 |
| Het idyllisch plekje bij het bruggetje |
Het was de laatste dagen zulk prachtig wandelweer en dan moet ik gewoon naar Limburg; dat gebied met z'n mergelbodem en z'n geaccidenteerde karakter moet ik gewoon lopen in het voorjaar. Het is dan zo prachtig groen in de bossen met de talrijke vogels, maar ook de uitzichten zijn zo echt "Limburgs", zo karakteristiek voor dat uithoekje van ons land. En dus liep ik vanmorgen al om 9.00 uur in Gronsveld, op weg naar Epen was de bedoeling. Een paar heel kleine dorpjes passeerde ik; een boerderij waar walnoten in de dop uiteraard werden aangeboden; ik nam een zak mee voor Roos ondanks het extra gewicht van 1 kg. Door de laatste dagen zo veel gewandeld te hebben lijkt mijn conditie te zijn verbeterd; ook geen kramp meer in mijn rugspieren maar meer kracht in mijn benen. Ik liep met lage schoenen ook sneller en kwam zonder moeite tot 5.2 kmph, voor mij best snel. Het mooiste vond ik toch wel het stuk in de buurt van Slenaken, mij al zo veel jaren bekend. Ik kwam niet door het dorpje waar ik ooit op een kerstavond met Anneke als enige gasten hebben gedineerd; ik had gereserveerd maar er was verder niemand.
Het groen schitterde me tegemoet. Eerst moest ik met veel moeite een mij onbekend paadje vinden bij een bruggetje over de Gulp. Truus stuurde me telkens terug; ik wist er geen end meer aan tot ik zag dat ik een klein ingangetje over het hoofd had gezien; daar liep ik uiteindelijk weer tot tevredenheid van Truus en kwam op zo'n idyllisch plekje dat ik er een foto van heb gemaakt; een bruggetje temidden van groen in een gebied met kabouterhuisjes leek het wel. "Die mensen wonen wel heel erg mooi", dacht ik bij mijzelf. Ik liep verder en kwam in het steile bos bij Slenaken. De track - die Komoot voor mij had geconstrueerd - liet mij op en neer klauteren. Na weer een verkeerde beslissing kwam ik uiteindelijk boven en voerde de track mij tussen twee prikkeldraad versperringen richting Epen. Uiteindelijk kwam ik op een verkeersweg en dat was eigenlijk vlak voor Epen; ik had nog helemaal geen zin om te stoppen en besloot om de track af te sluiten en vanaf dat punt richting Partij te lopen; een stukje langer en onderweg herhaalde ik dat nog een keer teneinde in Gulpen te kunnen eindigen. Aangekomen in Gulpen had ik voor mezelf besloten om, afhankelijk van de vertrektijd van de bus eventueel een friet van An en Piet te gaan consumeren. Nou, mijn OV-engel zag dat helemaal niet zitten en zorgde ervoor dat bus 350 richting Maastricht precies tegelijk met mij op het busstation arriveerde; dus friet van Piet, deze keer niet.
Op de terugweg las ik verder in het boek dat Stephen Jay Gould heeft geschreven over de Burgess shale. Ik had zo'n fijne wandeldag gehad dat ik mij voornam om de volgende dag weer naar Limburg te gaan, maar heb daar uiteindelijk van af gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten