De zandafgraving ondergelopen

 Gisteren met broer Henk aan de wandel. Hij kwam als afgesproken om half elf aangetuft en wilde eigenlijk direct op stap maar ik dwong hem min of meer om eerst rozijnen-notenbrood te eten en een stuk mee te nemen - had ik expres voor hem gebakken - en natuurlijk chocolademelk waarvan ik wist dat hij dat zo lekker vond. Een uurtje later gingen we op weg richting Driebergen, naar de plek waar we met onze ouders op vakantie waren geweest en waar we beiden af en toe naar terugkeren uit nostalgie. Overigens gaat Henk daar zeer regelmatig heen terwijl ik er feitelijk nauwelijks meer kom afgezien van mijn bezoek aan het meertje om vast te stellen of er misschien weer water stond na dat ongehoord natte voorjaar. Nou, dat stond er inderdaad maar vandaag nog steeds, misschien niet zo zeer in het meertje, waar we even gingen kijken maar vooral in de zandafgraving waar we niet over het bruggetje konden omdat het grondwater zo hoog was gestegen bij deMaarnse berg dat het hele bruggetje onder water stond. Maar daarom niet getreurd, we liepen gewoon aan de andere kant naar Maarn en van daaruit op geleide van Komoot terug naar "Het Grote Bos". Via de beukenlaan die Henk zich nog goed wist te herinneren van die keer dat we met onze ouders en Lien, in het jaar dat Lien en ik net getrouwd waren beukennootjes hebben geraapt. Leuk dat hij dat nog wist, hij had zich altijd afgevraagd waar dat nou geweest kon zijn. 
In het ons bekende maar niet meer te herkennen vakantiepark aten we een broodje kroket en daarna terug naar de auto en naar de flat terug. 
Ik ben al een tijdje aan het opruimen, de oude dingen afvoeren, liefst een tweede of derde leven bezorgen. Zo stond de oud naaidoos van m'n moeder op de nominatie om een nieuw doel te krijgen en gelukkig bleek Petra, de dochter van Henk belangstelling te hebben voor zowel de houten naaidoos als de inhoud. Die gaf ik graag mee. Vanaf het balkon zwaaide ik m'n broer nog gedag, tot een volgende keer, in april deo volente.