 |
| De beek krijgt veel ruimte |
De dag begon zonnig. Een zangvogel, zo te horen geen merel, maar verder niet zo precies te duiden aan de zang, althans niet voor een amateur, begroette de opkomende zon. De voorspelling van het weer was iets minder rooskleurig en dat zou ik merken.
Ik had mij voorgenomen om voor Roos te stofzuigen op de eerste verdieping. Maar eerst ontbijt, koffie en thee. Natuurlijk moest er vandaag stevig gewandeld worden en trok ik mijn plan. Het zou voor het eerst een terugreis over de half zeven grens worden en zo besloot ik om te beginnen in Nunspeet en via een nieuwe route naar Leuvenum te lopen. Dat stuk prairie-achtig landschap achter de zandverstuivingen moest nodig eens "gemijnd" gaan worden. Ik berekende dat ik om de bus van 18.23 te halen ongeveer om 13.00 uur de trein uit Wijhe moest nemen; had achteraf beter een half uurtje later kunnen zijn want daardoor ben ik verkleumd geraakt tot op het bot; je kunt natuurlijk ook wat rustiger aan doen, maar daar was het vandaag te koud voor. Het werd een prachtige wandeling door gebied dat ik niet eerder had betreden. Met Komoot kun je alle kanten op, merken Roos en ik steeds meer. De een gebruik deze handige app om groepswandelingen te organiseren of om uitgebreid foto's te maken, maar je kunt er ook tevoren je wandeltracks op vastleggen hetgeen de wandeling in het veld enorm vergemakkelijkt. Je kunt ermee vaststellen hoeveel km je hebt gelopen, en, zoals ik vandaag heb gedaan, je eigen pad maken in onbekend gebied terwijl je onderweg bent. Dat doe je aan de hand van de onderliggende kaart. Zo heb ik vandaag ook dwars door begaanbaar terrein m'n eigen weg gezocht om binnendoor van het ene pad op het andere te komen. En daar waar dat in de praktijk onbegaanbaar terrein blijkt te zijn, loop je gewoon om.
Onderweg naar Nunspeet zag ik vanuit de trein al dat het niet bij dreigende wolken was gebleven; je kon vanuit de verte de buien zien storten en in Zwolle had het duidelijk flink geregend; de straten waren nat. In Nunspeet was het droog, zelfs enigszins zonnig, maar al snel daalde de hagel neer. In het veld zag ik op sommige plekken grote hoeveelheid hagelstenen liggen; deed mij denken aan een sprookje (van Godfried Bomans dacht ik) waarin een arme bosbewoner vertelt over de schatten die er in het bos hangen te flonkeren. Hier in de Nunspeetse bossen leek het wel of de parels waren rond gestrooid; schitterend gewoon.
Ondanks de kou at ik mijn boterhammetje op een bankje in de buurt van de beek en nam geruim de tijd om even bij te komen; ik was nog veel te vroeg voor de bus. Eenmaal bij de halte aangekomen kon ik een beetje opwarmen in de zon die zich - als beloofd door het KNMI - aan het eind van de middag weer manifesteerde. Lekker vlot weer thuis in de flat en direct stevig aan de slag om een brood te bakken en een spektaart; was om 23.00 uur gepiept. Tot slot nog de laatste bladzijden van "Schorshuiden" gelezen; een bijzonder goed boek dat een beetje eco-mistroostig eindigt; naar ik vrees heel terecht. Aber "Morgen wird die Sonne wieder scheinen", aldus Richard Strauss. Gezien het grote aantal babies dat er in mijn naaste omgeving geboren wordt zijn het toch vooral de ouderen die zich zorgen maken over de toekomst; "geen zorgen voor morgen", is het beste devies. Collectief veranderen we toch niet als mensheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten