Bossche bollen

Een wachtrij buiten bij banketbakker Jan de Groot:
de enige echte Bossche Bollen koop je hier!

Vanmorgen vroeg heb ik het Bloggie van gisteren over de virtuele natuur geschreven. En dat bleef de hele dag maar in m'n hoofd zeuren. Het is nogal wat dat hetgeen voor mij zo belangrijk is, die prachtige natuur, dat die met name door de vertegenwoordigers van de volgende generatie qua interesse wordt gepasseerd door een imitatie op basis van electronica. Verder stond de dag in het teken van de aanschaf van een "nieuwe fiets" en het voorbereiden samen met Jan tenH van de Zomerbijeenkomst 2013 van de NEV. We zouden samen vaststellen of het onderkomen in Heesch voldeed om de mensen in onder de te brengen. Dus met de trein naar Oss alwaar Jan me op zou halen van het station.
Op de heenweg in de trein zag ik een jonge moeder met een heel jong kind van pakweg anderhalf jaar, zittend in een wandelwagentje. Zij hield haar iPad (zo'n flinterdunne computer met middelgroot beeldscherm) op in haar hand om het kind te laten genieten van een tekenfilmpje. Het sneed door m'n hart dat ze het kind niet gewoon lekker op schoot nam en wat voorlas of gewoon maar naar buiten liet kijken. Natuurlijk bedacht ik mij dat dit een typisch geval van virtualisering betreft; hoe zou zo'n kind dit beleven?
In Heesch hebben we de acommodatie bekeken en geconstateerd dat die prima voldoet voor de zomerbijeenkomst. Daarna heeft Jan me weer op de trein gezet. In Den Bosch wilde ik twee Bossche bollen kopen. Maar tot mijn verbazing stond niet alleen de winkel van bakkerij De Groot helemaal vol maar stond er zelfs een rij buiten. Ik had geen zin om te wachten en ging weer terug naar het station.
In de trein naar Utrecht zag ik twee jonge vrouwen; de ene was aan het studeren en bezig met haar boek, markeerstiften en concentratie; de ander had een laptop op schoot met koptelefoon en haalde een knisperzak met aardappelfantasie in chemisch mengsel en ging aandachtsloos zitten knagen en een film bekijken. Ze schoot regelmatig in een onderdrukte lach. Toch ook een vorm van virtuele werkelijkheid. Het is werkelijk alom aanwezig realiseerde ik me op dat moment. Tja, ik zocht in m'n rugzak maar had helaas m'n e-reader vergeten. Die electronica heeft ons wel heel veel mogelijkheden geschonken waaronder de virtuele werkelijkheid. Dat had ik toch niet helemaal voorzien toen in 1983 de eerste PC op m'n bureau belandde.