Wat een revelatie

 Vanmorgen kreeg ik van vriend Dick een laaiend enthousiast mailtje over een componiste en haar bijbehorende muziek; zij creëerde haar werk 200 jaar geleden en haar naam is - zoals Dick al noteerde - volstrekt onbekend, maar dat ook volstrekt ten onrechte. De mail had als titel: 200 jaar:

Hoi!

wel eens gehoord van Pauline Viardot?

zij zou deze week 200 jaar geworden zijn.

Een wereldberoemde sopraan, die met alle groten uit muziekwereld en politiek omging, en ook een begenadigd componiste en muziekdocent was. Zij schreef honderden liederen met piano, maar ook orkest en ensemblemuziek en opera's. Heel mooi allemaal. Maar zij is niet zo bekend als haar tijdgenoten als Schumann en Schubert etc, want ze was een vrouw.

Her work is not nearly as widely known as that of Robert Schumann, Liszt, Saint-Saëns or others in her social circle. But her music was deeply appreciated by her contemporaries, with one person going so far as to compare her talent to Schubert’s. Clara Schumann referred to her as “the greatest woman of genius I have ever known.”

Einde mail van Dick

Inderdaad, "zij was een vrouw". Er komt de laatste tijd terecht nogal wat kritiek over hoe "men" er vroeger over dacht en mee omging; sexisme, racisme, en wat dies meer zij. 
Dick had een "link" meegestuurd met liederen van Pauline Viardot. Ik heb direct op mijn telefoon de eerste twee liederen van deze componiste beluisterd; ik was zeer onder de indruk en vond het beluisterde - ik krijg het nauwelijks m'n vingers uit - zeker van het niveau van Schubert; deed me goed; zeer expressieve muziek, overigens ook wel uitstekend uitgevoerd op deze opname door 

 Aude Extrémo & Étienne Manchon