Naar Neo Rauch met Nathalie

Neo Rauch

"Zijn jullie al terug uit Spanje", vroeg ze aarzelend per WhatsApp en dat was inderdaad het geval. "Ik kan vrijdag", was de aanleiding voor ons bezoek vandaag met Nathalie aan museum de fundatie in Zwolle; niet dat een van ons ooit van Neo Rauch had gehoord, een schilder afkomstig uit voormalig Oost Duitsland maar omdat het museum zo'n beetje tussen onze twee woonsteden, Groningen resp. Bilthoven in ligt.
Aangekomen op station Zwolle zag ik haar niet, dus even geëpt: "wij zijn ...", verder kwam ik niet want over m'n smartphonetje heen zag ik een damesbroek in beeld verschijnen en merkte op: "daar is ze!", en inderdaad daar was onze dik ingepakte dochter Nathalie; long time no see, was een vrolijk weerzien. Eerst maar eens aan de koffie want het museum was nog niet open. Natuurlijk hadden we elkaar weer van alles te vragen en te vertellen.

Nathalie bestudeert een schilderij van Rauch

Bij de entree van het museum werden we indringend aangesproken door een opgewekte jongeman met een vloeiend verkooppraatje waar ik - niet goed luisterend natuurlijk - niets van begreep c.q. wilde begrijpen; wij wilden gewoon naar het museum; ik het ook geen idee wat er tentoongesteld werd. Eenmaal in het museum viel het e.e.a. mij zwaar tegen; vrijwel het hele museum was gewijd aan een zekere Neo Rauch, en zijn modern werk sprak mij absoluut niet aan. Ik vroeg aan Nathalie of zij er een vinger achter kon krijgen; ik snapte niet wat hij over wilde brengen; het werk was best figuratief en hij had een meer dan gemiddeld talent om met verf om te gaan, maar wat hij wilde uitdrukken ontging mij volledig; menselijke figuren met dienrenhoofden, menselijke hoofden waar insecten uitkwamen, slangachtige structuren die door de prenten heen cirkelden?! Nou ja, ik ben te oud voor die rotzooi ging er door mij heen.

Roos vond zijn stijl wat beklemmend

Tot mijn plezier was Nathalie wel degelijk gegrepen door het tentoongestelde, tenslotte studeert zij kunst en moet ze zich inzicht verwerven ook in de wat wonderlijke wereld der moderne kunst. Na afloop van het bezoek overwoog ze dan ook om het begeleidend boek van de tentoonstelling aan te schaffen. Vanzelfsprekend kreeg ze dat van ons en ik ging naar de boekwinkel van het museum; daar werd ik opmerkzaam gemaakt op de mogelijkheid om het boek voor de helft van de prijs te krijgen bij die spraakzame jongeman bij de ingang: "dan krijgt het museum geld voor de aanschaf van nieuw werk voor de collectie" en daar had mij natuurlijk een licht op moeten gaan want in deze wereld gaat alleen de zon voor niets op. En ja hoor, een geweldig verkooppraatje waar het er natuurlijk om ging dat je je aansloot bij de Bank Giro Loterij - kon je wel direct opzeggen natuurlijk - en dan kreeg je het boek over Rauch voor de helft van de prijs. Vervolgens vroeg hij het hemd van je lijf totdat ik het wel zo zat werd en zei: "dit feest gaat niet door", en de jongeman wat verbluft achterliet en alsnog voor de gangbare prijs het boek aanschafte; "wat een gelul", ging er door mij heen terwijl ik inwendig nog kookte van kwaadheid en dat terwijl ik zo'n rustig karakter heb?!

We werden uitgezwaaid door "ons meissie"

Nog napruttelend van de adrenaline zochten we een genoeglijk eetcafé waar we hebben geluncht. Rond een uur of twee (voor mijn gevoel) merkte Roos op: "wil je nog voor vier uur inchecken?" en tot mijn verbazing was het al kwart voor vier. We braken snel op en liepen naar het station; we kwamen aan op perron 1 waar onze trein op punt van vertrek stond. Snel afscheid genomen van "ons meissie", inmiddels het epitheton van Nathalie geworden, en in de trein gesprongen. Op het perron zwaaide ze ons nog uit.