Gisteravond was het precies 51 jaar geleden dat ik het boek "De geverfde vogel", van Jerzy Kosinski half uitgelezen in een hoek heb gesmeten; een walgelijk wreed boek dat ik overigens jaren later nog eens met walging, maar wel verder heb gelezen.
Afgelopen zondag was Roos jarig; dierendag, 4 oktober, aanleiding om haar enkele jaren geleden, net als afgelopen zondag tijdens een uitvoering van "de Vrienden van het Lied", toe te zingen; toen een recital van de inmiddels tot een onvervalste BN'er gestegen Francis van Broekhuizen die op haar naamdag en dierendag niet alleen Roos met een "lang zal ze leven" toezong maar ook heel roerend, samen met haar pianiste Femke, in duet het lieve "Suja, suja prikkeltje" zong.
Ik bedacht me dat de 6e oktober ook een bijzondere dag was, maar kon in eerste instantie even niet bedenken waarom dan wel; maar al snel bedacht ik mij dat dit mijn eerste trouwdag betrof; op 6 oktober 1969, op die prachtige nazomerdag trad ik, met mijn 21 jaar voor de eerste keer in het huwelijk. En die nacht daarvoor kon ik niet slapen en ben ik maar gaan lezen in dat gruwelijke boek van Jerzy Kosinski, vandaar dat ik dat zo precies wist.
In mijn fotoboek staat een foto waarbij de chauffeur van de auto die ons als bruidspaar naar het stadshuis zou gaan rijden; hij staat er wat peinzend bij terwijl mijn bruidje, met Stefanotusbloemetjes in het haar en een boeket in haar hand instapt. Het was niet deze chauffeur dacht ik, maar een chauffeur bij het huwelijk van een oude vriend van me; die chauffeur sprak destijds de voor mij raadselachtige woorden: "Ik was onlangs 12,5 jaar getrouwd en dacht dat het wel afgelopen was, maar nee hoor, het ging gewoon door". Destijds een raadsel voor me, maar inmiddels 51 jaar later bedenk ik mij dat de tijden wel zijn veranderd. Lees ik in het onvolprezen boek van Geert Mak, "Hoe god verdween uit Jorwerd" dat het huwelijk "vroegig" meer een economische overeenkomst was, daar is het tegenwoordig vaak een tijdelijke zaak.
Naar mijn bescheiden mening is het leven tegenwoordig ook te lang om je hele leven bij elkaar te blijven. Eigenlijk zou je bij een huwelijk ook een soort contract moeten sluiten over de tijdsduur of dat je het (jaarlijks?) evalueert en eventueel verlengt. Ook ben ik van mening dat als de kinderen de deur uit zijn je beiden best uit elkaar kunt gaan en een eigen leven leiden zonder negatieve gevoelens, maar gewoon omdat je weer je eigen gang wilt gaan. Wellicht komt dat er ook uit voort dat ik tot 2007 ook nooit een dag op mezelf had gewoond, een situatie die me inmiddels best goed bevalt. Makkelijk praten hoor met de LAT-relatie die Roos en ik al zo lang koesteren. Maar die jaarlijkse evaluatie hebben we wel ingebouwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten