Het is wel lang geleden dat ik dit boek heb gelezen van Simone de Beauvoir. Desondanks kan ik me er best nog een aantal essentialia uit herinneren zoals de grenzeloze verveling van iemand die in het heden leefde en zelfs de Franse revolutie had meegemaakt. Een goede toelichting over de roman vond ik op internet, afkomstig van "de bibliotheek". Citaat:
Breedvoerige filosofische roman met als thema de persoonlijke en maatschappelijke ervaringen van een in 1279 geboren man, die door een toverdrank onsterfelijk wordt, maar steeds meer de afstand voelt tot de latere generaties wier lot hij, niet meer geïnteresseerd, deelt. Einde citaat
Allereerst denk je dan toch dat een biologische drager van een eeuwig leven niet goed denkbaar is; aan de vernieuwing van weefsels is gewoon een einde en telkens vernieuwen is misschien mogelijk voor bepaalde organen maar voor de hersenen wordt dat toch wel een onoplosbaar probleem en daar zit nu toch wel de essentie van "het zijn"; daar zitten de herinneringen. Dus lijkt vooralsnog het opnemen van de hersenactiviteit in een computergeheugen een mogelijkheid voor de - verre? - toekomst. En wanneer ik daarover nadenk word ik gewoon claustrofobisch bij de gedachte. Ik verwerp overigens de wens tot eeuwig leven volledig; zie dat als pure hybris en begrijp ook niet waarom wetenschappers dat na zouden streven. Net als het beheersen van de kernfusie vermoed ik dat we dat als mens nooit voor elkaar zullen krijgen.
Maar leuk in dit kader is wel dat in het Design Museum te Den Bosch een expositie en een lezing over dit onderwerp worden gepresenteerd. Helaas is deze t/m 4 oktober zie ik nu dus kan ik er niet meer naar toe vrees ik. Nou ja, kan ik mee leven hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten