Op de klok zag ik dat het pas half zeven was, half acht "ouwe tijd", de overgang van zomertijd naar wintertijd. "Ach", dacht ik, "laat ik er maar uitgaan en thee zetten". Er zat nog in de pot, maar terwijl deze met wat room stond op te warmen in de magnetron zette ik nieuwe. Terwijl ik mijn thee naar binnen lurkte viel mijn oog op een vel met tekst, een gedicht dat Roos op 26 september 1994 schreef naar aanleiding van een aangrijpende gebeurtenis die ik kort daarvoor had beleefd en waar ik haar over verteld had. Een bezoek dat ik had gebracht aan de militaire begraafplaats in Margraten tijdens een wandeling door Limburg.
Terwijl ik daar liep tussen die zee van kruisen, elk een monument voor de daaronder begraven Amerikaanse soldaat, voor de bevrijding van "ons" van de Duitse overheersing, sprak ik een leeftijdsgenoot aan die duidelijk, vergezeld van zijn kinderen, bij een van deze kruisen stond te peinzen. Het was de plek waar de broer van zijn vader, zijn ongekende oom lag begraven. Terwijl ik dit schrijf krijg opnieuw de tranen in mijn ogen wanneer ik het gesprek terug roep in mijn gedachten. Ik bedankte via hem zijn oom die zijn leven had gegeven voor onze vrijheid.
Roos heeft deze indringende gebeurtenis prachtig neergelegd in dit gedicht. Het maakte mij nederig bij herleving, dankjewel lieverd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten