Museum Voorlinden

Daphne van Pijke Koch

Het was niet helemaal mijn goesting; zou het niet zelf hebben uitgekozen, museum Voorlinden; museum met moderne kunst, een particulier museum van grote standing. In het blad "Museum" stond onlangs een hele reportage over dit museum en het tentoongestelde leek mij zo op het eerste - en tweede gezicht niet zo mijn smaak. Roos wilde erg graag naar dit museum; Huib had op verzoek van Anneke deR in het kader van onze PROIRA-dispuutsexcursies dit museum als hoofdonderdeel van een dagprogramma ingevoegd en uiteraard wilde ik aan deze manifestatie deelnemen.
De ambiance overtrof overigens mijn verwachtingen volledig; mevrouw Hélène Kröller-Müller zou zich hebben verbeten als ze dit had kunnen aanschouwen, een museumgebouw wel zo verschrikkelijk mooi! Met expositieruimten zoals ik ze feitelijk niet eerder heb gezien zo goed van kwaliteit. Ruime, zeer goed van licht voorziene zalen. Het complex was enorm en de variatie van het tentoongestelde was enorm. Het geheel deed me in de verte denken aan museum Folkwang in Essen, ook zo'n licht enorm en modern gebouw vol kunstvoorwerpen. Voor mij was het treurige dat de tentoongestelde objecten mij volstrekt niet aanspraken.

Levensechte sculptuur van een ouder echtpaar
aan het strand. Moderne beelhouwkunst.

Als verdoold liep ik wat rond, me verbazend over "het waarom" deze objecten als kunstzinnig werden ervaren. Gelukkig zag ik op enig moment een figuratief schilderijtje met een mij bekend tafereel uit Metamorphose van Ovidius, Daphne die, achterna gezeten door Apollo verandert in een olijfboom. Alleen ontbrak Apollo op het schilderij, terwijl het moment van het uitbotten van de takjes en bladeren zoals in dit schilderij naar Ovidius plaatsvindt op het moment dat Apollo haar net aan kan raken. Nou ja, Pijke Koch, de schilder van dit werkje had Ovidius misschien met wat minder aandacht gelezen. Er was verderop nog een schilderij van Pijke Koch. Maar verder hing en stond er toch een en ander waar ik niets mee had helaas.

Hans, Winnifred en Anneke in bewondering voor
het echtpaar aan het strand

Grappig was het omgekeerde zwembad, ingebouwd in het museum waarin je kon staan en dan tegen het "wateroppervlak" kon kijken; leuk, zonder meer. Had het al gezien in het museumtijdschrift. Ook stonden er van die enorme stukken gebogen plaatijzer zoals we in Bilbao hadden gezien; kolossale kunst.
Toch vind ik het belangrijk dat al die nieuwe kunstontwikkelingen worden gekoesterd. Daarmee krijgt de tijd meer gelegenheid om uit te zeven wat uiteindelijk als "echte kunst" kan worden gekenmerkt. Neem nu Alma Tadema; in zijn eigen tijd heel erg gevierd en met zeer kostbaar werk. Vorige eeuw moest men niets meer van hem weten en werd zijn werk voor lage prijzen aangeboden. Nu echter is er sprake van een revival en zijn de grote werken weer miljoenen waard.
Na afloop gingen we met z'n allen lunchen. Daarna gingen Roos en ik weer naar huis; was een genoeglijk dagje alles bij elkaar.