Over Niccolò Macchiavelli

 Een fascinerende figuur onze Niccolò; veelal verguisd vanwege zijn "Il Principe", waarin hij niet zijn eigen mening noteert, maar de succesvolle heersers en hun methodiek. Helaas heeft hij juist met dit tractaat, waarmee hij juist probeerde om weer een positie te verwerven aan het hof van de heersers, zichzelf veel blaam bezorgd. Macchiavellistisch heeft iets macabers in het algemeen spraakgebruik en dat komt door de onheilspellende sfeer die opstijgt uit dit boekje vanwege de vunzigheid waarmee macht meestal werd en nog steeds wordt verworven.
Daarom breng ik graag het boek van Viroli onder aandacht van met name mijn vaste bloglezer "SchwarzeMilch". Hierin wordt het leven van Niccolò op onderhoudende wijze beschreven en uiteraard komen zijn werken onder de aandacht, maar vooral zijn loopbaan in de politiek, die hij met zijn scherpe verstand op onnavolgbare wijze heeft beïnvloed, maar ook goed beschreven in zijn brieven en in zijn boekwerken. Zijn grote liefde waren "de klassieken"; Livius met name..
Het boek "De glimlach van Niccolò", van Maurizio Viroli, de biografie van Macchiavelli vond ik tussen de vele interessante boeken in het boekenkastje van Roos. Zij heeft in de loop der jaren een fantastische verzameling boeken verworven. In het boek vond ik ook een tweetal knipsels uit kranten over, niet alleen het hier beschreven boek, maar tevens over de toen net verschenen vertalingen van de nog beschikbare boeken van Titus Livius. Ik kreeg, toen ik die onder ogen kreeg nog meer bewondering voor "de neus van Roos", waarmee ze zo vaak de interessante dingen oppikt uit wat haar zo al onder ogen komt.
Hoe ik zelf ooit in 2003 in de klassieken ben gedoken sluit zo goed aan bij wat ik uit de boekenkast van Roos opgroef?! Ik realiseerde me destijds - met mijn frustratie van de "verkeerde keuze" voor HBS i.p.v. gymnasium als achtergrond - dat ik zo langzamerhand wel eens in die klassieken moest duiken. Alleen Macchiavelli schoot mij toen als entrée in deze rijke wereld te binnen. Ik ging naar de bieb voor het bekende boek "de prins", maar dat was niet beschikbaar; wel echter de "Discorsi", het werk waarin Niccolò beschrijft hoe de Romeinen destijds politiek bedreven; de eerste decade van Livius was daarbij de informatiebron. Dus ik naar de bieb en - niet eens tot mijn verbazing?! - lag ook die eerste decade daar in voortreffelijke vertaling. En zo ben ik langzaam maar zeker die fascinerende wereld van de klassieken binnen gegaan, getroffen door de zelfde fascinatie als de grote Macchiavelli!