Te beginnen bij de laatste, Konrad
Busken Huet, bekend als zeer kritisch literair criticus - de beul van Haarlem - kwam uit een familie van predikanten; hijzelf was ook afgestudeerd theoloog en heeft op de kansel gestaan. Hij probeerde, zeer tegen de zin van zijn toehoorders de kloof tussen wetenschap en bijbel te dichten en is uiteindelijk gestopt als predikant; deze twee magisteria zijn wat moeilijk met elkaar in overeenstemming te brengen om niet te zeggen tegenpolen. Ook
Johannes de Koo, hoofdredacteur van wat uiteindelijk "de Groene Amsterdammer" zou worden heeft in een dergelijk (on)geloofscrisis het beroep van predikant verlaten. Daniel Dennett was geen predikant; hij is filosoof en deskundige op het gebied van het proces van het denken, de hersenfunctie waarin wij mensen ons onderscheiden van andere organismen.
In het zelfde hoofdstuk van het boek "Thinking", edited by John Brockman als waarin Dennett zijn wetenschappelijke visie omtrent het denkproces in de hersenen op het niveau van de neuronen beschrijft geeft hij in een volgende paragraaf zijn ongezouten kritiek over het in de maling nemen van de goedgelovige luisteraars door de priesters en andere godsgeleerden die zonder enige twijfel weten dat de Bijbelse woorden niet als dogmatiek mogen worden beschouwd. Dennett baseert zijn uitspraken overigens op betrouwbare interviews met hoogwaardigheidsbekleders uit de kerkelijke gelederen.
Er was in de 19e eeuw moed voor nodig om uit te treden; het is niet te begrijpen dat in de 21e eeuw deze mystieke kermis nog steeds opgang maakt, zelfs lijkt toe te nemen?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten