In een oude volkskrant ( 22-02-2021) waarin wat borden waren verpakt vonden we een ons zeer aansprekende column van columnist Sander Donkers; een verhaal dat in deze Coronatijd kennelijk nogal actueel is. De eerste zin spreekt boekdelen:
Citaat: Tot voor kort bestond er in mijn hoofd een strikt onderscheid tussen regelmatig een flink stuk lopen en Wandelaar zijn.
De hoofdletter W van wandelaar is van de columnist. Ik ervaar wandelen ook als iets dat een hoofdletter verdient; een heerlijke en gezonde manier om de zinnen te verzetten en van de natuur c.q. omgeving te genieten in de meest menselijke maat: stap voor stap. Kom daar maar eens om in deze tijd van haast, haast, haast. De racefietsers en mountainbike rijders in de bossen denken daar duidelijk heel anders over, om de e-bike rijders maat niet ongenoemd te laten. Maar ik vervolg graag deze leuke column.
Vervolg citaat: Het eerste kun je, in theorie althans, gewoon doen tussen de hippe bezigheden van je grootse en meeslepende leven door, het tweede riekt naar bedaagdheid en afritsbroeken, die beide dienen te worden vermeden. Kinderachtig, maar iedereen heeft recht op zijn eigen zelgbegoocbeling.
In coronatijd hield dit onderscheid niet lang stand. Verveling over steeds hetzelfde rondje leidde tot de behoefte aan omzwervingen verder van huis; verdwalen tot het uitprinten van een routebeschrijving, grotere afstanden tot de aanschaf van blaarpleisters en degelijk schoeisel, dichte horeca tot een rugzak met thermoskan en proviand, platgedrukte boterhammetjes tot een Tupperware-bakje, enzovoort.
"Wie is die man", denk ik als ik met zware benen terugkeer op het startpunt en mijn verwaaide hoofd weerspiegeld zie in de autoruit. Maar ook: wat kijkt hij tevreden.
Als deze columnist nu ook nog zo verstandig zou zijn om zich een DalVrij NS kaart aan te schaffen zou hij zelfs in staat zijn om zich los te maken van het rondjes lopen. Maar de ontdekking van het wandelen als heerlijke hobby heeft hij hiermee voortreffelijk geïllustreerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten