Eigenlijk heb ik het niet zo op met dat onbegrijpelijk geformuleerde geleuter van filosofen. Regelmatig probeer ik toch om de gedachtengang omtrent een bepaald onderwerp te volgen door het lezen van een filosofisch werk. Daarbij is mijn aandacht heden op Roger Scruton; de Elsevier heeft regelmatig aandacht voor Scruton, maar ook in het oude VPRO programma "Van de schoonheid en de Troost" speelt Scruton een voorname rol als gast en geïnterviewde in het programma. Vanuit Youtube kun je verschillende interviews met Scruton beluisteren. Zo kwam ik ook op de verschillende boeken die hij heeft geschreven en waarvan een aantal ook is vertaald in het NL, alle beschikbaar via de bieb!
Op Het boek "Schoonheid" heb ik inmiddels mijn tanden gebroken. Scruton schrijft begrijpbaar, dit i.t.t. de andere filosofen waarvan ik tot op heden werk van heb proberen te lezen; zijn werken zijn daarom goed toegankelijk voor niet-filosofen. Op uiterst precieze wijze behandelt hij de verschillende aspecten van schoonheid; de rol van het subject en het object. De kwestie van smaak en de plaats van de cultuur en het tijdsgewricht van degene die een object beoordeelt. In plaats van axioma's wordt uitgegaan van gemeenplaatsen. Met grote waardering lees ik de zorgvuldigheid waarmee het thema wordt behandeld; uitvoerig, misschien langdradig, voor een bèta als ik ben, toch wel vaak onnavolgbaar. Maar je kunt ongestraft aan de volgende paragraaf beginnen.
Een eye-opener zijn de voorbeelden die hij noemt. Zijn enorme waardering voor Schubert, met name de Winterreise, de cyclus die ik met Roos uit ten treure heb gespeeld en waarvan mij (shame on me) toch eigenlijk wel vaak de tekst is ontgaan. Nu zit ik met m'n mp3-spelertje enorm te genieten van de uitvoering van Brigitte Fassbaender en dringt de muziek met tekst veel beter tot me door; de rol van een deskundige die door Scruton overigens zeer genuanceerd wordt neergezet. Prachtige schilderijen van mij onbekende schilders; beeldhouwwerken, architectuur, dit alles toegankelijk via het onvolprezen Internet. Voor het eerst dat een filosoof mij de weg heeft gewezen. Dank!
Op Het boek "Schoonheid" heb ik inmiddels mijn tanden gebroken. Scruton schrijft begrijpbaar, dit i.t.t. de andere filosofen waarvan ik tot op heden werk van heb proberen te lezen; zijn werken zijn daarom goed toegankelijk voor niet-filosofen. Op uiterst precieze wijze behandelt hij de verschillende aspecten van schoonheid; de rol van het subject en het object. De kwestie van smaak en de plaats van de cultuur en het tijdsgewricht van degene die een object beoordeelt. In plaats van axioma's wordt uitgegaan van gemeenplaatsen. Met grote waardering lees ik de zorgvuldigheid waarmee het thema wordt behandeld; uitvoerig, misschien langdradig, voor een bèta als ik ben, toch wel vaak onnavolgbaar. Maar je kunt ongestraft aan de volgende paragraaf beginnen.
Een eye-opener zijn de voorbeelden die hij noemt. Zijn enorme waardering voor Schubert, met name de Winterreise, de cyclus die ik met Roos uit ten treure heb gespeeld en waarvan mij (shame on me) toch eigenlijk wel vaak de tekst is ontgaan. Nu zit ik met m'n mp3-spelertje enorm te genieten van de uitvoering van Brigitte Fassbaender en dringt de muziek met tekst veel beter tot me door; de rol van een deskundige die door Scruton overigens zeer genuanceerd wordt neergezet. Prachtige schilderijen van mij onbekende schilders; beeldhouwwerken, architectuur, dit alles toegankelijk via het onvolprezen Internet. Voor het eerst dat een filosoof mij de weg heeft gewezen. Dank!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten