Echt weer om te lezen

 

19e eeuws

Roos had een vergadering deze middag en het was buitengewoon wisselvallig weer vandaag; scheen de zon en kort daarop plensde het weer van de regen; geen weer om eropuit te gaan en wel om lekker te gaan lezen. Had ik mijn e-reader vergeten mee te nemen, maar er lag nog een boek bij Roos waar ik al aan begonnen was; een bijzonder oud boekje dat Roos had meegenomen van zo'n "aandeweg bibliotheekje" waar je boeken van kunt meenemen of juist achterlaten. Er zit nog een stempel in dat het ooit deel was van de collectie van de bieb van Ouwsterhaule, een plaatsje in Friesland. Boeken zijn niet meer wat ze geweest zijn; men wil ze op zeker moment wel kwijt, daar waar je een boek "vroegig" kocht voor de eeuwigheid en een volle boekenkast juist een statussymbool was. 
Maar dit was een oud boek, gedrukt in de 19e eeuw, met ouwe spelling. Hierover wil ik nog iets kwijt. Als kleine jongen die nog maar net kon lezen wilde ik eigenlijk alles lezen wat onder mijn ogen kwam. Nu had mijn grootmoeder nogal wat boeken bewaard van haar vroeg overleden echtgenoot, mijn opa dus en die waren ook zo oud. Toen de juf van school aan mijn ouders vroeg of ik soms erg oude boeken las, was dat afgelopen; ik schreef in de spelling van die tijd en dat was niet handig natuurlijk.
Het boek dat ik vandaag verder, en zelfs uit heb gelezen heet: de pelsjagers van de Arkansas. Ik heb het met genoegen gelezen vooral vanwege de ouderdom. De plot is nogal doorzichtig, het zou nu zeker als jongensboek -of kan dat niet meer? - een jongerenboek gezien worden. Het druipt van de raciale vooroordelen; zaken die nu echt niet meer kunnen en dan ook vreemd aandoen. Er is toch wel veel ten goede veranderd in de manier van met elkaar omgaan. Het ruige leven in de rimboe van Amerika wordt wel aansprekend vorm gegeven. Het deed mij denken aan de boeken van Karl May, alleen is die nooit in Amerika geweest en de schrijver van dit boek, Gustave Aimard heeft daar in die ruige tijd zelfs geleefd.
Aimard's Indiaansche verhalen.