Toen mij ooit gevraagd werd welke eigenschappen ik dacht genetisch door te kunnen geven antwoordde ik: "moedervlekken en muzikaliteit". Mijn oude moeder was muzikaal en ook mijn vader speelde zijn nootjes graag weg. Van mezelf durf ik zonder terughoudendheid te stellen dat ik muzikaal ben; als baby al; wanneer mijn moeder - expres? - vals zong, dan begon ik te huilen: "zing nog eens tante Nel!", vroeg mijn nichtje Vera dan aan mijn moeder en dan blerde ik weer. En ook later kon ik er absoluut niet tegen als mijn toch best muzikale moeder ging zingen; ze zong er altijd een beetje tegenaan. En dat heb ik nog; op een keer zaten Roos en ik bij een vrije uitvoering van een van vaderlands meest geroemde zangeressen die toch even een heel klein beetje uit de bocht vloog; Roos en ik hadden het beiden direct door en keken elkaar aan. Verder vast niemand want er werd als gebruikelijk enthousiast geapplaudiseerd.
Als jong kind heb ik het zingen van mijn grootmoeder geleerd; geen kinderliedjes overigens, maar levensliederen als "de klok van Arnemuiden". Ik herinner me nog een klein beetje dat we samen aan het zingen waren, hangend uit het raam op drie hoog Kinkerstraat, maar dat kan verbeelding zijn.
Maar mijn kleinzoon Joris lijkt onmiskenbaar ook nu al muzikaal te zijn. Vandaag kreeg ik via de "opa's en oma's" groeps Whats-App een video van Joris, verstuurd door zijn trotse moeder Jessica; hij zingt keurig in de maat, maar ook op toon het kinderliedje van de grote paddenstoel. Ik wil u lezer daar graag deelachtig aan maken en sier deze blog dan ook op met dit eerste muzikale optreden van Joris. Ik geef toe dat hij de tekst nog niet geheel beheerst, maar dat komt ongetwijfeld helemaal goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten