 |
| Lief briefje van Roos lag op het aanrecht |
Toen ik gisteravond thuis kwam was iedereen inmiddels vertrokken met achterlaten van een gezellige rommel, vooral bestaand uit de afwas maar ook een heel lief briefje van Roos dat deze blog illustreert. Vanmorgen was ik al weer vroeg op, ging wat lezen in het boek van Annie Proulx dat ik onlangs heb meegenomen uit Ommen en zette om 8 uur de wasmachine aan het werk. Daarna maar eens aan de afwas terwijl ik van Bach genoot met de Bose op de oren. Daar kwam Cantate BWV 95 opnieuw ter ore en realiseerde ik me hoe bij de wonderschone tenor aria "Ach schlage bald" mij jaren geleden, toen ik hem voor het eerst hoorde, de tranen in de ogen schoten. Ik moest dat destijds gewoon aan iemand vertellen - Peter C. in dit geval - hoe diep die muziek, die twee hobo's d'amore er bij mij binnen kwamen met die dissonantisch, tweestemmig gespeelde melodie. En nu stond ik af te wassen en luisterde ik eens goed naar de tekst, en ja hoor, het ging weer over de "Todesstunde", het onderwerp waarbij Bach werkelijk altijd op zijn best componeerde. Ach schlage doch, selge Stunde. Ongelooflijk zoals deze geniale componist gevoelens kon toonzetten; ik kan er slechts met bewondering van genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten