Daar waar Indonesië, destijds Nederlands-Indië een groot eilandenrijk is en daarbij een aantal van de grootste eilanden ter wereld betreft, kennen wij Urk, Schokland en niet te vergeten Marken, stipjes op de kaart en inmiddels ook geen eilanden meer, maar opgenomen in, of minstens verbonden met het vaste land. Afgelopen dagen heb ik uitgebreid gelezen over voormalig Indië in het boek "Revolusi" van David van Reybrouck, maar nu ook over Urk, in het boek "De Ontdekking van Urk". van de Belgische schrijver Matthias de Clerq, die als voorbereiding een jaar in deze uithoek is gaan wonen. Overigens ben ik tot twee keer toe op Urk geweest en maakte het weinig indruk op me.
Beide boeken heb ik met stijgende verbazing gelezen; wist ik van de wreedheden die NL in 350 jaar overheersing het eilandenrijk Indonesië heeft aangedaan, daar wist ik van Urk niet veel meer dan dat het een vissersdorp was met een zeer zwaar christelijke levenswijze en dat je er lekker vis kon eten. Na lezing van deze twee boeken bekruipt mij toch vooral een gevoel van verwondering waarom de mens toch zo gedreven wordt door hebzucht en daarbij alle grenzen van beschaafd gedrag overschrijdt.
Maar terugdenkend aan wat ik zoal gelezen heb in Livius over de Romeinse tijd en de Europese geschiedenis van de afgelopen eeuwen is het nooit anders geweest; hebzucht drijft de mens en wellicht is het ook de pervertering van de biologische eigenschap tot zelfbehoud van de soort, waarbij de relatief unieke eigenschappen van de mens tot deze "uitwas" komen. Ik blijf toch vooral zitten met een ongemakkelijk gevoel na lezing van deze werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten