De grote verveeldag

Dat gevoel krijg ik altijd wanneer ik die familiegezelschappen zie wandelen bij ons achter in het bos. Wat moet je zo'n godganse dag bij elkaar met drie generaties; kleinkinderen die alle aandacht krijgen en zich niet echt thuis voelen bij opa en oma; de ouders die ook liever iets anders zouden willen en dan tegenwoordig de oudste generatie die de pineut is en alles mag regelen terwijl ze mijns inziens eigenlijk/feitelijk door de volgende generatie genood zouden moeten worden. En dan 'smiddags die obligate wandeling om de tijd te vertreden. Je zag ze weer volop lopen in een tempo dat ze nog door een bejaarde met rollator ingehaald zouden kunnen worden. Niks voor mij.
Het was mooi weer; ik voelde me "dankzij" mijn darmproblemen bepaald niet de oude en dus gingen we maar een klein ommetje doen in ons bos; dus ook sjokken uit verveling zoals zo velen op dit soort dagen. Dan heb je in het Noord Houdringhebos nog de mogelijkheid om de levende kerststal te gaan bekijken. Was lang geleden dat ik dat gedaan had, maar dit jaar heb ik het glad vergeten, net als de verrekijker trouwens, dus geen vogels gezien.
'sAvonds heb ik weer bij Roos gegeten; ze had nog wat van die heerlijke hertennek en snijbonen; helaas was de pompoensoep op. Daarna nog even gebridged op de computer en met tevredenheid terug gekeken op een geslaagde kerst.