 |
| Met Joris en de wasmachine |
Vandaag zouden Roos en ik naar Papendrecht gaan, naar zoon Peter en kleinzoon Joris. Roos was echter niet erg lekker en zo ging ik uiteindelijk in m'n eentje. Aangezien ik er geen moeite mee heb om vroeg op te staan, dit i.t.t. Roos, had ik gepland om met de stoptrein van 6.30 naar Utrecht CS te gaan, dus vroeg op vanmorgen. De wekker stond op 5 uur, maar ik was bij de tweede plas om 4 uur al klaar wakker. Een klein ontbijt genomen en gedoucht. De rugzak stond al ingepakt klaar. Om6 uur de deur uit en om 6.20op het perron. In de trein werd ik met een "welkom" van een alleraardigste conductrice ontvangen; ook haar omroepbericht was opvallend vriendelijk en dat in de vroege ochtend! Ook in de Intercity naar Rotterdam klonk een allervriendelijkste jonge vrouwenstem; en deze conductrice kwam zelfs de vervoersbewijzen controleren; gebeurt zo vaak niet meer bij NS merkwaardig genoeg.
Nog door naar Dordrecht en door de sinister donkere stad naar de steiger van de pont; daar was ik tegen 8.30 en het werd net een beetje licht. Ver op geleide van Komoot naar Peter en Joris en tot mijn groot genoegen bleek ook schoondochter Jessica vandaag vrij te zijn. Lekker aan de koffie; ik had van alles meegenomen als het verjaardagskado dat Roos voor Peter had uitgezocht, "Peters' snaaiplankje"; een bijzonder interessant boek over immunologie dat ik van hem had geleend en nu terug bracht; quiche Lorraine die ik gisteravond nog had gebakken en tot slot een droge worst van slager Havercort uit Zwolle.
Joris was natuurlijk nog maar net uit bed, uitgeslapen en lekker actief. Hij had een stuk modern speelgoed, een wasmachine op batterijen die met knopjes kon worden bediend. En het werkte ook nog. Ach, als oudere heb je daar een zekere terughoudendheid in, maar waarom eigenlijk? Ik vond het wel leuk om daarmee samen met kleinzoon wat te klooien. Heb ook jaren geleden een keer met Evi een stuk speelgoed gezien waarvan ik geen idee had hoe het werkte; zij wel?! Het mechanisme snapte ik zelfs niet destijds.
Natuurlijk speelt zo'n klein kind een belangrijke rol in het bezoek maar we kwamen wel degelijk tot een goed gesprek; hij speelde rustig en om een uurtje of 12 ging hij naar bed. Uiteindelijk vertrok ik pas weer tegen een uur of drie en schaamde me een beetje dat ik zo lang was blijven hangen; Jessica en Peter bezworen mij dat ze het een erg prettig bezoek hadden gevonden en dat gevoel had ik ook sterk.
Uiteindelijk was ik pas weer om 5 uur thuis; een lange dag voor een bejaarde?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten