Een haas en de manueel therapeut

Vandaag een volle dag; eerst gingen we naar onze jagervriend; hij had mij beloofd dat er een haasje voor me zou liggen wachten in de vriezer. Dus om 5 uur opgestaan; thee, ontbijt en om 6 uur de deur uit. Even kijken of het licht bij Roos brandde en door naar het station. Bij het licht van een knalrode zonsopgang liepen we naar de jager.

Om kwart voor elf zaten we gezellig aan de koffie en praatten we over van alles onder andere over de wateroverlast die zij hier in de IJsselpolder in de negentiger jaren hadden meegemaakt. Foto's lieten een meer van water zien waarin hun huis op de terp eenzaam "ronddreef"; boodchappen doen met een bootje, maar ook alle hazen die op de hogere plekken op een kluitje zaten vangen en in een schuur opvangen en te eten geven: appels uit de eigen boomgaard. Toen het water weer zakte werden ze natuurlijk weer vrij gelaten. Het deed me denken aan de verhalen van mijn grootouders over de watersnoodramp in 1916 in Oostzaan toen ook alles onder water stond, nu honderd jaar geleden.
Beladen met wild, waaronder een enorme haas - bepaald geen haasje - liepen we weer naar huis. Bij station Bilthoven aangekomen, eerst wat gescoord bij de visboer en daarna heeft Roos me gewezen waar ik me vanavond bij de manueel therapeut moet melden; behoorlijk achteraf en het is maar de vraag of ik dat in het donker had kunnen vinden.
En zo zat ik even over half acht 'savonds bij de behandelaar die me op wonderbare en onnavolgbare wijze diagnosticeerde en met manuele therapie van m'n al ruim 2 maanden durende hoofdpijn af zou helpen. Enigszins beduusd stelde ik vast dat het "wel minder" leek te zijn met de hoofdpijn. Heel opgelucht reed ik naar Roos en inderdaad gedurende de avond voelde ik dat het veel beter aanvoelde en dat zou de volgende twee dagen alleen nog maar beter gaan. Wat ben ik huisarts en therapeut dankbaar!