 |
Onder de vertaalde titel: "de teerling is geworpen", ken ik dit boek al zo lang ik me weet te herinneren; zo'n karakteristieke kaft en zo'n merkwaardige titel. Wat is nou een teerling?, nou, het is gewoon een dobbelsteen. En met de teerling is geworpen betekent de uitdrukking zoiets als "eenmaal geworpen is de uitslag niet meer te veranderen".
Afgelopen vrijdag bedacht ik mij op het laatste moment dat ik nog naar de WVT boekenmarkt wilde gaan; twee keer per jaar kun je bij deze bijzondere vrijwilligers club uit een veelheid van ingezamelde boeken inkopen doen; voor het goede doel, zal ik maar zeggen. Daar probeer ik ieder jaar dan ook mijn nodige kilootjes boek op te halen. En daarbij zag ik deze oude bekende; een boek van het kleine boekenplankje van mijn oude vader, naast o.a. Lanny Budd. Opnieuw een boek dat ik pas veel en in dit geval wel heel erg veel later ben gaan lezen; vond dat ik dat nu echt moest doen. Jean-Paul Sartre, niet de eerste de beste filosoof/schrijver. Ik was er de afgelopen dagen al aan begonnen; telkens een paar bladzijden; beetje gedateerd boek over het Orfeo en Euridice thema, terugkeer uit de dood, maar nu zwaar overgoten met de sociale ongelijkheid als duidelijke onderlaag. Ook hier een clausule dat het stel terug mag keren naar het leven; nu op voorwaarde dat zij 24 uur lang elkaar volledig lief zullen hebben en zich daar niet door de omstandigheden van af laten leiden.
Vandaag in de trein maakte ik helaas voor de eerste keer iets mee dat regelmatig gebeurt in het treinverkeer. Ik zat in de trein van Arnhem naar Utrecht; we hadden net station Veenendaal de Klomp verlaten. Ik ging aan de andere kant van de trein zitten om uitzicht te krijgen op de Maarnse berg, een plekje uit mijn jeugd. De ramen waren zo smerig en de zon scheen erop dat ik niks kon zien, dus stond ik weer op om terug te gaan naar de plek uit de zon. precies op het moment dat ik stond gebeurde het; een botsing en direct het gerammel van iets dat onder de trein terecht was gekomen; ik zat helemaal voorin de trein en kon de botsing duidelijk voelen, vooral ook omdat ik net op dat moment stond: "dat is goed mis", mompelde ik nog en dacht direct al aan een suïcide en inderdaad de machinist bevestigde dat en kon het opbrengen om de passagiers te vertellen dat iemand zojuist uit zichzelf het tijdelijke voor het eeuwige had gewisseld. Treurige zaak.
Ik wist van anderen dat het ongeveer 2 uur zou duren voordat de reis kon worden voortgezet en haalde mijn boek tevoorschijn en las het helemaal uit; gek hoor om over leven en dood te lezen terwijl zoiets net gebeurd is. Ik had het boek uit en op dat moment konden we de reis voortzetten in een inmiddels gearriveerde evacuatie trein die ons via een overloop overnam van de gestrande trein. Inmiddels waren er heel wat hulptroepen gearriveerd om het treinpersoneel bij te staan en de droeve taak van het opruimen te verrichten. De voorkant van de trein was afgedekt met een schild zodat niemand de ongetwijfeld nog aanwezige resten kon aanschouwen; heel piëtisch; complimenten voor alle betrokkenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten