Een Romeinse vissaus

Zo'n vijftien jaar geleden leerde ik van haar hoe je zuurdesembrood kon maken en dus hoe je een desem "in leven" kon houden, Riet, een echte foodie die ik kende vanuit Slowfood. Enkele weken geleden ontmoetten wij haar bij een concert van de vrienden van het lied in Elburg en maakte ik een afspraak voor een lunch bij haar.Uitgebreid sprak zij naderhand over haar passie voor het maken van conserverings producten waarbij zij vooral sprak over de bereiding van Garum, een vissaus waarvan ik wist dat die door de Romeinen werd gemaakt vanwege de heerlijke smaak. Riet vertelde dat je die moest maken door rauwe vis gedurende een jaar moest laten ẗrekken" met zout. Ik trok gewoon een vies gezicht toen ik daar aan dacht, maar realiseerde me ook dat die ouwe Romeinen maar zeker ook Riet niet mesjogge waren.
Roos was de afgelopen tijd zo druk dat ik Riet had ge-appt dat ik in m'n eentje zou komen lunchen en dat werd vandaag. Ik had een paar sneden zelf gemaakt rozijnen-notenbrood meegenomen voor haar en zij verraste mij met een echt Slow Food lunch. Eerst de Garum proeven natuurlijk; tot haar genoegen aarzelde ik geen moment daar waar zij gewend was dat vrijwel iedereen de neus voor dit ouderwetse product ophaalde bij de gedachte aan die rauwe vis. Nou ik niet hoor, en ik was bijzonder getroffen door de fantastische smaak. Deed Oosters aan; "echt wat voor Anna", dacht ik nog, zij is gek op de Oosterse keuken. Maar Riet liet mij nog meer proeven, een met Bacillus Subtilus geconserveerd bonen mengsel, smaakte niet bijzonder lekker en voelde vreemd aan in de mond; verder wat Riet aan lekkers had klaar gezet op de tafel. De pompoensoep bracht ik met Garum op smaak, heerlijk gewoon. Een verrassende bietenschotel en een Spakenburgse haring met stokbrood van - hoe kan het anders - zuurdesembrood.
We namen afscheid na nog wat nagepraat over koken, Italiaanse keuken en Goethe. 
Ik sprak af dat ik haar het boek "Verweven leven" van Merlin Sheldrake zou geven en bij die gelegenheid ook mijn "spektaart", de Quiche Lorraine zou meebrengen. Was een bijzonder genoeglijke lunch geweest, waarvoor nogmaals dank Riet!