Het Amsterdamsche veld

Vennetje met groeiend hoogveen op het
Amsterdamsche Veld

Uit het oude wandelboekje met de naam "Euregiopad" had ik als afsluiting - hierna gaat het oude boekje naar de schuur beneden en over enkele jaren ongetwijfeld bij het oud papier - een étappe willen doen die ik in 1992, op 13 augustus in mijn eentje heb gemaakt en als ik mij goed herinner 14 dagen later opnieuw maar dan met mijn vader; hij wilde deze hem onbekende omgeving een keer zien. Nostalgische gedachte was vooral dat vader toen ongeveer zo oud was als dat ik nu ben en vooral dat hij bij die gelegenheid zei: "gekke gedachte dat ik dit nooit meer terug zal zien". Daarbij doelde hij op het Amsterdamsche veld, onderdeel van deze wandeling van vandaag.
Gisteravond had Hugo mij enthousiast gebeld dat hij weer een baan had in zijn echte vak; voorwaar een felicitatie waard. En zo ging ik een uurtje later dan ik eigenlijk van plan was - eerst even langs bij slager van Loo om Hugo te feliciteren - met de stoptrein naar Zwolle en toen met de "sneltrein" die merkwaardigerwijs op ieder station stopte naar Emmen. Daar stond Qbuzz 300 naar Klazienaveen al klaar. Om half elf zat ik in Klazienaveen achter de koffie met gebak. Voor de zekerheid maar even gevraagd welke richting ik moest starten en toen op weg.
De route was niet erg spannend; eerst langs een vaart tot ik in het natuurgebied Bargerveen terecht kwam. Staat bekend als een Hoogveen reservaat; ik vond het niet echt bijzonder. Wat me vooral stak waren de dazen en de horzels. Met het hier boven genoemde boekje als zwaaiend verdedigingswapen heb ik mij over de paden naar een veiliger plek gespoed; wat een ramp die, overigens prachtige insecten.
Op een informatiebord werd duidelijk gemaakt wat een kunstgrepen moeten worden uitgevoerd om het Hoogveengebied voldoende nat te houden; de grondwaterspiegel in de omgeving moet ten dienste van de landbouw zo laag worden gehouden dat het water uit het natuurgebied helaas te veel afvloeit. SBB probeert dit met kunstgrepen te verhelpen.
Gelukkig waren de bloeddorstige insecten hier niet meer aanwezig althans niet meer actief. Ik kwam op het door mijn oude vader destijds zo geroemde Amsterdamsche veld. Dat was uiteindelijk het fraaiste onderdeel van de hele wandeling van vandaag; een nat heidegebied met enkele watertjes/vennetjes waarin veenmos groeide. Ik zag geen zonnedauw maar tot mijn verbazing ook geen dopheide, de heidesoort van natte grond. Maar mooi was het en vooral ook heel eenzaam; geen mens gezien in die bloeiende paarse pracht; de heide staat in bloei. Op een bankje middenin die schoonheid heb ik mijn boterhammetjes opgepeuzeld en aan mijn vader zitten denken. Toen verder gewandeld.
Aangekomen in Weiteveen had ik het wel gezien. Ik was expres op zaterdag naar deze omgeving gegaan omdat ik dan het makkelijkste met OV kan reizen. Maar al met al moest ik een uur wachten op de bus. Heb ik maar in het kroegje aan de overkant gedaan met een biertje en een Drents worstje erbij. In de bus heb ik de achterkant van mijn oogleden grondig geïnspecteerd en toen kon ik vanuit Coevorden de treinreis naar huis aanvaarden.