De viering van Mariska's verjaardag

Guusje met zonnebril en Lieva aan de smikkel

Op naar Vorstenbosch was het motto vandaag; naviering van de verjaardag van Mariska die vorige week haar dertigste verjaardag heeft gevierd. Met de bus van den Bosch naar Uden waar we al werden opgewacht door een zwaaiende Mariska met haar oudste dochter Lieva. We waren direct weer in gesprek; Lieva had met haar doordringend hoge kinderstemmetje het hoogste woord opgewonden als ze was door het weerzien van "opa en oma". Voor haar ben ik opa pluimstaart.
Een korte rit met de auto naar Vorstenbosch waar Gideon ons opwachtte met de koffie; lang niet gezien; alleen bij de kennismaking destijds bij de FIOM hadden we elkaar ontmoet. Een vrolijk weerzien; lekker rumoerig zo'n jong gezin. Lieva en de anderhalf jaar oude Guusje kwamen bij ons op schoot alsof er geen eenkennigheid bestaat; dat is zo'n warm gevoel. We waren echt opa en oma voor die twee droppies. De salontafel werd volgezet met lekkers; koffie geserveerd en snaaien maar. We genoten van de dadeltaart die zo groot was dat we er nog een stuk van mee hebben gekregen voor morgen.

Gezellig aan tafel met z'n allen. Mariska had haar best gedaan

We hadden best veel te bepraten; het was dan ook geen echt probleem om het gesprek op gang te houden (har har). Gideon liet mij zijn studio achterin de tuin zien waar hij met synthesizer apparatuur ondersteunende muziek componeert.
'sMiddags kwam ook Ingrid, Mariska's moeder nog even langs om kennis te maken; dat blijven toch wonderlijke aangelegenheden dat je met een volkomen onbekende samen een kind op de wereld hebt gezet. Nou ja, zelfs dat aspect begint enigszins te wennen.
Mariska heeft een opleiding tot kok gedaan en zou ons de top van het huis serveren: roti, een Surinaams gerecht. We hebben er smakelijk van gegeten, hoewel ik moet vaststellen dat Roos en Mariska gewoon schaamteloos hebben zitten bunkeren.
De kinderen waren zo na het eten gewoon gesloopt hoewel ze hun uiterste best deden om wakker te blijven om maar bij het gerammel te zijn; ik had het na de koffie ook helemaal gehad; zo'n dag met kleintjes is behoorlijk vermoeiend als je wat ouder wordt; ik krijg toch wel veel bewondering voor die collegae-ouderen die al dan niet verplicht hun kleinkinderen opvangen; ik moet er niet aan denken?!
Ik moest Mariska en Gideon er met kracht van overtuigen dat we echt niet helemaal naar De Bilt gebracht wilden worden met de auto; met Den Bosch zouden wel al heel erg geholpen zijn en zo bracht Mariska ons terug naar de trein terwijl Gideon de dames in bed legde. Wat zullen die moe zijn geweest. Mariska meldde de volgende dag dat ze "over hun toeren waren, zo moe". Geen wonder; Lieva had al besloten dat ze ook bij ons wilde komen; komt goed.
Ik had Mariska een aantal van de overbodigheidjes van m'n buurvrouw gegeven en die waren in goede aarde gevallen; dat heb ik nog even doorge-appt aan de buurvrouw alvorens ik als een blok in slaap ben gevallen; wat was ik moe.