Het gebeurt me zo vaak dat ik verbanden zie in dingen die me in een bepaalde periode kort achter elkaar treffen. Het zijn er nu drie:
De ondertitel van mijn Blog is: "Overpeinzingen" en deze drie hierboven genoemde items doen mij al wandelend veel overpeinzen. Die natuurlijke mens van 20.000 jaar geleden verschilde niet zo veel met ons qua genetische aanleg, althans daar ga ik wel van uit. En het is evident dat wij moderne mensen door de technische ontwikkelingen - ik vermijd expres het woord "vooruitgang" - ons een habitat hebben verschaft die zo op het eerste gezicht bijzonder aangenaam is; geen honger, geen lichamelijke inspanning meer om je brood te verdienen noch om je voort te bewegen, geen praedatoren die de mens op willen peuzelen, ziekenzorg, communiceren tot je erbij neervalt. De keerzijde is helaas dat er tal van zogenaamde "welvaarts"ziektes emergeren. Was dat in de jaren vijftig nog de "managerziekte" (hoor je nooit meer iemand over, heet nu burn out denk ik) daar betreft het nu de gevolgen van bewegingsarmoede, te veel eten, te volle leefomgeving en keuzestress.
Wat ik mij afvraag is toch vooral of we nog wel passen in de habitat die we nu zelf hebben geschapen. Als volwassenen kun je je nog wel aanpassen, maar voor kinderen lijkt het steeds moeilijker te worden. Daar loop ik nou de laatste tijd over te peinzen tijdens het wandelen zonder smartphone; zou die trouwens het antwoord op die vraag kunnen ophoesten of is die onderdeel van het probleem. Ik vermoed eerlijk gezegd het laatste.
- In het boek Brains las ik dat onze soort, de mens, Homo Sapiens Sapiens zo opmerkelijk veel flexibeler is qua leefomgeving dan zijn medeschepselen. Zet een rhinoceros in een woestijn, in de bergen, ergens in een stadsgebied en het beest redt zich niet. De mens daarentegen heeft zich zodanig ontwikkeld dat hij zelfs op de maan is geweest en hier op aarde op iedere plek kan overleven. Het zijn niet mijn woorden hoor, want ik vermoed dat een willekeurig mens wanneer je hem/haar in een woestijn plaatst ook omkomt. Maar de boodschap is duidelijk.
- Er is erg veel stress onder jong volwassenen en zelfs onder kinderen. Verwacht wordt dat stress in 2030 de meest voorkomende aandoening zal zijn. Aldus de NRC.
- Mijn eigen bloggie over de uitmuntende gezondheidstoestand van de primitieve mens, levend binnen een compleet ecosysteem, d.w.z. niet noemenswaardig beïnvloed door de technische ontwikkelingen van de mens, pakweg de tijd van de Neanderthalers tot iets van 20.000 jaar geleden.
De ondertitel van mijn Blog is: "Overpeinzingen" en deze drie hierboven genoemde items doen mij al wandelend veel overpeinzen. Die natuurlijke mens van 20.000 jaar geleden verschilde niet zo veel met ons qua genetische aanleg, althans daar ga ik wel van uit. En het is evident dat wij moderne mensen door de technische ontwikkelingen - ik vermijd expres het woord "vooruitgang" - ons een habitat hebben verschaft die zo op het eerste gezicht bijzonder aangenaam is; geen honger, geen lichamelijke inspanning meer om je brood te verdienen noch om je voort te bewegen, geen praedatoren die de mens op willen peuzelen, ziekenzorg, communiceren tot je erbij neervalt. De keerzijde is helaas dat er tal van zogenaamde "welvaarts"ziektes emergeren. Was dat in de jaren vijftig nog de "managerziekte" (hoor je nooit meer iemand over, heet nu burn out denk ik) daar betreft het nu de gevolgen van bewegingsarmoede, te veel eten, te volle leefomgeving en keuzestress.
Wat ik mij afvraag is toch vooral of we nog wel passen in de habitat die we nu zelf hebben geschapen. Als volwassenen kun je je nog wel aanpassen, maar voor kinderen lijkt het steeds moeilijker te worden. Daar loop ik nou de laatste tijd over te peinzen tijdens het wandelen zonder smartphone; zou die trouwens het antwoord op die vraag kunnen ophoesten of is die onderdeel van het probleem. Ik vermoed eerlijk gezegd het laatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten