Kreunend van de spierpijn kwam Peter vanmorgen uit bed. Maar ... geen blaren: "dat gaat wel weer over als je gaat lopen", probeerde ik hem gerust te stellen. Peter mag dan misschien niet gewend zijn aan lange afstands wandelen, hij is wel een stoere en moppert absoluut niet; hij houdt het ook vol ondanks pijn in zijn spieren.
Het bekende pad via het oude Bahnhof en de Kläranlage naar de oude spoorbaan, inmiddels een comfortabel geasfalteerd fiets/wandelpad. Onderweg nog een stel fietsende leeftijdsgenoten gewezen hoe ze in Monschau konden komen.
We daalden af naar de oever van de Ruhr; die is toch wel wat ruiger dan de Helle. De beek zoekt haar weg door de stenige bedding met stroomversnellingen. Vroeger zag je hier wel vaak wildwaterkanoërs, maar die heb ik al lang niet meer gezien. Peter had wel pijn in zijn benen maar voelde het inderdaad minder worden tot zijn genoegen en lichte verbazing. Na de Fischershütte kwam de forse stijging naar het Gipfel kreuz. Ik liet aan hem de keuze of we die stijging aan ons voorbij zouden laten gaan of de uitdaging aan zouden nemen en hij koos zonder aarzelen voor het laatste: "ga jij maar voorop lopen", stelde ik voor. Toen merkte ik toch wel het grote verschil in leeftijd. Daar waar mijn wandelconditie natuurlijk een stuk beter is, daar is zijn algehele conditie natuurlijk beter en hij liep mij er dan ook finaal uit op het sterk stijgende pad. Vond ik wel leuk eigenlijk; was wel trots op hem.
Boven gekomen constateerde ik dat we bij flink doorlopen de bus van half twee nog wel konden halen en zo geschiedde. En daarna liep de aansluiting als een speer. In Aachen een kwartiertje overstaptijd en in Heerlen 4 minuten waar we er 34 van maakten door nog een lekker frietje bij "die oudste frietzaak van Heerlen, 45 jaar! oud" te gaan nuttigen.
In Eindhoven scheidden onze wegen en ging ik in m'n eentje verder naar De Bilt. Aangekomen op de halte Dr Letteplein zette ik m'n GSM aan om te constateren of Roos thuis was. Dat was het geval en we spraken af dat ik een koppie thee kwam drinken. Na dit zeer korte gesprek ging mijn telefoon keihard piepen: "zal wel een welkom in Nederland bericht zijn", dacht ik, maar nee! Het was een SMS-je van dochter Joke dat ik weer opa was geworden. Ze had vanmorgen om 8.43 uur het leven geschonken aan Bram van Elven. Dat was een verrassing. Had ik nog niet verwacht; dacht dat de baby volgende week geboren zou worden. Wat een verrassing en wat een leuke naam.
Mijn dochters en hun mannen kiezen leuke namen voor hun kinderen.
Rugzak weggezet in de schuur en met de fiets naar Roos en haar op de hoogte gebracht van de geboorte van de nieuwe wereldburger. Morgen gaan we op bezoek! Was een mooi kindje aldus Joke in de SMS. Ben benieuwd naar moeder en kind.
Het bekende pad via het oude Bahnhof en de Kläranlage naar de oude spoorbaan, inmiddels een comfortabel geasfalteerd fiets/wandelpad. Onderweg nog een stel fietsende leeftijdsgenoten gewezen hoe ze in Monschau konden komen.
We daalden af naar de oever van de Ruhr; die is toch wel wat ruiger dan de Helle. De beek zoekt haar weg door de stenige bedding met stroomversnellingen. Vroeger zag je hier wel vaak wildwaterkanoërs, maar die heb ik al lang niet meer gezien. Peter had wel pijn in zijn benen maar voelde het inderdaad minder worden tot zijn genoegen en lichte verbazing. Na de Fischershütte kwam de forse stijging naar het Gipfel kreuz. Ik liet aan hem de keuze of we die stijging aan ons voorbij zouden laten gaan of de uitdaging aan zouden nemen en hij koos zonder aarzelen voor het laatste: "ga jij maar voorop lopen", stelde ik voor. Toen merkte ik toch wel het grote verschil in leeftijd. Daar waar mijn wandelconditie natuurlijk een stuk beter is, daar is zijn algehele conditie natuurlijk beter en hij liep mij er dan ook finaal uit op het sterk stijgende pad. Vond ik wel leuk eigenlijk; was wel trots op hem.
Boven gekomen constateerde ik dat we bij flink doorlopen de bus van half twee nog wel konden halen en zo geschiedde. En daarna liep de aansluiting als een speer. In Aachen een kwartiertje overstaptijd en in Heerlen 4 minuten waar we er 34 van maakten door nog een lekker frietje bij "die oudste frietzaak van Heerlen, 45 jaar! oud" te gaan nuttigen.
In Eindhoven scheidden onze wegen en ging ik in m'n eentje verder naar De Bilt. Aangekomen op de halte Dr Letteplein zette ik m'n GSM aan om te constateren of Roos thuis was. Dat was het geval en we spraken af dat ik een koppie thee kwam drinken. Na dit zeer korte gesprek ging mijn telefoon keihard piepen: "zal wel een welkom in Nederland bericht zijn", dacht ik, maar nee! Het was een SMS-je van dochter Joke dat ik weer opa was geworden. Ze had vanmorgen om 8.43 uur het leven geschonken aan Bram van Elven. Dat was een verrassing. Had ik nog niet verwacht; dacht dat de baby volgende week geboren zou worden. Wat een verrassing en wat een leuke naam.
Mijn dochters en hun mannen kiezen leuke namen voor hun kinderen.
Rugzak weggezet in de schuur en met de fiets naar Roos en haar op de hoogte gebracht van de geboorte van de nieuwe wereldburger. Morgen gaan we op bezoek! Was een mooi kindje aldus Joke in de SMS. Ben benieuwd naar moeder en kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten