Een heerlijke museumdag

De combinatie van Dalvrij abonnement, Museumjaarkaart en een goed boek beloofde een fijne museumdag vandaag. Ik merk dat mijn sociale omgeving mij enigszins begint op te slokken, zodanig dat ik naar mijn gevoel er te weinig opuit trek; te weinig in mijn eentje aan de wandel ben en te weinig musea op grotere afstand bezoek. Maar vandaag was ik niet meer te houden mede omdat er een regenachtige dag werd voorspeld.
Ik had een bezoek aan het Museum van Oudheden en aan het Dordrechts museum gepland vanwege de tijdelijke tentoonstellingen aldaar.
En zo liep ik vanmorgen al om half elf nagenoeg in mijn eentje door de zalen vol duizenden jaren oude voorwerpen uit de Egyptische en Griekse oudheid. Allereerst de tempel die al sinds ik mij kan herinneren de ingang van dit prachtige museum domineert; ik stond hier in mijn eentje en kon de pilaren waarop dit bouwwerk rust aanraken; ik was geïmponeerd door het geheel. Voordat de moderne electronica mij toegang verleende tot de collectie nog met bewondering gekeken naar de enorme sarcofaag met het vriendelijk glimlachende gezicht in keihard gesteente uitgehouwen.
Oeroud allemaal; een gevlochten pijlhouder met daarin nog de pijlen; niet vergaan in die duizenden jaren door de droge omstandigheden waarschijnlijk. En verder al die voorwerpen; ik wil hier vaker gewoon doorheen dwalen en deze dagen, voorafgaand aan de kerstdrukte zijn daar zo te merken uitermate geschikt voor.
De kop van Socrates met z'n wipneus; echt zo'n eigenwijs smoelwerk; hij is 70 jaar oud geworden en nog steeds van veel invloed vanwege zijn door Plato doorgegeven meningen en wijze van kennisoverdracht. Schitterend om zo'n tronie te kunnen aanschouwen.
Daarna door naar Dordrecht. Ik haalde precies een vertraagde trein en was er in een mum van tijd. Over dit bezoek een ander Bloggie.
's-Avonds naar de verjaardag van zoon Peter. Hij had gevraagd of ik de pan met rijstebrij die ik gemaakt had voor zijn bezoek morgenavond niet al vanavond bij hem langs kon brengen: magisch voedsel. En ik was niet zo gek dat ik de als beton zo hard geworden rijstebrij opwarmde en uitverdunden met nog wat melk en room en voor de zekerheid nog een klont boter en er samen met Roos naartoe gefietst. Vind ik maar akelig om in het stikkedonker te fietsen; en inderdaad reed ik bijna een fietser aan die - uiteraard -  zonder licht reed; als oudere oudere ziek ik dat gewoon niet meer. Doet me denken aan andere ouderen die ook liever niet meer de straat op gaan als het donker is; je ziet het gewoon niet goed meer.
Maar de verjaardag was leuk; allemaal jonge kerels en leuke gesprekken. Zoon mag niet mopperen met zoveel oude vrienden!