Roos had mij attent gemaakt op een verslag van de VPRO over het onheilspellende rapport omtrent de klimaatverandering van het IPCC. Daardoor kwam ik verder op de webpagina van de VPRO en wel in aanraking met het voor mij relatief nieuwe fenomeen van de podcast. Ik beluisterde een podcast over het wonderlijke onderwerp van de dood onder de naam "Kassiewijle", een echt Amsterdamse uitdrukking van dood.
Op de middelbare school en later bij college tijdens de studie en vooral lezingen bij congressen kon ik heel aandachtig luisteren en me heel goed concentreren. De podcast is dan ook goed aan mij besteed merkte ik al spoedig. Ik heb twee afleveringen van bijna een uur aandachtig beluisterd en bij de derde was ik erg onder de indruk omdat ik daardoor iets realiseerde dat ik nooit eerder had gedaan en wel iets dat mijn oude moeder betrof.
Eén van de hoofdpersonen in de podcast realiseerde zich dat haar doodsangst voor de dood waarschijnlijk gegrondvest was in een ernstig voorval in haar zeer prille jeugd, namelijk toen zij als driejarige in isolatie in een hospitaal was opgenomen. Een verpleegster had haar door het glas aangekeken, zo realiseerde ze zich en keek toen weer weg. Dat had iets van verlatingsgevoel achter gelaten bij dit kleine meisje dat zij nu associeerde met haar angst voor de dood. Toen ik dit hoorde was ik als door de bliksem getroffen en realiseerde me dat ik uit twee verhalen van resp. mijn grootmoeder en mijn moeder een dergelijk gebeuren kon reconstrueren dat mijn moeder betrof. Mijn grootmoeder had mij verteld dat mijn moeder als zeer klein kind in isolatie had gelegen en slechts achter glas haar moeder kon zien. Oma vertelde mij de wanhoop van dat kleine kind als haar moeder weer weg moest: "één kusje maar mamma"; wat een treurig moment voor moeder en kind. Van mijn moeder kende ik een verhaal dat ze mij vertelde toen ik haar expliciet vroeg om iets uit haar jonge jaren te vertellen; we waren aan het wandelen en ik liep gearmd met mijn moeder ergens in de duinen; vader en Lien of Anneke liepen achter of voor ons. Ik wilde gewoon iets van haar weten dat haar had getroffen en dat bleek dat ze - kennelijk toen ze uit dat ziekenhuis was ontslagen - een poppenhuis en nog van alles had gekregen bij die gelegenheid. Natuurlijk waren haar ouders zo blij en wilden ze zo veel als mogelijk voor haar betekenen, niet realiserend dat het weer thuis zijn waarschijnlijk voor haar het belangrijkste geschenk was.
Door deze podcast kreeg ik veel meer begrip voor mijn moeder die merkwaardig genoeg bang was voor van alles en nog wat, maar vooral voor het alleen zijn, het verlaten worden. Die buitengewoon zeldzame keren dat mijn vader ergens anders heeft overnacht in al die jaren van hun huwelijk ging ze altijd uit logeren en ook dat jaar dat mijn vader was overleden en zij nog leefde was voor haar een hel. Nu heb ik daar nog meer begrip voor dankzij die podcast en mijn wonderlijk geheugen.
Ik heb mij direct gemeld als donateur van de VPRO; lid was ik al.
https://www.vpro.nl/programmas/kassiewijle/aflevering-2.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten