Voor zover ik mij kan herinneren heb ik niet eerder hardop liggen vloeken in m'n bed terwijl ik in m'n eentje was. En dat was gistermorgen het geval bij het lezen van het boek "Uitgebeend" van Marcel van Silfhout over het proces van de inspectie van de voedselveiligheid. Langzaam maar zeker is, aldus dit boek, de adequate organisatie met de naam "Keuringsdienst van Waren" afgebroken tot een controle organisatie die slechts controleert of het interne controleerproces van producenten en verwerkers van voedsel wel goed in elkaar steekt. Dus geen monsternames meer, geen inspecties meer. En wat ik het allerergste vond en dat mij aanzette tot voluit gevloek was de behandeling van iemand die uit diep verantwoordelijkheidsgevoel zichzelf als "klokkeluider" had gemanifesteerd; niet om de held te spelen maar om de uiterst laakbare procesgang aan de orde te stellen.
Overigens bekroop mij ook een ander gevoel namelijk dat we in onze voedselvoorziening op de moderne wijze, dus via de voedselindustrie een punt hebben bereikt van overschrijding van de menselijke maat. En kom niet bij mij dat het niet anders kan; ik betrek vrijwel al mijn voedsel bij de producent; ik ken ook nog steeds slagers - de grootste pijn in de voedselketens zit in de vleesindustrie - die precies weten waar het vee vandaan komt dat zij zelf slachten en verwerken en verkopen. Maar, en daar zit 'm de kneep, dat is duurder; de zelfslachtende slager verdwijnt omdat de mensen voor voedsel te weinig over hebben. Alleen met de kerst, want de betere kwaliteit wordt wel onderkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten