hadden naar Rotterdam. Daar stapten we over op de trein naar het noorden. In Utrecht namen we afscheid; Roos ging naar Wijhe en ik ging naar de flat. Was een fijne familiedag geweest. 

De saucijzenbroodjes van bakker Bril

Ab zoekt vogels met de kijker

 Een paar dagen geleden vroeg Ab of ik woensdag, vandaag dus, in was voor een wandeling. "Op woensdag?", dacht ik nog even omdat we meestal op zondag gaan.
Vanmorgen in alle vroegte gingen het belletje voor de thee en de voordeurbel op vrijwel het zelfde moment, 5 minuten voor de afgesproken tijd van 8.00 uur; als altijd was Ab ruimschoots op de afgesproken tijd; het was nog donker buiten. Dus even later aan de thee met appeltaart en daarna kwam de aap uit de mouw. De reden voor de doordeweekse dag was gelegen in de openingstijden van bakker Bril in Appen, wijd en zijd bekend vanwege zijn krentenbrood en wat dies meer zij. Al vanaf de eerste keren dat we gingen wandelen op de Veluwe werd bakker Bril genoemd en één keer was dit gezellige winkeltje zelfs open. Bij die gelegenheid hebben we toen Zeeuwse bolussen ingeslagen en Ab gevulde koeken. Overigens had ik de uitdaging op mij genomen om te bewijzen dat bakker Bril niet zulk lekker krentenbrood kon maken als ik, maar toen ik de test onderging merkte ik dat ik - je houdt het niet voor mogelijk - vergeten had om rozijnen in mijn beroemde rozijnen-notenbrood te doen; ik ging dus roemloos ten onder.
Zo rond half tien kwamen we aan bij station Klarenbeek en hoorden we dat prachtige geluid van volkomen stilte; het was een beetje mistig waardoor het geringe omgevingsgeluid volledig werd gedimd; vogels en wind waren afwezig. Door de kaboutertuin geworsteld waar nu nog geen opa's en oma's met kleinkinderen waren en via de bandijk richting Appen. Het winkeltje was nu inderdaad open en gewapend met mondkapjes gingen we naar binnen; er was slechts 1 klant in de winkel en er mochten er drie tegelijk, dus dat kwam goed. Ik zag wegens de beslagen bril nauwelijks iets maar kocht toch een half krentenbrood gesneden, een saucijzenbroodje dat feilloos werd opgewarmd en nog een appelslof, Dat was echt smullen geblazen. Dat saucijzenbroodje was onverbeterlijk; we besloten dan ook om op de terugweg opnieuw bakker Bril aan te doen.
We liepen weer naar de bandijk en sloegen af naar de plek waar bij ons laatste bezoek tijdens de wandeling met Roos zo veel sleedoornbessen hingen; Ab wilde daarvan een likeur gaan bereiden. Er hing nog zat! Via de IJssel liepen we door naar kasteel Nijenhuis en door naar Appen. Er stonden nu 2 klanten bij de bakker dus ging ik in m'n eentje naar binnen voor 2 van die zalige saucijzenbroodjes. En die waren zo lekker dat ik in het vervolg steeds bij bakker Bril langs zal gaan; fabeltastisch. Uiteindelijk hadden we iets van 18 kilometer gelopen aldus de stappenteller van Ab. Ik had Komoot wel laten registreren maar helemaal vergeten om deze aan het eind weer af te lezen. Ab bracht me weer tot voor de deur; was een fijne wandeldag geweest.
Roos kwam rond een uur of half negen en na de koffie en een glaasje wijn snurkten we tot de wekker ging om naar de kleine Joris en zijn ouder s te gaan.

Fantasie in re

 Zo'n 20 jaar geleden bben Roos en ik het vermetele idee opgepikt om te gaan componeren; een hele cyclus zelfs met aanvankelijk de naam "De Zomerreis", in navolging van de grote Schubert, die de "Winterreise" het licht deed zien. Roos was zo geïnspireerd door de prachtige wandelingen die we maakten in Luxemburg dat haar dichtader volop vloeide; het ene na het andere gedicht ,waarin de wederwaardigheden van een wandelaar werden beschreven vloeide uit haar pen; gedichten waar ze nog steeds trots op mag zijn. Aanvankelijk was ik aan het componeren geslagen, maar al snel nam Roos het over omdat ik het tempo niet aankon waarmee zij gedichten produceerde en ik daardoor de moed verloor om door te gaan. Jammer maar helaas, maar de 12 liederen zijn afgekomen en Roos heeft daarbij het genoegen van het componeren definitief eigen gemaakt. De laatste jaren nog eens met dubbele energie.
Dat schoot mij te binnen als grapje toen ik vandaag op basis van een gaar stuk reerug een fantasie produceerde. Dan bedenk ik welke ingrediënten ik zal gebruiken rond het gare vlees dat ik van de botten heb geprepareerd; zorgvuldig afgekloven bleven alleen de ribbetjes en de wervels over. 
Eerst flink wat ui gesneden en gebakken in een ferme klont boter, een Spaanse peper toegevoegd alsmede een aantal grof gesneden knoflook tenen. Lekker gaar laten bakken en dan het fijn gesneden vlees erbij, de vooraf gekookte linzen en een forse hoeveelheid gaar gekookte sperziebonen. zo'n combinatie proef ik als het ware al voordat ik begin met koken en inderdaad was het resultaat als verwacht. Ik bedacht mij de benaming: "fantasie met ree", maar gezien alle compositorische activiteiten van mijn Roosje noemde ik de blog van vandaag: Fantasie in re, geestig, maar niet echt leuk misschien. 

Pakje verkeerd bezorgd

Lief hoor met de kleine Sam

 M'n telefoon ging vanmorgen vroeg; het was Arja zag ik op het dashbord van de smartphone, maar hoe ik op moest nemen was me niet duidelijk. Nou ja, gebeurt me wel vaker en ook nu belde ik haar gewoon terug. Heel verhaal over een pakje dat ze besteld had met iets waar de Sint mee te maken had. "Vertel nou maar gewoon wat ik voor je kan doen", onderbrak ik haar. Dat bleek om een pakje te gaan dat binnen dat ingewikkelde verhaal verkeerd terecht was gekomen op een adres in Bilthoven. 
Ik had net een stuk reerug aangebraden en dat stond nu gaar te stoven. "Dan kan ik wel even weg", bedacht ik mij en pakte de fiets, op naar het opgegeven adres. Bleek behoorlijk aan het einde van Bilthoven te zijn; een deel van mijn dorp waarvan ik altijd dacht dat het onderdeel was van Bosch en Duin, de wereldplaats verderop; een soort villapark met enorme huizen op enorme terreinen. Het was een woonhuis waar de bezorger van DPD gewoon willekeurig zijn pakketje dat bestemd was voor den Haag had afgelever, "bijna neergedonderd", zou ik denken. 
weer thuis gekomen stuurde ik een foto naar Arja van het pakje achterin mijn fietstas. Ze was helemaal opgelucht dat het goed gekomen was. Uiteindelijk bracht ik het pakje aan het eind van de middag naar den Haag; vooral om de kleinkinderen allemaal weer eens te zien; die drie oudsten zitten altijd op school wanneer ik alleen maar kom koffie drinken 's-morgens. "Het is wel een chaos hoor", zo waarschuwde Arja mij. "Dat wil ik wel weer eens meemaken", bedacht ik mij; tenslotte had ik zelf ook een gezin met vier kinderen en vond ik die chaos aan tafel altijd wel leuk. Als het te stil werd dan doorbrak ik zelf die stilte vaak door "Aboe" te brullen en dan was de chaos tot grote ergernis van Anneke weer compleet! 
Viel wel mee die chaos aan tafel; de kinderen hadden nog het "scheetjes stadium" en chockeerden hun  opa daar mee.
Walter kwam wat later thuis; fijn om hem ook weer eens te zien en te spreken. Hij bracht me na enig aandringen van zijn kant zelfs naar het station zodat ik weer lekker bijtijds thuis was.

Roos uitzwaaien

 Rugzak op en een plastic zak met boodschappen die Roos had gedaan, zo gingen we op weg naar het station. Door het bos met z'n herfst tinten, droog met een zonnetje, prima wandelweer. Roos ging weer terug naar Wijhe en ik wilde aan de wandel; ik had gedacht om de tocht af te laten hangen van welke stoptrein het eerste zou komen; de trein naar Amersfoort die Roos moest hebben of de trein naar Soest. Aangekomen bij het station stond de trein naar Soest klaar om te vertrekken. Snel ingecheckt en onhandige overdracht van de zak met boodschappen waarvan dan ook een handvat brak en de boodschappen over de grond rolden. Een wat ongezellig afscheid maar wel geheel Corona proof; bepaald geen uitzwaaien, maar uitgezwaaid worden. Naar ik begreep vormen Roos en ik geen Corona-proof stel omdat we op verschillende plekken ons domicilie hebben en dus moeten we ons misschien ook wel beperken tot een elleboogje om elkaar te begroeten; effe wennen har har.
Soest Zuid is een prettig begin voor een wandeling. Ik liep aan de rustige kant langs het spoor op geleide van Komoot over zandpaden en stak bij de tweede spoorwegovergang weer naar de andere kant en liep door het bos over zandpaden over het Trekvogelpad; zeer bekend terrein dat mij uiteindelijk naar station Den Dolder bracht. Daar kun je vier keer per uur naar Bilthoven; was dan ook niet erg dat de trein voor m'n neus vertrok. Vanuit Bilthoven station liep ik de zelfde route die ik met Roos had afgelegd weer naar huis. Bij elkaar toch weer een 14 kilometer; "goed bezig", dacht ik bij mezelf.

Wij houden niet van Bach?!

 Roos ging een rondje boodschappen doen in de Bilt en ik ging lekker aan de wandel; gewoon een rondje in het Houdringhebos; m'n achtertuin, kun je in ieder geval niet verdwalen zal ik maar zeggen. Nog maar net onderweg hoorde ik bij het passeren van een echtpaar mijn naam noemen. En inderdaad, de dame van het echtpaar had ik enkele dagen geleden "zomaar" gesproken, eerst over het leuke hondje waarvan ik dacht dat het met het achterpootje sleepte, maar dat een grappige gewoonte van dit soort hondjes bleek te zijn. Maar we spraken ook over piano spelen en na afloop van dat gesprek had ik de gedachte dat ik eigenlijk wel wilde weten wat haar favoriete muziek was om te spelen; ze had zelfs een CD opgenomen vertelde ze in die korte tijd dat we elkaar hadden gesproken.
Dus de vraag over de favoriete muziek kon ik nu stellen en dat bleek Chopin te zijn, met name de nocturnes, ook een van mijn grote favorieten. Tijdens de huwelijksceremonie van Margot en Martijn heb ik voor het laatst in het openbaar twee van deze prachtige stukken mogen spelen voor het bruidspaar en de aanwezigen. Muziek betekende voor hen ook veel: "ik heb vanmorgen al twee uur Bach liggen luisteren", kon ik dan ook niet laten om te zeggen. En toen bleek tot mijn grote verbazing dat beiden niet van Bach hielden. Zal wel aan mij liggen, maar daar kan ik me geen voorstelling bij maken; de variatie die Bach in zijn werk heeft gelegd is zo enorm dat je mijns inziens niet kunt zeggen dat je niet van Bach houdt. Neem de Mattheus passion, of de Goldberg variationen, of het onwaarschijnlijk romantische Air uit de derde orkest suite, aria's uit de Kantates, er moet toch iets bij zijn dat voor een muziekliefhebber de snaar raakt.
Maar zij zijn niet de enigen; ook mijn helaas overleden vriend Jaap B. hield vooral van opera, maar helemaal niet van Bach. En Anneke werd helemaal zenuwachtig als ik Bach langdurig op de piano zat te spelen. Het kan verkeren. 
Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik, na het a tempo beluisteren van 60 kantates binnen een week ook even mijn bekomst heb om deze mijzelf geserveerde drinkbeker nu verder te gaan legen en dat terwijl BWV 82 en BWV 147 er nog aan moeten komen en meerdere waar ik bijzonder van houd.

Laatste lunchrondje met Peter

Peter en ik op een "onsy"

 Alweer een jaar werkt zoon Peter hier in de buurt in/op het Science Park; het universiteitsterrein van de UvU en waar ook meerdere bedrijven hun wetenschappelijke onderkomen hebben betrokken. Met enige regelmaat wandelen we dan samen daar een rondje. Ging dat in pré-Coronatijd vooral door het terrein van de Hortus, daar moeten we ons de laatste maanden behelpen met een rondje over de stoep. Maar aan gespreksstof hebben we geen gebrek. Ook vandaag, wat mij betreft met enige nostalgie, babbelden we maar voort en niet alleen over het herstel van de kleine Joris. Had het ventje met tussenpozen koorts, daar was Peter deze week voor de tweede keer middenin de nacht naar de huisartsenpost geweest omdat hij ondertemperatuur had. Was overigens over toen de temperatuur op de post werd gemeten; kwam door een ten onrechte opgevolgd advies om koortsstuip te voorkomen: "koel kleden", maar ja, zonder koorts word je dan gewoon koud en zo'n kleintje kan dan ondertemperatuur vertonen en begint dan te mopperen. Hij realiseert zich heel goed dat je bij zo'n eersteling echt ervaring moet opdoen ondanks wandelend consult van z'n oude vader en telefonisch consult van z'n zeer ervaren zuster Arja. Maar we spraken ook over beleggen in plaats van sparen en nog meer onderwerpen zoals het zoeken naar een nieuwe baan. 
En tot mijn verrassing bleek Roos onverwacht langs te willen komen; altijd gezellig natuurlijk. Natuurlijk een misverstand omtrent haar vertrek- en dus aankomsttijd; om half negen stond ik op mijn balkonnetje om haar toe te zwaaien, maar lauw loene, al wie er aan kwam, geen Roos. Maar een half uur later ging de bel, en daar was ze. Ze had een stukje schimmelkaas meegenomen van een Hollandse zelfkazende boer; smaakte weer uitstekend bij een glaasje wijn.

Alle cantates van Johann Sebastian

 Sinds de drogisterijketen "Het Kruidvat" rond 2000 de volledige serie Kantates van Bach op de markt heeft gebracht ben ik gek op die werken. Inmiddels hebben meerdere dirigenten deze Huzarenklus geklaard, maar Pieter-Jan Leusink was toch de eerste die dit voor elkaar had gekregen dankzij de samenwerking met het Kruidvat denk ik. Ook die andere uitvoeringen heb ik voor een deel beluisterd, waaronder die van Koopmans met allemaal professionals in het koor. Tot mijn eigen verbazing sprak die uitvoering van Leusink mij het meeste aan. Vooral zijn keuze voor de solisten, Bas Ramselaar, bas, Sytse Buwalda, altus, en Ruth Holton, sopraan vind ik na al die jaren toch echt het meest aanspreken. Wel had ik wat moeite met het jongenskoor. Maar inmiddels vind ik het zo volledig passen bij de kantates van Bach. Gelukkig geen jongenssopraan voor de aria's, maar Ruth Holton die met haar heldere, zuivere, strakke stemgeluid  de klank van een jongenssopraan benadert zonder de onvolwassenheid die je daar altijd in hoort.
Nu beschik ik over alle Kantates van de Kruidvat serie in mp3 formaat en heb ik mij voorgenomen om die alle te beluisteren gewoon van BWV 001 tot het eind van de serie. Genieten hoor, waarbij ik merk dat ik ze toch niet allemaal ken.
Ben vanavond tot nr 40 gekomen!

Zes zwanen met de kontjes omhoog

Zes zwanen met de kontjes omhoog aan het grazen

 Vandaag had ik een stevige wandeling gepland; het zou droog blijven en ik was er weer aan toe. Echter, zoon Peter appte of ik zin had om samen te lunch/wandelen zoals we regelmatig doen sinds hij in Utrecht op de Uithof werkt, vlakbij de Bilt. Dat was met enige organisatie best aan elkaar te knopen door vanmorgen al wat vroeger aan de wandeling naar de Uithof te beginnen en via het buitengebied van de Bilt naar de Uithof te wandelen. Via de Visserssteeg liep ik naar het terrein van het landgoed Oostbroek; het was stil en verlaten; de grote waterplas lag in het zonnetje en daar zag ik het grappige tafereel van een familie zwaan die met z'n zessen aan het grazen waren op de bodem van de plas. Alle zes de kontjes omhoog. Dat was toch wel een bijzonder gezicht.
Natuurlijk was ik behoorlijk op tijd bij het gebouw waar hij werkt. Met een handige app maakte ik hem op mijn komst attent en even later liepen we ons bekende rondje; helaas niet via de hortus die vanwege die malle lock-down niet toegankelijk is. Kleine Joris had behoorlijk koorts en daar maak je je als vader van een eersteling uiteraard best een beetje druk om. Gelukkig kreeg hij onderweg nog een appje van Jessica dat de koorts sterk gezakt was; dat gaat zo snel bij die kleintjes. We liepen wat te praten en na een half uurtje gingen we nog even op een bankje zitten napraten.
ik liep via een omweg door het park Sandwijck terug naar huis en had alles bij elkaar toch weer 14 km afgelegd. Heerlijk die gezonde hobby waarbij je zo geniet van het buiten zijn; wandelen is echt mijn lust naast lezen en lekker eten. 

Ouwe tante Coba die is zo dom

 Hoe lang zou het geleden zijn? Naar ik vermoed meer dan zestig jaar! Van de familie Rol, kennissen van mijn ouders, kregen mijn broer en ik een grammofoon; zo'n hele ouderwetse met een grote hoorn, met een naald die op de plaat rustte en met het opwindbare apparaat een krassend geluid produceerde. Met handkracht, mechanisch opgewekt geluid; wel een verschil met mp3-tjes en blue tooth noise cancelled zoals ik tegenwoordig mijn muziek beluister; alle cantates van Bach; in die tijd nog niet eens geregistreerd waarschijnlijk.
Op het Waterlooplein in Amsterdam, de plek waar je voor weinig geld tweede hands rommel kon kopen werden wat platen aangeschaft. Ik herinner me nog een plaat met een grappig liedje, naar ik achteraf denk in het Zuid-Afrikaans gezongen: "die ouwe tante Coba, die was zo dom; die roerde haar koffie met haar grote teen om". Zelfs de melodie zit nog in mijn hoofd, hoewel ik niet verder kom dan deze eerste zin hoor.
Toen ik tussen mijn foto's deze tegenkwam, ooit ergens op een markt gemaakt, moest ik aan dit liedje denken. Die foto heb ik vast uit nostalgie gemaakt. Ik weet nog dat de veer van het apparaat sprong en daarbij was het onbruikbaar geworden. 
En laat dat malle liedje zelfs op Youtube staan: ou tante Coba.