Pijketie innelikt

Aan 't ontbijt

Vrijdag hadden we bij bakkerij Timmer in den Burg ruim zoetigheid ingeslagen waaronder een paar stukken taai taai. Daar op Texel hebben ze nog de onvervalste stevige Noord Hollandse blanke taai taai. Daar had ik zaterdag op de terugweg al stevig van zitten happen. En vanmorgen schoot mij een herinnering te binnen die met de stimulerende werking van taai taai op het ingewand te maken had.

3 december 1952, broer Jan

We woonden destijds nog maar net in Amsterdam; mijn broertje Jan was toen tweeëneenhalf jaar oud; het was zo rond de Sinterklaas en we hadden flink taai taai in huis; mijn vader was een snoeperd en als oud-Zaandammer ook gek op die Zaanse taai.
Op mijn slaapkamer had ik een wandkleedje hangen met allemaal plaatjes van Engelse drop. Die zat met vier spijkertjes vastgetikt in de muur. En ja hoor, mijn broertje Jan had er daarvan eentje ingeslikt; een echte ijzervreter, toen al! Hij maakte dat duidelijk met zijn kindertaal: "pijketie innelikt"; en inderdaad er waren er nog maar drie. Mijn ouders zullen ongetwijfeld in lichte paniek de dokter hebben geraadpleegd en die had geadviseerd om gewoon af te wachten want het spijkertje zou wel via de natuurlijke weg het lijf verlaten. "Geef hem maar laxerende dingen te eten", was het advies van de geneesheer. En daar kwam de taai taai van pas. Jan was toen al een snoeperd en wist wel raad met de taai taai.

En ondertussen zaten mijn ouders drol na drol door te roeren op zoek naar het spijkertje. Was achteraf niet nodig want na twee dagen riep Jan vanaf het potje: "au au, pijketie", en ja hoor, een drolletje met op de punt het corpus delicti, het spijkertje.

Ik heb geen foto van m'n broer Jan rond de leeftijd van tweeëneenhalf, maar wel twee kinderfoto's van hem.