Edgar Allan Poe

Dit gat in de muur stond model voor het
verhaal "De zwarte kat" van E.A. Poe
(foto van mijn vriend Peter C.)

Vandaag, 7 oktober is het 163 jaar geleden dat Edgar Allan Poe in Baltimore op mysterieuze wijze, 40 jaar oud, overleed. Aldus verhaalde mijn goede vriend Peter C. die net terug is van een leuke reis door Amerika; een reis die o.a. in het teken stond van die ouwe griezelverhalenschrijver Edgar Allan Poe. Peter schreef me: 

citaat

"Donderdagochtend stond ik bij zijn graf op klein kerkhofje midden in de stad en dat deed me best wel wat. We waren in Philadelphia een week eerder in een huis geweest waar hij woonde rond 1840 en waar een klein museum is ingericht door de US overheid. We stonden er in een bedompte kelder en ik was op de bovenverdieping in het kamertje waar hij “The black cat” schreef dat ik ’s avonds voor het slapen gaan herlas".

einde citaat

Ach, wat heb ik destijds op het HLW, onze oude middelbare school ontzettend genoten van die griezelverhalen. Ik wist er best nog een stel uit m'n mouw te schudden ook al is het decennia lang geleden dat ik ze voor het laatst las. Wel heb ik ze herlezen want ik herinner me dat het (prisma)boekje helemaal uit elkaar was gevallen. Het verhaal "De moorden in de rue Morgue" vond ik wel het meest spannend. Een Orang Oetang die ontsnapt was en met een scheermes een paar oudere dames in flarden had gesneden in met kracht in de schoorsteen had geduwd. En dan zo'n slimme Poirot die al redenerend het raadsel van de dader oplost. 

Peter, vorige week bij het graf van Poe

Poe stond met zijn verhalen model voor vele andere latere detectiveverhalenschrijvers. 

Zijn griezelverhalen zijn heel anders dan die mysterieuze verhalen van Lovecraft; daar vond ik niet veel aan; effectbejag vond ik. 

De Zwarte kat, van de hand van Poe, gaat over een slecht huwelijk waarin een zwarte kat een navrante rol speelt. De clou weet ik niet meer zo precies, maar de echtgenoot vermoordt zijn vrouw door toedoen van die rot kat en metselt het lijk vervolgens in (vandaar deze inspirerende nis in de kelder). Wanneer de politie komt, die natuurlijk niks kan vinden, slaat de man triomfantelijk met zijn wandelstok tegen de muur waar het lijk achter zit, als om nog eens te onderstrepen dat het onderzoek onzinnig is. En dan klinkt er een afschuwelijke krijs, waarvan de beschrijving mij destijds de haren ten berge deed rijzen. De agenten breken de muur open en daar staat het half vergane en aangeknaagde lijk, met daar bovenop natuurlijk die zwarte kat, de kwelgeest van de dader. Echt een ouderwets griezelverhaal (zo'n 140 jaar oud inmiddels).

Natuurlijk heb ik Peter gevraagd of ik een stel van de foto's mocht misbruiken voor mijn Weblog, waarvan acte. Peter vroeg zich af wie op onze ouwe middelbare school ons dit boek zou hebben aangeraden; hij dacht onze docent Nederlands. Ik heb geen idee en dacht eigenlijk dat het uit de koker van onze klasgenoot, mijn jeugdvriend Bram G. kwam, althans van zijn oudere zusters. Maar echt weten doe ik het ook niet.