Het huis van de moskee

Dit boek van Kader Abdolah had ik niet eerder gelezen. Het is verrassend; begon ik ermee in de trein, kon ik gewoon niet meer stoppen met lezen. Totdat de ayatollahs in het verhaal de revolutie predikten en de macht op gewelddadige wijze overnamen. Toen heb ik het boek enkele weken weggelegd. Maar nu heb ik het met mijn snotverkouden hoofd uitgelezen. Een spannend en bijzonder informatief boek. Zoals de recensies al schrijven, geeft het een genuanceerd beeld van de Islam in de dagelijkse praktijk van de plattelandsbevolking van Iran.
De eerste helft van het boek deed bijna Zuid-Amerikaans aan; of ik Isabel Allende las met al die wonderlijke gebeurtenissen als mieren die als op bevel weer terug kruipen naar hun nest in de muur; een kraai die waarschuwt bij onheil; trekvogels die door hun verentooi de schoonheid van de beroemde Perzische tapijten bepalen. Die wat sprookjesachtige sfeer blijft voortdurend op de achtergrond een rol spelen. Dat vind ik een bijzondere gave van schrijvers als Kader Abdollah, Isabel Allende en Gabriel Garcia Marquez; dat hangt ongetwijfeld samen met de cultuur van die landen.
Maar vervolgens die wrede revolutie die mij meer deed denken aan de jaren van de opkomst van het nazisme en de Franse resp. Russische revolutie. Het hoort meestal bij een revolutie dat afschuwelijke moorden. Vervolgens keert ook in dit boek de rust terug en klinkt nog slechts een enkel schot, net als de moord op Trotski in het buitenland gepleegd.
Het boek wordt als tweede beste roman in de NLse taal genoemd. Ik vind het een bijzonder goed boek, maar dat laatste vind ik nogal overdreven eerlijk gezegd. Overigens zou ik wel eens willen weten wat dan wel nummer 1 mag zijn.