Het sluisje bij het IJsbaanpad

Sluisje aan het IJsbaanpad

Gisteravond bedacht ik mij dat ik wel eens de Oost - West wandeling kon maken van Amsterdam naar Westerbork, een route die is geïnspireerd door de afschuwelijke tocht die onze Joodse bevolking in de jaren veertig naar de concentratie kampen voerde. Kees had mij donderdag over deze wandeling verteld. Tijdens andere wandelingen heb ik het bijzondere teken van deze wandeling regelmaig gezien, maar de wandeling zelf had ik nooit gemaakt. Bij het zoeken naar het boekje bleek dat ik daar niet over beschikte, maar daarbij kwam ik wel het boekje van het Pelgrimspad tegen en die wandeling heb ik ook niet eerder gemaakt, begint eveneens in Amsterdam.
Zo liep ik vanmorgen opnieuw langs de Nicolaaskerk en de Zeedijk over de Oudezijds en uiteindelijk bij het Amsterdams Gemeente museum en het Bagijnenhof. Daarbij bezocht ik voor het eerst de prachtige kapel die gesticht is naar aanleiding van "het mirakel van Amsterdam". De wandeling voerde verder over de Heilige weg, die in de veertiende eeuw, nog voordat de beroemde grachtengordel werd aangelegd werd gerealiseerd om de stoet pelgrims ordelijk naar de stad te geleiden, aldus het wandelboekje. Uiteindelijk via het Vondelpark en de Schinkel kwam ik bij het sluisje aan het IJsbaanpad, een plek die ik al sinds mijn prille jeugd ken. Op de fiets bij mijn vader achterop gingen we 'smorgens vroeg een enkele keer naar het Amsterdamse bos om vogels te bekijken; toen ik met Lien in Amstelveen woonde en we beiden in Amsterdam werkten, kwamen we iedere dag dat het niet regende over dit sluisje. Maar inmiddels was het toch wel heel wat jaartjes geleden dat ik hier was.
Tot slot naar de Bosbaan waar ik ook al jaren kom; ging daar 'savonds wel eens hardlopen met collega Reinier S. en herinner me nog een keer samen met broer Jan en zijn Thea. Bij die gelegenheid daagde Jan me uit om hard te lopen; terwijl ik regelmatig trimde, en Jan toen al stevig was kon ik me niet voorstellen dat hij harder kon lopen dan ik. Nou, het tegendeel was waar; hij sprintte met een rot gang en ik moest wel zo ongehoord lachen dat hij me voor bleef met z'n dikke reet.
Verder wandelde ik hier in de tijd dat ik aan de VU werkte dagelijks met collegae; op een keer kwamen we hier Toon Hermans tegen met zijn vrouw. Waren duidelijk bij het VUmc geweest; mevrouw Hermans was toen al ernstig ziek en dat was duidelijk. We groetten zoals je dat doet als je iemand tegenkomt in het bos en verder niks. Eno ok hier plekjes die ik met mijn vader heb bezocht; Meerzicht, de boerderij waar je iets kon gebruiken en waar destijds ook orchideën groeiden.
Toen had ik het wel gezien en liep vie het Universiteitsterrein naar station Amsterdam Zuid. Mijn Alma Mater is wel enorm uitgedijd in die jaren; wist niet wat ik zag.